Δημήτρης Δανίκας

Ενας εκ των πρωταγωνιστών της απίστευτης και ανείπωτης συμφοράς. Ενας εκ των μεγάλων απόντων που με πρωτοφανή θρασύτητα, προφανώς από τα συστηματικά «ρουφήγματα», παριστάνει την ζωντανή παρθενορραφή. Ενας εκ των ιθυνόντων που χωρίς τσίπα αμολάει ότι του καπνίσει και ότι προκύψει σ αυτή την ολότελα άδεια κούτρα του. Χωρίς τσίπα ούτε αρσενική, ούτε θηλυκή ούτε αρσενικοθήλυκη μα ούτε ομοφυλοφιλική. Ενας εκ των πρώτων ηθικών αυτουργών μιας γενοκτονίας, στη μικροκλίμακα την τοπική. Ενα σούργελο δηλαδή

Κατάλληλο ανθρωποειδές με αποκλειστική αρμοδιότητα να στολίζει γαργαλιστικές κουτσομπολίστικες στήλες βλαχοπεριοδικών ενός βλαχο-starsystem μιας καραβλαχοκοσμικής παρέας περιφερόμενης, σε εικοσιτετράωρη βάρδια μεταξύ του Nammos της Μυκόνου και κάθε άλλης καραβλαχομοδάτης Αθηναικής στέγης

Ενας συμπολίτης μας που με την δική μας ανοχή, ακόμα και την ελπίδα πως «διάολε μπορεί τούτο εδώ το πράγμα να αποδειχθεί κάπως καλύτερος απ όλες αυτές τις γραφικές γραβάτες και τα γαλαζόγκριζα κοστούμια που διεκδικούν τη ψήφο μας για την πρώτη θέση στο Δήμο και την Δημαρχεία της περιοχής, όχι για βελτίωση και προστασία αλλά για να διευκολύνουν την προσωπική τους και την παραταξιακής του πελατεία»

Ενας τύπος, μια γραφική φωτογραφία, αποτελούμενη από μακριά, λαμπρίζουσα, βαμμένη χαίτη, με κάτι σαν εσάρπα να σέρνεται από τους ώμους του μέχρι το χώμα, με γυαλιά ηλίου για να κρύβουν την ηλικία του και με μια τσακισμένη και αρσενικοθήλυκη φωνή, επίτηδες για να υπογραμμίζει τις σεξουαλικές του «πολυδιάστατες» προτιμήσεις ώστε να προκαλεί, σάμπως όλοι εμείς να είμαστε οι θεατές του, που από τη μια χασκογελάμε και από την άλλη μελαγχολούμε με τα καμώματά του, χωρίς ο ίδιος να έχει αντιληφθεί ότι «μωρέ δε πάει να το κάνει και με τετράποδα ούτε που με νοιάζει»


Ενας μόνιμος θαμώνας των πεντάστερων σαλονιών που τον φιλοξενούν και τον ανέχονται προκειμένου να σκάνε από τα γέλια όταν από το στόμα του εξέρχονται περιγραφές και κουτσομπολιά,προερχόμενα από μια κλειδαρότρυπα που το μέγεθός της και η εμβέλειά της αρχίζει από τους καμπινέδες της Ομόμοιας και καταλήγει στις πιο λουσάτες κρεβατοκάμαρες και τα πιο φορτωμένα φαγοπότια της Αθηναικής, καλής, κοινωνίας

Αυτός η η αυτοαυτή λοιπόν. Ουδεμία σημασία. Που αναρριχήθηκε με συντριπτική πλειοψηφία, ως ο καλύτερος και ο πιο αρμόδιος της τοπικής κοινωνίας με έξι στους δέκα να τον πριμοδοτούν και να ελπίζουν πως κάτι θα γίνει, κάτι θα κάνει, κάτι θα αλλάξει

Αυτός η η αυτοαυτή λοιπόν. Δεν είναι ο μοναδικός ένοχος μιας απουσίας εξωφρενικής. Μιας μετάθεσης ευθυνών πρωτοφανούς θρασύτητας. Που μοιάζει με ασέλγεια στον τάφο και τη μνήμη των νεκρών. Δεν είναι μόνο αυτός. Είναι και όλοι αυτοί που τον ψήφισαν. Είμαστε και εμείς, όσοι ελπίσαμε και γράψαμε γι αυτόν

Δύο πράγματα πρέπει να γίνουν. Ετσι ως απειροελάχιστος σεβασμός προς τη μνήμη των μικρών, αγκαλιασμένων, απανθρακωμένων παιδιών. Το πρώτο όλοι οι ψηφοφόροι του να αναρτήσουν την μεταμέλειά τους και την οργή τους. Να αυτομαστιγωθούν δημοσίως δηλαδή. Και το δεύτερο όλες οι πόρτες να κλείσουν ερμητικά γι αυτόν που ανερυθριάστως κοπρίζει πάνω στς στάχτες των πτωμάτων. Να κλείσουν με την επωδό ¨αι χάσου μωρή Λουγκρατία απ εδώ»!