Αντώνης Ν. Βγόντζας

Οι οπαδοί της κυβέρνησης. Και η ίδια η κυβέρνηση τόσα έχει δώσει στους δανειστές. Και στην ώρας τους τον τελευταίο καιρό. Εφάρμοσε και εκτέλεσε όλα τα προαπαιτούμενα της τελευταίας αξιολόγησης. Και τα 88! Μερικά, τα πιο σκληρά. Γιγαντιαίο κούρεμα (και άλλο) των συντάξεων από τον Γενάρη του 2019. Και γενναία μείωση του αφορολόγητου από τον Γενάρη του 2020. Πότε, άραγε, να μπορέσει να ορίσει ο Αλέξης τον χρόνο των εκλογών; Και πώς θα πάει πάλι ο Αλέξης στις μεθεπόμενες εκλογές, αν δεν θα σχηματιστεί το ψηφίο 180 εδρών για την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, μετά τη λήξη της θητείας του σημερινού;

Ο Αλέξης τους έδωσε και λύση στο Σκοπιανό. Θαυμάσια! Που τόσο λαχταρούσαν οι Γερμανοί. Ιδίως οι συντηρητικοί! Και όχι μόνο. Τους υποσχέθηκε και καλές δουλειές στο Αλβανικό. Και κάποια άλλα που δεν τα ξέρουμε αλλά τα υποψιαζόμαστε.

Και τι του προσφέρανε; Οι Ευρωπαίοι πάντοτε. Κάποια ελάφρυνση του χρέους. Οχι βέβαια τη διαγραφή του. Ούτε καν τη διαγραφή μέρους του. Να μην είμαστε άδικοι, η ελάφρυνση, όπως την αποφάσισαν, ανέρχεται σε παρούσες αξίες σε 10 δισ. ευρώ. Και το κυριότερο: το δικαίωμα να πανηγυρίζει ο Αλέξης με τις φαντασιώσεις του. Δεν γνωρίζουμε το κάτι άλλο στο οποίο του έκλεισε το μάτι η Ανγκελα Μέρκελ. Πάντως αυτό το άλλο πρέπει να συνδέεται με το Μεταναστευτικό. Ο Αλέξης με μια άφρονα συνυπογραφή της απόφασης του Συμβουλίου Κορυφής την περασμένη Παρασκευή στήριξε την Ανγκελα Μέρκελ. Δεν μας φτάνουν οι μετανάστες που φιλοξενούσαμε, αναγκαστικά θα μας επιστρέψει κι άλλους, κι άλλους, η Γερμανία. Αν τους αντέχουμε.

Σύγχυση επικρατεί και στους οπαδούς της αντιπολίτευσης. Και σε ορισμένους ξεπουπουλιασμένους πολιτικούς. Τα αδελφά ευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης επιδοκίμασαν τον Αλέξη στο Σκοπιανό. Και στις συνοδές αλλοπρόσαλλες συμφωνίες. Ασκησαν, μάλιστα, μέσα από υπόγειες κατά κανόνα διαδρομές ξεχωριστή, σχεδόν αφόρητη, πίεση στις ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Αλλο που αυτές δεν ενέδωσαν. Για δικούς τους λόγους η καθεμία. Και φυσικά δεν κατανοούν οι εκλογείς των κομμάτων της αντιπολίτευσης αυτό τον χείμαρρο της υπέρ του Αλέξη καλολογίας.

Τι σημαίνει, λοιπόν, η Ευρώπη μέχρι σήμερα για εμάς;  Αναμφισβήτητα ένα κάστρο προστασίας των ατομικών ελευθεριών μας. Ενα καταφύγιο, με προτεσταντικούς όρους και ιδεολογία στην άθλια ελληνική οικονομία, που εμείς την καταντήσαμε ως τέτοια. Ο άγριος και αχόρταγος καταναλωτισμός ήταν δική μας επιλογή. Και των πολιτικών που εμείς επιλέξαμε. Η σιωπή των Βρυξελλών και του Βερολίνου μπροστά στους πλαστούς εθνικούς λογαριασμούς του Κώστα Καραμανλή δεν λειτουργεί συμψηφιστικά στις δικές μας ευθύνες. Αυτός συνιστά δική τους ιστορική ευθύνη. Οπως και η απαίτησή τους να υπαχθούμε σε μια παράλογη και αιματηρή δημοσιονομική προσαρμογή.

Ευρώπη, τι κατά τα άλλα σημαίνει; Μόνο «κουβαρντάδηκες» συνεισφορές σε όλα τα μεγάλα έργα που μελετήθηκαν, κατασκευάστηκαν και λειτουργούν τις τελευταίες δεκαετίες; Ευρώπη σημαίνει και κοινωνικά και εισοδηματικά προγράμματα που απόλαυσαν και απολαμβάνουν οι αγρότες μας. Και κατά διαστήματα, όλη η μεσαία τάξη.
Ο κατάλογος είναι μακρύς. Μήπως, όμως, στόμωσε η Ευρώπη; Μήπως πρέπει και εμείς να ενωθούμε στο μεγάλο ποτάμι του ευρωσκεπτικισμού;

Η απάντηση πρέπει να είναι καθαρή και κρυστάλλινη. Η Ευρώπη έχει και άλλα να μας δώσει. Με έναν ενοποιημένο ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Κανένας Ευρωπαίος υπουργός Οικονομικών δεν θα ανεχθεί τον σφαγιασμό της μεσαίας τάξης και των αγροτών, για να μετατρέψει τη χώρα σε κοινωνία επιδοματούχων μιας αργόσχολης ομάδας.

Η Ευρώπη έχει να μας δώσει και το δικός της Νομισματικό Ταμείο. Απαλλαγμένο από τη νεοφιλελεύθερη επικυριαρχία του υπουργείου Οικονομικών της Ουάσινγκτον. Η Ευρώπη έχει και να μας προσφέρει, και να οργανώσει και κοινή άμυνα, υπερασπιζόμενη μαζί με εμάς τα σύνορά μας. Τον τελευταίο καιρό φουντώνουν οι συζητήσεις για τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού. Πριν από μερικές δεκαετίες εμείς είχαμε απορρίψει τα σχετικά σχέδια. Σήμερα, οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ έχουν αλλάξει χαρακτήρα. Δεν τις εμπιστευόμαστε. Και δεν τον εμπιστευόμαστε. Ακόμα και οι δικοί του τον κατηγορούν ότι κάνει συμφωνίες αλλά δεν έχει ολοκληρώσει καμία. Και έχουμε υπολογίσει σωστά. Η ευρωπαϊκή άμυνα κοστίζει λιγότερο. Και στην Ελλάδα! Μπορούμε, λοιπόν, να συμμετάσχουμε σε όποιες νέες πρωτοβουλίες. Με μεθοδικότητα. Με φρόνηση. Και ιστορικότητα.
 
Ευρώπη, λοιπόν; Μάλλον, περισσότερη «Ευρώπη». Αρκεί να ξέρουμε τους ρόλους μας. Ιδίως τους ιστορικούς.