Δημήτρης Παγαδάκης

Εβδομήντα τόσα χρόνια αργότερα η μάλλον βιαστική εξομοίωση των Βαλκανίων ως ενιαίου χώρου αντίστασης μοιάζει πλέον ισοπεδωτικά παρωχημένη. Αν όχι εντελώς οπερετική. Η πραγματικότητα έχει ανατρέψει όσα η ευαισθησία και η έμπνευση στα “άγρια ρουμάνια της Ορθοδοξίας “ οδηγούσε τον υπερρεαλιστή ποιητή και ζωγράφο να καταθέσει ως αδάμαστη κοινή συμπεριφορά των Μπαλκανίων.

Όχι γιατί οι θλιβερές πικρίες, κακίες, εντάσεις, οι ιδεοληπτικές εμμονές και οι ανοιχτοί λογαριασμοί στο αμάλγαμα κρατών, κοινωνιών και εθνοτήτων της χερσονήσου έχουν εκλείψει. Κάθε άλλο. Αρκεί, όμως, εκάστοτε μια φάρσα για να γενικεύσει ότι όλα “σε τούτα τα Βαλκάνια” είναι “και παίξε και γέλασε”.

Τρανό παράδειγμα το δημοψήφισμα στη πΓΔΜ και η δια της συντριπτικής αποχής ψήφος αποδοκιμασίας της συμφωνίας των Πρεσπών. Οπουδήποτε αλλού στο πλανήτη η αναιμική συμμετοχή στις κάλπες θα θεωρούνταν χαστούκι στους διοργανωτές του δημοψηφίσματος. Στη προκειμένη περίπτωση χαιρετίστηκε τουλάχιστον σαν αδιαμφισβήτητο success story. Από όλους.

Ο Ζάεφ αφού υποβάθμισε την αποχή των περίπου 2/3 του εκλογικού σώματος επικαλείται ικανοποιημένος το θετικό αποτέλεσμα του 90% των ψήφων. Εργαλειοποιώντας το αλά Τσαουσέσκου ποσοστό διαμηνύει περιχαρής ότι δεν παραιτείται και πως θα φέρει την ψηφοφορία στο κοινοβούλιο Ο Τσίπρας συντάσσεται με τη χαρά του του πρωθυπουργού της γείτονος, έχοντας την ήδη δοκιμάσει την εμπειρία εκείνου που αν δεν τον βολεύει το αποτέλεσμα της κάλπης, απλώς το αλλάζει!

Δικαιωμένος αισθάνεται και ο Καμένος, που χαρακτηρίζοντάς το δημοψήφισμα ως συνταγματικά άκυρο μάλλον παίρνει χρονικό αβάντζο στο υπουργικό συμβούλιο έως ότου-και αν -επικυρωθεί η συμφωνία από την ΠΓΔΜ και έως ότου έρθει για κύρωση στην ελληνική Βουλή. Η υποτιθέμενη «πολιτική διαφοροποίηση» του από τον κυβερνητικό του εταίρο για δήθεν «ιδεολογικούς λόγους» είναι μάλλον προσχηματική όσο στενεύει η απόσταση μεταξύ καρέκλας και θεμελιώδους εθνικού θέματος.

Σύσσωμοι, ακόμη, το γιορτάζουν η Ε.Ε. η Κομισιόν, το ΝΑΤΟ, ο ΟΗΕ, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι οι Αμερικανοί αλλά και οι Αλβανοί, οι οποίοι ερμηνεύουν το αποτέλεσμα ως «ευρεία στήριξη» στη συμφωνία των Πρεσπών και αποφασιστικό βήμα προς την ευρωατλαντική πορεία της χώρας.

Ανακουφισμένοι εμφανίζονται οι εκκωφαντικά σιωπηλοί Σέρβοι και σχεδόν παρηγορημένοι οι Βούλγαροι επειδή η κάθε ενδεχόμενη καθυστέρηση στη υλοποίηση της συμφωνίας βάζει προσωρινά “κάτω από το χαλί¨ τις μακροχρόνιες γεωπολιτικές τους εκκρεμότητας με τα Σκόπια.

Για παρόμοιο σχεδόν λόγο πανηγυρίζει ο Πούτιν, καθώς οι εσωτερικές πολιτικές ρωγμές στη γειτονική χώρα καθυστερούν την ανάπτυξη στα Δυτικά Βαλκάνια μιας εκτεταμένης και συμπαγούς Νατοϊκής βάσης με επιθετικούς προσανατολισμούς εναντίον της Ρωσίας. Ήδη απειλεί με ενδεχόμενο βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αν επισπευσθεί ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, παρά την επιθυμία της πλειοψηφίας των πολιτών της χώρας.

Ικανοποιημένος μένει και ο Ερντογάν ο οποίος έχει ήδη παγιώσει την οικονομική διείσδυση και επεκτείνει τη πολιτική διαπλοκή της της Τουρκίας σε αυτή τη χώρα. Ως εκ τούτου προτιμάει αποσταθεροποιημένη τη περιοχή του μωσαϊκού Σλαβομακεδόνων, Αλβανών, Τουρκογενών, Ρομά, και Σέρβων, όπου θα γίνεται αισθητή η παρεμβατική του ατζέντα στα Βαλκάνια.

Γιορτάζουν πλέον έξαλλα και οι μεγαλοϊδεατιστές, αλυτρωτιστές και εθνικιστές οπαδοί του προέδρου Ιβανόφ και του VMRO, διατυμπανίζοντας ότι από τούδε και στο εξής δεν πρόκειται να γίνει από αποδεκτή καμία λύση και συμφωνία της χώρας ερήμην τους.

Στο ίδιο αγέρωχο κλίμα θριαμβολογούν και οι ντόπιοι αντιιμπεριαλιστές , αντιαποικιοκράτες καθώς και πάσης φύσεως Μακεδονομάχοι οι οποίοι ανακαλύπτουν αιφνιδίως τις αντισυστημικές παρακαταθήκες, το αδούλωτο πνεύμα και το αδάμαστο φρόνημα του λαού των Σκοπίων κατά των εξαγορασμένων από τη Δύση πειθήνιων ηγετών τους

Όπως και να έχει, όλη αυτή η, αντιφατικής ανάγνωσης, σύμπνοια είναι πρωτοφανής και αδιανόητη. Όλους ανεξαιρέτως χαρούμενους, ευχαριστημένους, ομονοούντες, πανηγυρίζοντες, δοξολογούντες και νικητές δεν του συναντά κανείς ούτε στο πιο περήφανο θρίαμβο της εθνικής τους ομάδας.

Εκτός πια αν αποτελούν ατόφιοι τους σκηνοθέτες μιας χοντρής βαλκανικής φαρσοκωμωδίας. Εκεί που όλα είναι απροκάλυπτα μελαγχολικά και γελοιογραφικά στο στυλ ενός γκροτέσκο “παίξε- γέλασε”. Ιδίως όταν ζητείται από το πόπολο της παράστασης να κάνει χρήση του δικαιώματος της γνώμης του για το έκτρωμα που παρακολουθεί.