Δημήτρης Δανίκας

Δύο λοιπόν. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών έχει γαλουχηθεί με την ακλόνητη πεποίθηση πως το Αιγαίο είναι ιδιοκτησία ελληνική. Απλώς εμείς ως καλοί χριστιανοί έχουμε παραχωρήσει δικαίωμα στους μουσουλμάνους να ρίχνουν βουτιές και να κολυμπούν. Μέχρι εκεί.

Τρία λοιπόν. Οι διεθνείς συμφωνίες και άλλες τέτοιες συνθήκες γίνονται προκειμένου αργότερα να αναθεωρηθούν. Προσφάτως, από ντοκιμαντέρ που μετέδωσε το Κανάλι της Βουλής (αλλά εσύ εκεί-εκεί στην πασαρέλα τη… βιζιτική) εξηγείται με το νι και με το σίγμα η Συμφωνία του Μονάχου ανάμεσα σε Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Γερμανία. Οπου για χάρη της ειρήνης παραδόθηκε η Τσεχοσλοβακία στην «τρυφερή» αγκαλιά του κανίβαλου Αδόλφου Χίτλερ. Κάποιος αξιωματούχος είχε γράψει «πουλήσαμε τους Τσέχους σαν να πρόκειται για δούλους στη ναζιστική Γερμανία»!

Τέσσερα λοιπόν. Και ύστερα από έναν χρόνο, δηλαδή την 1η Σεπτεμβρίου 1939, οι ναζιστικές ορδές όρμησαν και κατεδάφισαν κάθε πόλη και κάθε χωριό της Πολωνίας. Μέσα σε δώδεκα μήνες η συμφωνία κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων.

Πέντε λοιπόν. Από πρόσφατες, τηλεοπτικές δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Που μερικά κανάλια τις χαρακτήρισαν διάγγελμα, με προφανή σκοπό να τρομοκρατήσουν τους θεατές τους. Από αυτές τις δηλώσεις ξεχώρισα δύο «πραγματάκια». Το πρώτο όταν αναφέρθηκε σε «εθνικιστικούς παροξυσμούς». Και το δεύτερο όταν μίλησε για «διεθνές δικαστήριο». Προφανώς της Χάγης.

Εξι λοιπόν. Με απλά λόγια, εχθρός δεν είναι μόνο ο Οθωμανός. Αυτός είναι ορατός. Διά γυμνού οφθαλμού. Το μεγάλο, σχεδόν ανυπέρβλητο εμπόδιο του Κυριάκου είναι ο υπερ-πατριωτισμός. Είναι η τζάμπα μαγκιά. Είναι οι εθνικιστικές κορόνες. Και θα έλεγα ότι είναι ακόμα και μέσα στο κόμμα του.

Εφτά λοιπόν. Πράγμα που σημαίνει πως έτσι και αρχίσουν επισήμως κάποιες συζητήσεις με τους μουσουλμάνους και τον Ερντογάν, δεν αποκλείεται να συμβούν πολιτικές, κομματικές αναταράξεις. Να μην πω «σαρωτικές εσωτερικές εξελίξεις». Διότι, εξ όσων καταλαβαίνω, αρκετοί από αυτούς τους υπερ-πατριώτες που έχουν φροντίσει οι κανακάρηδές τους να εξαντλούν τη στρατιωτική τους θητεία πέριξ του Κολωνακίου, άντε λίγο μακρύτερα. Αρκετοί εξ αυτών με το «όπλο παρά πόδα» προετοιμάζονται να εφορμήσουν για ένα νέο, αμιγώς δεξιό κόμμα.

Οκτώ λοιπόν. Δεν αποκλείεται δηλαδή να συμβεί και αυτό το (εξωτερικώς) εξωφρενικό. Οι μεν ταχαριστεροί του Τσίπρα να το παίξουν σοβαροί και να βάλουν πλάτη σε μια ενδεχόμενη ελληνοτουρκική κουβέντα. Με την υπενθύμιση «εμείς δεν θα κάνουμε ό, τι πράξατε εσείς με τη Συμφωνία των Πρεσπών». Οι άλλοι όμως, οι ακραιφνείς του υπερ-πατριωτισμού και της Νέας Δημοκρατίας, να ωρύονται κραδαίνοντας «τουφέκια».

Εννέα λοιπόν. Οσο για όλους αυτούς που εξακολουθούν να βαυκαλίζονται με την πεποίθηση πως η θάλασσα (όχι τα νησιά) του Αιγαίου είναι αποκλειστικής χρησικτησίας ελληνικής, δύο κουβεντούλες θέλω να τους πω: πως αν ήμουν κυβερνήτης αυταρχικός θα διενεργούσα δημοψήφισμα ονομαστικώς. Και όσοι λεβέντες ηλικίας μέχρι 59 ετών επιθυμούσαν πόλεμο, θα τους έστελνα αμελλητί με πλήρη εξάρτηση στο πιο ακραίο μέτωπο το ανατολικό.

Και το δεύτερο. Πως αν πραγματικά θέλαμε να κατέχουμε το Αιγαίο μόνο εμείς, τότε έπρεπε η Ελλάδα να μοιάζει σαν αντίγραφο του Ισραήλ. Παντού. Αλλά, ως συνήθως, πάντα με την ελάχιστη προσπάθεια. Εμ κατανάλωση. Εμ εισαγόμενα προϊόντα. Εμ τα παιδιά μας με λιγότερη θητεία. Εμ δανεικά. Εμ και το ένα και το άλλο, και όλα δικά μας.

Και για να τελειώνω. Καμώνεσαι πως δεν καταλαβαίνεις. Και ξύνεις τον πισινό σου στην γκλίτσα του τσοπάνου. Που λένε και οι Σαρακατσαναίοι. Ε λοιπόν θα σ’ το πω. Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ. Διαπραγμάτευση είναι, ηλίθιε!