Δημήτρης Δανίκας

Η μάνα μου ψωνίζει και μαγειρεύει, ο παππούς μου δίνει το κάτι τις για καφεδάκι και ποτάκι, έτσι δεν πληρώνω ούτε για στέγαση, ούτε κοινόχρηστα, ούτε σίτιση. Δηλαδή τα τριακόσια με τετρακόσια που εισπράττεις κάθε μήνα ως αμοιβή εργασίας, δεν είναι μισθός, είναι χαρτζιλίκι!

Αυτή η καθημερινή πραγματικότητα εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας. Κυκλοφορούν δίπλα μας. Εμείς τους προσπερνάμε. Δεν τους “βλέπουμε”. Κάνουμε πως δεν τους “βλέπουμε”. Εμείς στον κόσμο της κανονικότητας. Εκείνοι στο περιθώριο. Χάσμα μεσολαβεί ανάμεσα σ αυτούς τους δύο κόσμους

Ετσι η αγορά εργασίας έχει μετατραπεί σε εργοστάσιο παραγωγής απελπισμένων, διαταραγμένων, κατεστραμμένων και “μελλοθάνατων” ψυχών. Ετσι κάποια στιγμή, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ, ο πιο ευάλωτος εξ όλων αυτών μπορεί να αρπάξει μαχαίρι, όπλο και να βγει στους δρόμους προς εκτόνωση, εκδίκηση και προσωπική του δικαίωση

Στις ΗΠΑ σκοτώνουν. Εν Ελλάδι πετούν πέτρες, καταστρέφουν κτίρια, εκτοξεύουν μολότοφ. Προς το παρόν. Αυτή είναι η πραγματικότητα του άλλου “κόσμου”. Οποιος δεν το αντιλαμβάνεται δεν ξέρει που πατάει και που πηγαίνει

Επομένως όλα τα συνδικαλιστικά αιτήματα έχουν γίνει κουρέλια. Ολες οι διεκδικήσεις έχουν γίνει στάχτες και αποκαίδια. Και όλα τα εργασιακά δικαιώματα έχουν καταντήσει χαρτί τουαλέτας. Αυτές είναι οι συνέπειες της πτωχευμένης Ελλάδας. Οι συνέπειες του οικονομικού μοντέλου κατανάλωσης που ακόμα βασιλεύει εν Ελλάδι. Αυτές οι συνέπειες της συρρικνωμένης παραγωγικής βάσης εν Ελλάδι

Οσο δεν πριμοδοτείται το μοντέλο της παραγωγικής ανάπτυξης, τόσο θα κουρελιάζονται τα όποια εργασιακά δικαιώματα. Οσο εξακολουθεί, το σημερινό οικονομικό μοντέλο να επαναπαύεται στον Τουρισμό, τόσο θα κινδυνεύει να τρώει καρπαζιές από κάθε Thomas Cook και τόσο η εργασία θα καταλήγει ως προσωρινή απασχόληση μεταξύ κουζίνας- τραπεζαρίας

Και όσο το τουριστικό μοντέλο θα εξακολουθεί να εκλαμβάνεται ως «βαριά βιομηχανία» τόσο θα πολλαπλασιάζεται η πορνεία

Η βίζιτα πάει σύννεφο. Ο εκμαυλισμός έχει εκτιναχθεί στον Αρη. Η παρασιτική οικονομία πάντα στον θρόνο της αντιπαραγωγικής «αυτοκρατορίας». Και οι νέοι με τα πτυχία, θα δραπετεύουν εις την Αλλοδαπή προς αναζήτηση ανθρώπινων συνθηκών εργασίας. Και καλά κάνουν, Και εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα. Και όλα αυτά περί πατριωτισμού είναι λόγια του αέρα. Που τα αμολάνε οι «κανονικοί» από τους καναπέδες τους, τα σαλόλια τους και τα πολυτελή στέκια τους

Και ποιος ο τρόπος να αλλάξει αυτή η θλιβερή συνταγή; Με απεργία; Πρώτο κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι, απεργούν εκ του ασφαλούς. Δεύτερο οι «απελπισμένοι» του ιδιωτικού τομέα μονίμως υποταγμένοι στο «σκάσε και κολύμπα». Και τρίτο επειδή η Σωρρακώσταινα είναι ρακένδυτη από πάσης φύσεως υποδομές, λογικό είναι κάθε επιχειρηματίας να «πυροβολεί» τα εργασιακά δικαιώματα. Από που θα κερδίσει; Από την δυσλειτουργία του Δημοσίου; Από τις ανεκδιήγητες καθυστερήσεις στην έκδοση δικαστικών αποφάσεων; Από την δήθεν εξαιρετική τεχνογνωσία των εργαζομένων; Βλακείες

Αφού λοιπόν η Ελλάδα εξακολουθεί να υποδύεται τον ρόλο της Σωρρακώσταινας, λογικό είναι οι επενδυτές να μας βλέπουν ως πτυελοδοχείο

Ολα αυτά ούτε κατάφερε, ούτε καν προσπάθησε να αλλάξει ο ταχαριστερός Αλέξης Τσίπρας. Μ αυτές τις παθογένειες εξακολουθεί να πορεύεται και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Γιατί ναι μεν το πανεπιστημιακό άσυλο και τα Εξάρχεια. Ομως αν δεν σπάσεις αβγά τότε κάποια στιγμή θα δεις μπροστά σου το φάντασμα της χρεοκοπίας!