Βασίλης Κοντογιαννόπουλος

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ζούμε σε μια εποχή που διεθνώς κυριαρχούν η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον. Μείζονα προβλήματα, όπως η επέλαση του λαϊκισμού και του εθνικισμού, οι μεταναστευτικές ροές, η παγκοσμιοποίηση και η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, η διεύρυνση των οικονομικών ανισοτήτων αναζητούν πειστικές απαντήσεις. Όσο η πολιτική αδυνατεί να τις δώσει, τόσο οι κοινωνίες θα υποκύπτουν στις εύκολες αλλά ατελέσφορες και εντέλει καταστρεπτικές απαντήσεις των λαϊκιστών: απόρριψη της Ευρώπης και της Δημοκρατίας. Προστατευτικά τείχη για την οικονομία και τη μετανάστευση. Οι απαντήσεις στο διεθνοποιημένο σήμερα περιβάλλον, δεν μπορούν να δοθούν από κανένα κράτος κλεισμένο στα σύνορά του. Όσο ισχυρό κι αν είναι. Απαιτούνται διεθνείς συνεργασίες.

Σήμερα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα απειλείται από την επέλαση λαϊκιστικών και ακροδεξιών κομμάτων. Η ευρωπαϊκή συνοχή δοκιμάζεται, παρά το φιάσκο του Brexit, που δεν φαίνεται ικανό να ανακόψει τις διαβρωτικές επιπτώσεις του λαϊκισμού.

Η Ευρώπη αποτελεί το δικό μας θεσμικό, οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον. Για την Ελλάδα και την Κύπρο, γίνεται φανερό, έπειτα από την κλιμάκωση των προκλήσεων το νεο-οθωμανισμού, ότι αποτελεί και την ασπίδα των εθνικών μας συμφερόντων. Η πορεία ολοκλήρωσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης, έπειτα από τη στασιμότητα των τελευταίων ετών, αποκτά ζωτική σημασία για τα συμφέροντά μας. Ως Έλληνες και ευρωπαίοι πολίτες έχουμε χρέος να αναλάβουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί για τη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού μέλλοντός μας.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η έξοδος της χώρας μας από τον οκταετή (2010-2018) μνημονιακό Γολγοθά, τον περασμένο Αύγουστο, θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την επιστροφή σε μια οικονομική και πολιτική κανονικότητα.

«Εγώ σας έβγαλα από τα μνημόνια, που το παλαιό και διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο σας έβαλε…», θριαμβολογεί ο Α. Τσίπρας. Αλήθεια και Τσίπρας ουδέποτε είχαν καλή σχέση. Η πραγματικότητα τον διαψεύδει.

Πρώτον, η χώρα βγήκε από το τρίτο και οδυνηρότερο μνημόνιο, που φέρει την υπογραφή του. Από τα οκτώ μνημονιακά χρόνια τα τέσσερα του ανήκουν. Θα ήταν αχρείαστο αν δεν είχε προηγηθεί το εξάμηνο των τυχοδιωκτικών εκβιασμών των εταίρων μας από Τσίπρα και το asset Βαρουφάκη. Εκβιασμοί και «αυταπάτες» οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του Grexit, καταδίκασαν τους Έλληνες σε τέσσερα επιπλέον χρόνια λιτότητας, ενώ υποχρέωσαν τον ίδιο στην πιο θεαματική πολιτική «κωλοτούμπας» μετά το φιάσκο του «δημοψηφίσματος».

Δεύτερον, η Ελλάδα βγήκε από το τρίτο μνημόνιο γιατί έληξε ημερολογιακά η τριετής διάρκειά του. Δεν βγήκε από την κρίση. Παραμένει πτωχευμένη και υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Με υποθηκευμένη τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια. Υποχρεωμένη να πραγματοποιεί πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και 2,5% μέχρι το 2060, στόχο που καμία χώρα δεν μπορεί να επιτύχει για τόσο μεγάλο διάστημα. Χωρίς ουσιαστική πρόσβαση στις διεθνείς αγορές, χωρίς τράπεζες και χωρίς επενδύσεις.

