Νίκος Αλιάγας

Εάν υπήρχε έστω η εκδοχή μιας μη τόσο επώδυνης λύσης για το μέλλον είναι σίγουρο ότι θα τη γνωρίζαμε ήδη. Εάν ήμασταν λίγο ρεαλιστές δεν θα είχαμε χάσει τόσο χρόνο με τόσες και τόσες αμπελοφιλοσοφίες και ξεκαθαρίσματα παλιών λογαριασμών. Ισως μάλιστα να είχαμε ήδη διασχίσει και τον μισό δρόμο της ανηφόρας μας. Σε αυτή τη μυστήρια, λοιπόν, περίοδο, όπου καθημερινά η αδυσώπητη προπαγάνδα πλήττει τη χώρα μας στο εξωτερικό, ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Δεμίρης εκδίδει σε πολλές γαλλόφωνες χώρες ένα βιβλίο με τίτλο «Η αθέατη όψη της ελληνικής κρίσης», με το οποίο επιχειρεί να αποκρυπτογραφήσει όλα τα παιχνίδια που παίζονται εντός και εκτός Ελλάδας, αλλά και τη συνυπευθυνότητα Αθήνας και Βρυξελλών στη διαχείριση της κρίσης.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση γνώριζε και κώφευε, κι εμείς οι αφελείς σκάβαμε τον λάκκο μας. Αλήθεια, τι περιμένουμε; Καλύτερες μέρες; Να ξαναβρούμε την προηγούμενη ζωή μας και τη χαμένη μας ελαφρότητα; Να καταλάβουμε πώς φτάσαμε ως εδώ; Περιμένουμε να δικαιωθούμε; Επιτέλους να ακουστούμε; Μήπως να εκδικηθούμε; Να μας σεβαστούνε; Να δώσουν ευκαιρίες στα παιδιά μας; Ή περιμένουμε να προκαλέσουμε το μεγάλο μπάχαλο, έτσι για να καταλάβουνε; Νομίζετε ότι μας φοβούνται και πως μας λογαριάζουν; Τι περιμένουμε; Να υπάρξουμε; Να συνυπάρξουμε; Να ξαναγίνουμε η χώρα που ήμασταν; Τώρα που ήρθαν τα δύσκολα σκεφτήκαμε τελικά τι ήμασταν; Ή μάλλον ποιοι είμαστε; Εχουμε αξιολογήσει αντικειμενικά τι μας συμβαίνει; Εχουμε σαφή εικόνα ως προς το πώς μας βλέπουν οι εταίροι μας ή, τέλος πάντων, πώς θέλουν να μας βλέπουν; Βρε μήπως την έχουμε πατήσει και έχουμε σαστίσει μέσα σε μια καταστροφική εσωστρέφεια; Μπας και ήρθε η ώρα να αφήσουμε τα πάθη, τα λάθη τις επιπόλαιες εκρήξεις και τους αναβρασμούς και να στραφούμε στον ορθολογισμό των αρχαίων ημών προγόνων; Για πόσο θα κρυβόμαστε πίσω από αυταπάτες και χίμαιρες; Φτάσαμε στην ώρα μηδέν. Και δυστυχώς δεν αποτελούμε ούτε το κέντρο του κόσμου ούτε το πρώτο ενδιαφέρον των Ευρωπαίων. Δημιουργήσαμε το άλλοθι που χρειάζονται για να μας πετάξουν έξω. Αυτό το έχουμε καταλάβει; Θα μου πείτε, αν είχαμε ηθικούς και ικανούς πολιτικούς, ίσως να μην είχαμε φτάσει ως εδώ.

Την ώρα που ξεπετάγονται σαν δηλητηριασμένα μανιτάρια από δω κι από κει ψευτορήτορες και τυχοδιώκτες από τις επικίνδυνες παρυφές του περιθωρίου, οι Γάλλοι λένε πως το κάκιστο είναι ο εχθρός της ελπίδας. Και δυστυχώς αυτό που ακούγεται τον τελευταίο καιρό, ότι χειρότερα δεν μπορεί να πάει, δεν ισχύει, γιατί χειρότερο υπάρχει. Εάν αναρωτηθούμε με σαφήνεια και γαλήνη τι θέλουμε, ίσως βρούμε απάντηση. Οι τζογαδόροι της δημαγωγίας υπάρχουν μόνο μέσα στην κρίση. Και δυστυχώς οι Δυτικοευρωπαίοι δεν μπλοφάρουν πια και περιμένουν να αποφασίσουμε ποιο θα είναι τελικά το επόμενο μετέωρο βήμα μας. Ποιος μπορεί σήμερα να διαπραγματευτεί τα ζητήματα της χώρας μας με αξιοπιστία, με επιχειρήματα και να αποτρέψει τη βαλκανοποίηση της πατρίδας μας; Η κάλπη δεν φέρνει πάντα τη λύση εάν πρώτα εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε αποφασίσει πως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε.