Γιάννης Μακρυγιάννης

Ένα εφετείο καταδίκασε μία καθαρίστρια σε δεκαετή κάθειρξη επειδή, λέει, πριν είκοσι χρόνια δήλωσε πλαστό πτυχίο δημοτικού, καθώς είχε βγάλει μόνο την Πέμπτη, αλλά όχι την Έκτη τάξη! Ποιο νομικό πλαίσιο άραγε επιτρέπει τέτοιες αποφάσεις και πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιοι δικαστικοί λειτουργοί; Είναι η ίδια «δικαιοσύνη» που άφηνε τον Χριστοφοράκο να κυκλοφορεί ελεύθερος και να την κάνει με το πάσο του στο εξωτερικό. Ένα άλλο δικαστήριο καταδίκασε σε ποινές χάδι, έξι ανθρώπους που σκότωσαν εν ψυχρώ έναν νεαρό τουρίστα – αθώωσε και τρεις. Σχεδόν όλοι έπεσαν πιο μαλακά από την καθαρίστρια.

Επίσης, μέσα σε ελάχιστες ώρες σημειώνονταν στην Αττική τέσσερις ληστείες με την αστυνομία να ασχολείται πώς θα αποσύρει κάτι απίστευτα ημερολόγια με χάρτες, που ανατρέπουν όλη την εξωτερική πολιτική της χώρας. Και πώς θα λουφάρει τη γκάφα που έκανε με τον Ζακ Κωστόπουλο, τη δολοφονία του οποίου ανέχτηκε, αν δεν συμμετείχε κιόλας.

Είχαμε κι άλλο χθες: σύμφωνα με την ειδησεογραφία, ακόμα ένας άνθρωπος έμπαινε στην μακρά λίστα με τα θύματα του Ιού του Δυτικού Νείλου.

Ακόμα, την ίδια ημέρα γίνονταν γνωστό ότι το όριο προστασίας της πρώτης κατοικίας θα πέσει από τις 180 χιλιάδες ευρώ, ίσως και στις 75 χιλιάδες. Όποιος μένει σε αποθήκη δηλαδή, μπορεί και να γλιτώσει.

Και ενώ γίνονταν όλα αυτά ο πρωθυπουργός μιλούσε για «έξοδο από τα μνημόνια», θέλοντας να πει ότι η χώρα βγαίνει από την πολυετή κρίση και πρέπει να πανηγυρίζει.

Δυστυχώς όμως, μετά από δέκα χρόνια κρίσης, ακόμα κι αν η κατάσταση στα οικονομικά σταθεροποιείται, η χώρα βυθίζεται σε όλο και μεγαλύτερη θεσμική κρίση. Παρότι, για παράδειγμα, οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις μπορούν να δώσουν τη δυνατότητα να διορθωθούν πράγματα, στην Ελλάδα έγινε το αντίθετο. Το κράτος βγαίνει πιο διαλυμένο – και άδικο για τους αδύναμους- από αυτή την περιπέτεια.

Ο Τσίπρας μπορεί να πανηγυρίζει ότι έσωσε το ευρώ και διεύρυνε τα συσσίτια, αλλά συνέβαλε κι αυτός, μαζί με τους προηγούμενους, στην ενίσχυση και εμπέδωση ενός κράτους, που είναι άδικο, αυταρχικό, αναποτελεσματικό και τιμωρητικό για όσους δεν ανήκουν στα πάνω δώματα της κοινωνίας.

Χωρίς Δικαιοσύνη, χωρίς ασφάλεια, χωρίς Υγεία, χωρίς αλληλεγγύη για τους χτυπημένους από την κρίση και πάει λέγοντας.

Δεν είναι για πανηγύρια. Για κλάματα είναι.