ΤΙ ΜΑΣ ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΕ;

Η χώρα δεν πρόκειται να βγει από την κρίση αν πολιτικό σύστημα και κοινωνία δεν συνειδητοποιήσουμε τις πραγματικές αιτίες της χρεωκοπίας μας και δεν αποφασίσουμε να τις αντιμετωπίσουμε.
Δύο είναι οι βασικές αιτίες:

Πρώτον, η αδυναμία πραγματοποίησης των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στο Κράτος, την Οικονομία, την Παιδεία. Κορυφαίο παράδειγμα το Ασφαλιστικό. Η μεταρρύθμιση Γιαννίτση, την οποία σήμερα οι πάντες επικαλούνται και αναπολούν, απορρίφθηκε «μετά βδελυγμίας» από κόμματα, συνδικάτα και την ίδια την κοινωνία. Για να οδηγηθούμε τελικά στον ασφαλιστικό ζουρλομανδύα Κατρούγκαλου.

Δεύτερον, οι πολιτικο-κομματικές παθογένειες, λαϊκισμός, κομματοκρατία συνώνυμη της αναξιοκρατίας, πελατειακές σχέσεις, νεποτισμός, διαπλοκή, διαφθορά, σταδιακά υπέσκαψαν τα επιτεύγματα της Μεταπολίτευσης. Εκκολάφθησαν στους κομματικούς μηχανισμούς και διαπερνούν οριζόντια το κομματικό σύστημα. Είναι αυτές που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία και την πολιτική στην παρακμή.

ΠΟΣΟ ΣΥΝΕΒΑΛΕ Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ;

Η αναγόρευση της διαφθοράς ως της κύριας αιτίας της χρεωκοπίας από τον Α. Τσίπρα αποτελεί άλλη μια απόπειρα αποπροσανατολισμού των πολιτών από τα πραγματικά αίτια της χρεωκοπίας. Αρκεί η απλή σύγκριση του κόστους της διαφθοράς με το κόστος οικοδόμησης πελατειακού-κομματικού κράτους στην οποία και οι σημερινοί κυβερνώντες συστηματικά επιδίδονται.

Η κομματική επιδρομή στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα από το 2015 έως σήμερα οδήγησε σε αύξηση του αριθμού προσλήψεων μονίμων, συμβασιούχων και μετακλητών υπαλλήλων με συνέπεια η ετήσια μισθολογική δαπάνη να αυξηθεί κατά 1,6 δισ. ευρώ. Από 15,9 δισ. το 2015 ανήλθε στα 17,5 δισ. ευρώ το 2019. Υπενθυμίζω ότι πρώην Υπουργός Εθνικής Οικονομίας βρίσκεται προφυλακισμένος για πιθανολογούμενη «μίζα» 2,8 εκ. ευρώ, «εφάπαξ». Και πρώην Υπουργός Υγείας καλείται για «εξηγήσεις» από τη Δικαιοσύνη, στα πλαίσια διερεύνησης του «μεγαλύτερου σκανδάλου από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους», κατόπιν καταγγελίας «προστατευομένων» μαρτύρων, για μίζα 200.000 ευρώ.

Η διαφθορά αποτελεί μάστιγα της δημόσιας ζωής, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά διεθνώς. Όσο ο ανταγωνισμός των οικονομικών συμφερόντων ρυθμίζεται με κυβερνητικές αποφάσεις, όπως συμβαίνει και σήμερα, και όχι από διαφανείς κανόνες ανταγωνισμού, η διαφθορά καραδοκεί. Ιστορικά, περισσότερο ευάλωτοι στις προκλήσεις της αποδεικνύονται όσοι διψούν για εξουσία, χωρίς ηθικούς φραγμούς και χωρίς πνευματικά εφόδια στις αποσκευές τους.