Βασίλης Τσακίρογλου

Ο κεραυνός της ισόβιας κάθειρξης που χτύπησε τον πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης το μεσημέρι της Τετάρτης 27/02 οδηγεί στον ίδιο μονόδρομο σκέψεων: Την αλαζονεία της εξουσίας, την υποτίμηση οποιουδήποτε θα μπορούσε να υποπτευθεί ή να διερευνήσει ένα σκάνδαλο, την πεποίθηση ότι η βιτρίνα που περιέκλειε τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο και την κουστωδία του ήταν αλεξίσφαιρη. Προφανώς, η δρακόντεια -τουλάχιστον τυπικά και κατ' όνομα- τιμωρία που επιβλήθηκε στον Παπαγεωργόπουλο διαδραματίζει το δικό της συμβολικό ρόλο, είναι ένα μήνυμα προς μια κοινωνία που διψά, ακόμη και στα όρια της εκδίκησης, για κάθαρση.

Ωστόσο, όσο  και εάν η αποκάλυψη της  θρασύτατης υπεξαίρεσης από το ταμείο του Δήμου Θεσσαλονίκης μονοπωλεί  το ενδιαφέρον, οι δημοσιογραφικές αναμνήσεις συμπληρώνουν με το δικό τους τρόπο το πορτραίτο του, κατάδικου πλέον, Παπαγεωργόπουλου. Το Σεπτέμβριο του 2009 το φαινόμενο των δρόμων ταχύτητας, ο Γιουσέιν Μπολτ, είχε βρεθεί στη Θεσσαλονίκη για μια σύντομη επίσκεψη. Προσκεκλημένος από το χορηγό του, ο Τζαμαϊκανός σούπερ-σταρ βρισκόταν στο πατάρι ενός καταστήματος αθλητικών ειδών στο κέντρο της πόλης. Το πλήθος περίμενε τον Μπολτ να κατέβει για να υπογράψει αυτόγραφα, να δώσει συνεντεύξεις κ.λπ. ξαφνικά όμως οι σταρ έγιναν δύο: Βαδίζοντας αγέρωχος και επίσημος στο δρόμο που άνοιγαν οι σωματοφύλακές του, ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος έφτασε στο πατάρι. Λουσμένος από τα φώτα των φορητών προβολέων, άρπαξε το χέρι του σαστισμένου Μπολτ, φωτογραφήθηκε επιδεικνύοντας την απαστράπτουσα οδοντοστοιχία του και εξαφανίστηκε μέσα σε δευτερόλεπτα. Από έναν παλιό πρωταθλητή όπως ο Παπαγεωργόπουλος, θα περίμενε κάποιος να αλλάξει μια κουβέντα παραπάνω με κάποιον σαν τον Γιουσέιν Μπολτ. Όμως, όχι, ο δήμαρχος είχε καταπιεί προ πολλού τον αθλητή. Ο Παπαγεωργόπουλος ήταν οριστικά και αμετάκλητα πλέον ένας δημόσιος αξιωματούχος, ένας ματαιόδοξος και πορωμένος πολιτικάντης.
 
Μιλώντας προ  καιρού με έναν Ολυμπιονίκη, μού είχε κάνει τρομακτική εντύπωση η άποψή  του ότι η νοοτροπία του  πρωταθλητή δεν συγκρίνεται με αυτή ενός απλού ανθρώπου. Υποστήριζε ότι «ακόμη και όταν κλέβει, ένας πρωταθλητής πρέπει να κλέβει καλύτερα και περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον. Πρέπει να είναι ο κορυφαίος και στην παρανομία». Ο συνομιλητής μου εννοούσε τις παρατυπίες στο πλαίσιο του αθλητισμού, μάλλον όμως είχε δίκιο γενικότερα: Υπάρχει κάποιος δαίμονας στο μυαλό ανθρώπων σαν τον Παπαγεωργόπουλο που τους σπρώχνει να κατακτήσουν τίτλους σε οτιδήποτε -ακόμη και στη διαφθορά, στην απάτη και, τελικά, στην τιμωρία.