Δημήτρης Δανίκας

Τώρα, λοιπόν. Ολα, μα όλα στροβιλίζονται σε έναν χορό θανάτου. Οπου όλοι τρομοκρατημένοι. Ολοι με την ανάσα τους κομμένη. Ολοι να φλερτάρουν με το χειρότερο σενάριο και με την επίγεια κόλαση. Εχουμε και λέμε.

Ο φουριόζος και μέχρι στιγμής ακατανίκητος COVID-19. Ο ανεκδιήγητος ταραχοποιός ψευτοσουλτάνος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Η αναμενόμενη και ασυγκράτητη οικονομική ύφεση. Ο χειμαρρώδης ρυθμός λουκέτων. Ο εφιάλτης της ανεργίας. Οι καταστροφικές πλημμύρες. Τι άλλο μένει να βάλει τη σφραγίδα της μια κατάρα που πλανάται πάνω απ’ όλα τα ελληνικά κεφάλια; Η επέλαση των 7 και κάτι παραπάνω Ρίχτερ. Για να πούμε «τετέλεσται πατρίς»!

Κι όμως, κατάρα και ευλογία μαζί. Κόλαση και Παράδεισος σε απόσταση αναπνοής. Και δυσδιάκριτη η απόσταση που χωρίζει την πανωλεθρία από τον θρίαμβο. Κάθε κρίση είναι λύση. Σε όλες τις σχέσεις. Και σε όλες τις καταστάσεις. Ακούγεται σαν ευχολόγιο. Μοιάζει με αμπελοφιλοσοφία καφενείου. Και παραπέμπει σε συμβουλές ιερωμένων.

Αυτό που για όλους εμάς είναι τόσο παράδοξο, στην πραγματικότητα είναι τόσο πραγματικό και ιστορικά πιστοποιημένο. Απλώς εμείς βιώνουμε το σήμερα. Το κάθε λεπτό. Η Ιστορία, όμως, γράφεται με προοπτική. Ο κύκλος είναι γνωστός. Ζωή και θάνατος μαζί. Να τα πάρω όλα από την αρχή.

Ο COVID-19 θα στείλει στον τάφο πολλές, μα πάρα πολλές ζωές. Η επιστήμη, όμως, τρέχει με ταχύτητες αστρονομικές. Μέχρι τότε αρκεί καθένας να θωρακιστεί και με τις επιστημονικές οδηγίες να πορευτεί. Μπορείς;

Ο Ερντογάν διαρκώς απειλεί. Η πολεμική αναμέτρηση πρέπει να αποφευχθεί. Οι σύμμαχοι δεν θα επιτρέψουν η κατάσταση να πάρει τέτοια ακραία τροπή. Επομένως, μία η λύση. Διάλογος χωρίς ταπείνωση εθνική. Αυτή η θερμή κατάσταση μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για μια λύση οριστική. Μπορούμε;

Η οικονομική ύφεση καλπάζει με μανία καταστροφική. Μέσα στο 2021, όμως, θα λαμβάνουμε πακέτα ευρωπαϊκά. Αυτό που σήμερα μοιάζει με εφιάλτη, κάτω από σοβαρές προϋποθέσεις και σοβαρές επενδύσεις μπορεί να μετατραπεί σε εθνική ευκαιρία μοναδική. Μπορούμε επιτέλους να πορευτούμε με ιστορική προοπτική; Ή, όπως συνήθως συμβαίνει, όλα θα τα ροκανίσουμε και όλα τα πακέτα θα τα εξαερώσουμε;

Και, τέλος, οι υποδομές. Οι ανύπαρκτες ελληνικές υποδομές. Από τα έργα τα αντιπλημμυρικά μέχρι τα αυθαίρετα μικροαστικά και μεγαλοαστικά. Μπορούμε κάθε παραβάτη να τιμωρούμε;

Φορτωμένη η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Χειρότερα δεν γίνεται. Μπροστά σε αυτή την απίστευτη συσσώρευση κρίσεων, εμποδίων, καταστροφών, ανεργίας και λουκέτων, η περασμένη δεκαετία των μνημονίων μοιάζει με ρομαντική κομεντί.

Φορτωμένη και η αντιπολίτευση. Με αντίστοιχες ευθύνες. Φορτωμένη και η ελληνική κοινωνία. Δηλαδή οι όροι είναι απλοί, κατανοητοί, αυτονόητοι και ορατοί. Απ’ όλους και για όλους.

Η συστράτευση όρος βασικός. Πρέπει όμως να υπάρξει δείγμα γραφής. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά η προστασία των πιο ευάλωτων στρωμάτων. Για να πορευτούμε στον ίδιο σκοπό πρέπει απαραιτήτως και ο τελευταίος φαντάρος να είναι θωρακισμένος σαν αστακός. Τουτέστιν να αποκαθηλωθεί η συνήθης και τόσο διαδεδομένη τακτική «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου». Μακριά από αυτή τη λογική. Αυτή η πολλαπλή κρίση θα λειτουργήσει ως τεστ και αντοχής και κοινωνικού ουμανισμού και πολιτικού πλουραλισμού.

Η ευθύνη επίσης όρος βασικός. Ατομική ευθύνη ώστε καθένας εξ ημών και υμών να αυτοπροστατευτεί από τον θανατηφόρο ιό. Ευθύνη κυβερνητική ώστε τα πακέτα να μη γίνουν ρημαδιό. Ευθύνη συλλογική ώστε η αντιπολίτευση να εγκαταλείψει τη συνήθη μέθοδο του κομματικού μαντριού.

Και, τέλος, μαχητικότητα με προοπτική. Η καλλιέργεια τρομολαγνείας ο χειρότερος εχθρός. Υπάρχουν στιγμές ιστορικές όπου οι νάνοι αποδείχθηκαν γίγαντες και οι μικροί, μεγάλοι. Επομένως, κατάρα και ευλογία μαζί. Και παραφράζοντας τη γνωστή φράση: για τις επερχόμενες γενιές, ρε γαμώτο!