Δημήτρης Δανίκας

Ωστόσο, αυτό που θα προκύψει το επόμενο χρονικό διάστημα επαναφέρει το «Compromesso Storico» στην ελληνική επικαιρότητα. Αυτό θα είναι και το μεγάλο γεγονός του 2020. Αυτός θα είναι καραμπινάτος ιστορικός συμβιβασμός.

Και αυτό προαναγγέλλεται τόσο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο και από τον απόστρατο ναύαρχο και θεωρητικό της «γαλάζιας πατρίδας» Τζεμ Γκιουρντενίζ, τον φερόμενο ως γκουρού του Ταγίπ Ερντογάν.

Οποιος διάβασε την αποκαλυπτική του συνέντευξη στο «Πρώτο Θέμα» θα κατάλαβε τι μέλλει γενέσθαι. Μάλιστα σε συνδυασμό με τη νέα στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη περί διαλόγου με την Τουρκία και με ύστατη κατάληξη το δικαστήριο της Χάγης, τότε όλα σχεδόν είναι προδιαγεγραμμένα.

Τρεις οι πιθανότητες που μπορεί να προκύψουν ως κατάληξη ενός φιτιλιού που με τις ασταμάτητες προκλήσεις του έχει ανάψει το αφεντικό του βαθέος, καθυστερημένου και ημι-δικτατορικού ψευτοοθωμανικού σουλτανάτου.

Πρώτη πιθανότητα: Τα τουρκικά σκάφη καταπλέουν κάπου στην Κρήτη, κάπου στο Καστελόριζο. Ισως και στις δύο περιοχές. Ετσι, αρχίζουν να τρυπάνε. Ετσι, τα δικά μας σκάφη και η δική μας αεροπορία επιχειρούν να εμποδίσουν τα σχέδια του Ερντογάν. Ετσι, δημιουργούνται όλες οι προϋποθέσεις ενός θερμού επεισοδίου. Πόλεμος προ των πυλών. Απλό.

Ποια θα είναι η κατάληξη; Δύο τινά. Είτε οι ξένες δυνάμεις Αμερικανών και νατοϊκών θα σπεύσουν αμέσως να φρενάρουν κάθε ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης ανάμεσα σε δύο συμμάχους. Είτε αμέσως μετά την εκδήλωση αυτού του θερμού επεισοδίου θα πράξουν το ίδιο.

Ποιο το αποτέλεσμα; Μα φυσικά, οι σύμμαχοι θα μας αναγκάσουν να κάτσουμε γύρω από ένα τραπέζι για να τα βρούμε. Γι’ αυτό διαρκώς από επίσημα χείλη Αμερικανών και νατοϊκών ακούμε «βρείτε τα».

Πώς θα τα βρούμε; Με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Ετσι, οι Τούρκοι, θέλουμε δεν θέλουμε, θα λάβουν μερίδιο υδρογονανθράκων και επισήμως, με συμφωνίες, θα «αποχαρακτηριστούν» μερικές από τις 153 βραχονησίδες που σήμερα θεωρούνται «γκρίζες».

Δεύτερη πιθανότητα: Η έναρξη διαπραγματεύσεων ανάμεσα στους δύο αντιπάλους. Τι σημαίνει αυτό; Πως με δική μας παραδοχή και με συμφωνία διακρατική το Αιγαίο δεν είναι εντελώς όλο δικό μας. Γιατί, σου λέει, εμείς οι Τούρκοι διαθέτουμε μια τεράστια ακτογραμμή. Επομένως, δεν είναι δυνατόν το Καστελόριζο, φέρ’ ειπείν, που απέχει όσο το Σύνταγμα από την Ομόνοια, να διαθέτει υφαλοκρηπίδα 12 μιλίων.

Τρίτη πιθανότητα: Να μην τα βρούμε και να καταλήξουμε στο Δικαστήριο της Χάγης. Τι θα συμβεί; Το ίδιο με τη δεύτερη πιθανότητα. Η Τουρκία λαμβάνει μερίδιο στο Αιγαίο. Τι να κάνουμε, της Ελλάδας παιδιά; Αυτή είναι η απόφαση, πρέπει να συμφιλιωθούμε και να πορευτούμε με αυτή.

Τουτέστιν, αποκλείονται τα ακόλουθα. Πρώτον, γενικευμένη πολεμική σύρραξη. Οι σύμμαχοι θα μπουν στη μέση ως διαιτητές. Δεύτερον, αποκλείεται το Αιγαίο να θεωρείται, από εμάς, οικόπεδο αποκλειστικής ελληνικής ιδιοκτησίας. Αν ήμασταν Ισραήλ σαν αστακοί, θωρακισμένοι με υπερσύγχρονα όπλα, τότε μπορεί να παριστάναμε τους κουμανταδόρους της περιοχής. Δεν είμαστε, δεν μπορούμε, δεν γίνεται.

Και, τρίτον, αποκλείεται η πιθανότητα να συνεχιστεί επ’ αόριστον η σημερινή εκκρεμότητα. Με απλά λόγια, εντελώς λάθος η ακολουθούμενη, μέχρι σήμερα, μαξιμαλιστική στρατηγική. Αφού τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους πισινούς.

Οποιος, τώρα, τολμήσει να κατηγορήσει τον Κυριάκο για ενδοτισμό, προδοσία και εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, είναι είτε εντελώς ανεγκέφαλος είτε πλειοδότης ενός ασυγκράτητου και τυφλού εθνικισμού που με μαθηματική ακρίβεια καταλήγει σε μαζική αυτοχειρία και εθνική καταστροφή. Είτε και τα δύο μαζί. Επομένως, «Compro-
messo Storico» και οι τζάμπα μαγκιές στα σκουπίδια!