Βασίλης Τσακίρογλου

Η οποία, κατά κάποιο τρόπο, είχε και αυτή σαν πρωταγωνιστή τον Τσίπρα. Διότι -μεταξύ πολλών άλλων- ο Θεοδωράκης εξαπέλυσε σφοδρή φραστική επίθεση στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Κάνοντας αυτό, όμως, ο μπροστάρης του Ποταμιού έδωσε μια καινούργια αφορμή στους επικριτές του να διατείνονται ότι «το Ποτάμι κάνει αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι στην κυβέρνηση». Επιπλέον, δε, ότι αυτό το κάνει εφαρμόζοντας την αξιοκατάκριτη μέθοδο της παγκαλικής αναίδειας.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, αφού είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή τα πανεπιστήμια πρέπει «να αφεθούν να δουλεύουν χωρίς το μακρύ χέρι της Κουμουνδούρου, της Τρικούπη και της Συγγρού κ.λπ», πέρασε στις ασκήσεις του ύφους που έχει καταχωριστεί στη δημόσια ζωή ως σήμα κατατεθέν του Θεόδωρου Πάγκαλου. Ο Θεοδωράκης, λοιπόν, κατά την προεκλογική του εκδήλωση στο Περιστέρι, είπε ότι «σε λίγο θα έχουμε και καταλήψεις στα νηπιαγωγεία, το επεκτείνουμε το όριο. Επειδή έτυχε μια φορά και κάποιος που ήταν σε κατάληψη πάει να γίνει πρωθυπουργός, θα μεταδοθεί ως νόσος ότι όποιος κάνει κατάληψη, μπορεί κάποια στιγμή να γίνει πρωθυπουργός».

Προφανώς είναι εντελώς μάταιο το να προσπαθήσει κάποιος να αναλύσει τη λογική αυτού του επιχειρήματος, πιθανώς διότι ο ορθολογισμός δεν θέλησε να βρέξει τα πόδια του στην κοίτη του Ποταμιού. Η ατάκα περί του πρώην καταληψία και επίδοξου πρωθυπουργού είναι μάλλον η ανταπόδοση ενός χτυπήματος που είχε δεχτεί ο Σταύρος Θεοδωράκης από τον Τσίπρα, όταν ο δεύτερος είχε διερωτηθεί σε τηλεοπτική του συνέντευξη «ποιος Θεοδωράκης;» -και όχι επειδή δεν κατάλαβε τη σχετική ερώτηση, αλλά ακριβώς επειδή ήθελε να υποβαθμίσει το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει το Ποτάμι στις εκλογές.

Προσωπικά δεν έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην απαξιωτική βολή που δέχτηκε από το Ποτάμι. Παρόλ' αυτά δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι για το πώς γίνεται ένας σχηματισμός που αυτοπροσδιορίζεται τονίζοντας ότι ασκεί πολιτική «χωρίς κομματικό παρελθόν», να καταφεύγει σε πρακτικές που προσιδιάζουν κατ' εξοχήν σε αυτό το κομματικό παρελθόν που θέλει να ξορκίσει. Θα έλεγε κανείς ότι ένα κόμμα όπως το Ποτάμι -το οποίο έχει μέχρι στιγμής μόνο παρόν και φυσικά εκφράζει προσδοκίες για το μέλλον- «δανείζεται» ένα παρελθόν για να συμπληρώσει την υπόστασή του. Φαίνεται όμως ότι το Ποτάμι επέλεξε τη σύνδεση με ένα παρελθόν του δημόσιου λόγου που ελάχιστοι θα θεωρούσαν ότι ταιριάζει σε ένα μια τόσο φρέσκια και αντισυμβατική πρωτοβουλία όπως αυτή του Σταύρου Θεοδωράκη. Εκτός και εάν με το μη πολιτικό επιχείρημα ότι ο Τσίπρας δεν κάνει για πρωθυπουργός επειδή διετέλεσε καταληψίας στα μικράτα του, ο Θεοδωράκης ανταποδίδει μια φιλοφρόνηση στον Θεόδωρο Πάγκαλο ο οποίος, ως γνωστόν, έχει δηλώσει ότι βούλεται να ψηφίσει Ποτάμι. Ή Νέα Δημοκρατία.