Γιάννης Μακρυγιάννης

Σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ (τα στοιχεία του οποίου «ξεχνάει» η κυβέρνηση), οι άνεργοι ξεπερνούν το 1,12 εκατομμύρια. Κι όλα αυτά με δεδομένο ότι μερικές εκατοντάδες ελλήνων, κυρίως νέων και καλά καταρτισμένων, έχουν φύγει στο εξωτερικό. Μερικά από αυτά τα στοιχεία, όπως το ποσοστό της μερικής απασχόλησης και των χαμηλών αμοιβών είναι χειρότερα κι από όταν μπήκαμε στην κρίση και τα μνημόνια.

Σε αυτά τα κοινωνικά αποκαΐδια οι δύο εκ των βασικών πολιτικών δυνάμεων, που εφάρμοσαν τα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, συγκρούονται τώρα για το «δώρο Χριστουγέννων», λέει, ή για το επίδομα ανεργίας. Σε μία γελοία πολιτική κόντρα, οι μεν εμφανίζονται «δωρολάτρες» και οι άλλοι «δωρομάχοι» - έστω κι από παρεξήγηση, όπως λένε οι ίδιοι. Οι μεν θιασώτες των επιδομάτων και οι δε πολέμιοι της επιδοματικής λογικής.

Την ώρα δηλαδή, που επί δώδεκα μήνες ή όσο εργάζονται τέλος πάντων, οι εργαζόμενοι λαμβάνουν εξευτελιστικούς μισθούς και βιώνουν την ανασφάλεια, οι διεκδικητές της διακυβέρνησης της χώρας μιλάνε για τον 13ο, 14ο και ίσως αύριο, ποιος ξέρει,… 15ο, 16ο μισθό και πάει λέγοντας. Παράνοια, κοροϊδία και υποκρισία.

Αν αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στις «προοδευτικής δυνάμεις» και τον «νεοφιλελευθερισμό», να μας λείπε το βύσσινο των… διαχωριστικών γραμμών. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας πείσει δηλαδή ότι με ένα επίδομα του πεντακοσάρικου, άντε του χιλιάρικου, μία πολιτική δύναμη εντάσσεται κατευθείαν στο μπλοκ της αριστεράς και πάει λέγοντας. Αν είναι έτσι, τότε το ΠΑΣΟΚ που έδινε σε όσους περνούσαν απ’ έξω επιδόματα, πρέπει να θεωρείται από κομμουνιστικό και πάνω! Αν η διαφορά είναι τα σημερινά επιδόματα ανεργίας, που έτσι κι αλλιώς τα παίρνουν λίγοι και για μικρό χρονικό διάστημα, να μας λείπε οποιαδήποτε συζήτηση, που προφανώς είναι παρελκυστική.

Δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό του ο Μητσοτάκης για τα δώρα ή τα επιδόματα.

Δεν έχει όμως και ιδιαίτερη σημασία, όταν και επί ημερών του ΣΥΡΙΖΑ η εργασία έτσι κι αλλιώς δεν αμείβεται γιατί η ελληνική οικονομία παραμένει σε βαθιά κρίση, ελέγχεται και εξαρτάται από τους δανειστές, αλλά και αδυνατεί να αναπτυχθεί λόγω των επιλογών και της ανικανότητας των δύο κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων.