Δημήτρης Δανίκας

Μερικές φορές εκεί που κάθομαι μου ρχονται μερικές σκέψεις. Για όλα αυτά τα χρόνια. Από το 2010 μέχρι σήμερα. Κοντά μια ολόκληρη δεκαετία

Πρώτα ενοχοποιήθηκαν. Τα λεφτά μαζί τα φάγαμε. Η ρήση που μ έχει στοιχειώσει. Μπορεί εν μέρει να είναι αληθινή. Αλλά τι φταίει ο κάθε απλός εργαζόμενος για όλη αυτή τη σφαλιάρα την τρομερή;

Πρώτα ενοχοποιήθηκαν. Μετά εξοργίστηκαν. Μετά δυναμικά εκδηλώθηκαν. Μετά φτωχοποιήθηκαν. Μετά όλα σχεδόν τα έχασαν. Μετά με μια ιδέα βαυκαλίστηκαν. Μετά προς την Αριστερά και τον Αλέξη κατευθύνθηκαν. Μετά διαψεύστηκαν. Μετά επέστρεψαν. Και εκεί που άρχιζε να χαράζει μια, κάποια ελπίδα, στο τέλος εγκλωβίστηκαν

Κι όμως άντεξαν. Και συνέχισαν. Φοβισμένοι. Απελπισμένοι. Τρομοκρατημένοι. Θα τα καταφέρω; Θα υπάρχω; Θα αντέξω; Κι αν την πατήσω θα επανέλθω; Και αν σε κάποιο νοσοκομείο θα καταλήξω ποιον θα βλέπω και από ποιον παρηγοριά θα βρίσκω; Κι αν πεθάνω στην κηδεία μου θα επιτραπεί να με συνοδεύσουν η γυναίκα και τα παιδιά μου; Η μεγάλη ανατριχίλα

Και πάλι ενοχοποιήθηκαν. Δικαιολογημένα αυτή τη φορά. Επειδή αδιαφόρησαν. Επειδή το έριξαν έξω. Επειδή σε άλλες θεωρίες πίστεψαν. Επειδή έτσι και χωρίς να το θέλουν, τον κορωνοιό μετάδωσαν

Όλα πάνω τους έπεσαν. Η ανεργία. Τα απλήρωτα δάνεια. Τα λουκέτα. Τα ενοίκια. Οι υποχρεώσεις. Οι καθημερινές φροντίδες και ανάγκες. Οι αποστάσεις. Οι μάσκες. Τα αντισηπτικά. Οι υποψίες. Αυτές οι φοβερές, οι ασυγκράτητες, οι επιθετικές υποψίες. Μπας και είναι ασυμπτωματικό το παιδί μου; Μπας και είμαι κι εγώ; Μπας και ο φίλος μου; Μπας και ο διπλανός μου; Μπας και ο γείτονάς μου;

Ολοι μα όλοι υποψήφιοι «εραστές» του Covid. Ολοι ένοχοι. Ολοι υποψήφιοι δολοφόνοι. Βεβαιότητα μηδενική. Ασφάλεια μηδενική. Ελπίδα μπορεί. Όχι τώρα. Κάπου, κάποτε στο μέλλον. Και βλέπουμε

Ετσι όλοι μοναχικοί. Και αβοήθητοι. Και αδέκαροι. Και απελπισμένοι. Το μυαλό αρχίζει να θολώνει. Από τη μια αυτός ο αόρατος θανάσιμος εχθρός. Μέχρι στιγμής ακατανίκητος. Αραγε όταν επιστρέψουμε σε κάποια κανονικότητα θα είμαι ζωντανός να το χαρώ; Από την άλλη το άδειο ταμείο. Οι τράπεζες. Τα χρέη. Το στεγαστικό δάνειο. Η μικρή επιχείρηση που με καίει. Τα ελλείμματα. Και τα ερωτήματα

Μπας και αργότερα, όταν και αν επιστρέψουμε στην κανονικότητα, θα έρθει ο λογαριασμός να τον πληρώσω εγώ από ένα ταμείο άδειο χωρίς ούτε ένα; ευρώ ; Και πως αργότερα η κυβέρνηση θα καλύψει τα ελλείμματα; Από τους ζάπλουτους; Καλά τώρα μην ακούω ανοησίες. Α κατάλαβα θα γίνουν εκλογές και η επόμενη κυβέρνηση θα πέσει επί δικαίων και αδίκων. Τους εγκλεισμούς θα τους πληρώσουμε εμείς. Πάντα εμείς

Εμείς των ισογείων και των υπογείων. Εμείς τα θύματα. Εμείς του μόχθου. Εμείς της μικρομεσαίας εμβέλειας. Εμείς που πιστέψαμε, διαψευστήκαμε, αντέξαμε αλλά εξαντληθήκαμε. Ολοι εμείς οι «ανώνυμοι». Μονίμως τα εύκολα θύματα κάθε πανδημίας. Πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής

Εγκλωβισμένοι στις αγωνίες τους. Φυλακισμένοι στις μαύρες σκέψεις τους. Αιχμάλωτοι των αδιεξόδων τους. Ε λοιπόν κάπου θα ξεσπάσει ο θυμός τους. Είναι μεγάλος. Είναι εφιαλτικός. Είναι καυτός. Είναι μέσα τους σαρωτικός

Τα τόσα επώδυνα χρόνια αυτής της «χολέρας» για να παραμεριστούν θα πρέπει κάποια στιγμή με τους δαίμονες όλοι να αναμετρηθούν. Το λέει και η λαική σοφία: έσπειρες ανέμους θα θερίσεις θύελλες!