Ισμήνη Χαραλαμποπούλου

Δύο είναι τα ερωτήματα που γεννώνται από τα σχόλια των τελευταίων ημερών:

Πρώτον οι κάτοικοι της Καππαδοκίας του 1922 στην μέση του πουθενά, περικυκλωμένοι από μουσουλμανικούς πληθυσμούς, μπορούν άραγε να σχολιαστούν με τους σημερινούς όρους;

Δεύτερον, όταν σύμφωνα με τα στοιχεία 1,5 εκατομμύριο ανθρώπων επιβίωσε και άλλο 1,5 εκατομμύριο πληθυσμού απεβίωσε, μπορούμε σήμερα από την άνεση της πολυθρόνας μας να σχολιάζουμε και να κοροιδεύουμε την πίστη εκείνων των ανθρώπων που έφευγαν κυνηγημένοι από τους Τσέτες, και το μόνο που πήραν μαζί τους ήταν τις εικόνες τους;

Πριν από μερικές ημέρες στην πορεία προς τον Αγιο Μηνά στο Ηράκλειο, όπου έγινε η ενθρόνιση του νέου Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ευγένιου, ο οποίος έχει καταγωγή από την Μικρά Ασία και την Κρήτη, μέλη της συνοδείας του κρατούσαν την εικόνα-κειμήλιο του Αγίου Μηνά, που έφεραν μέλη της οικογένειάς του Αρχιεπισκόπου που έφτασαν ως πρόσφυγες από την Μικρά Ασία στην Κρήτη, όπως έκαναν άλλωστε όσοι μπόρεσαν. Και αυτό ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό και ταυτόχρονα συμβολικό, με την συμπλήρωση ενός αιώνα από την Μικρασιατική καταστροφή.

Εξάλλου, σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα, αυτός ο πληθυσμός από την Μικρά Ασία ήταν πάντα πιο προοδευτικός από τους γείτονές του και με υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο. Και οι πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα διωγμένοι από την Μικρασία και τις χαμένες πατρίδες, που για τους ίδιους ήταν όλος ο συναισθηματικός τους κόσμος, το σπίτι τους και όχι ιδεολογία, βοήθησαν στην ανοικοδόμηση της χώρας και στην εμπέδωση της Ορθόδοξης πίστης .