Δημήτρης Δανίκας

Καλύτερα δεν γίνεται. Ας πούμε το σκάνδαλο με τα οικονομικά αλισβερίσια του βουλευτή Ανδρέα Πάτση. Ας πούμε οι υποκλοπές και παρακολουθήσεις. Ας πούμε ο χορός τρισεκατομμυρίων των πετρελαϊκών μεγαθηρίων. Ας πούμε το φερόμενο ως κολαστήριο της Κιβωτού του Κόσμου. Ας πούμε η ψαλίδα ανισότητας που μεγαλώνει. Ας πούμε ανεργία, χαμηλά μεροκάματα και τόσα, μα τόσα άλλα.

Κι όμως το ποσοστό του ΚΚΕ καθηλωμένο σε μονοψήφιο αριθμό. Τι συμβαίνει; Τα αυτονόητα. Δηλαδή άτακτη υποχώρηση του λεγόμενου «εργατικού κινήματος». Οι εξηγήσεις πολλές και γνωστές.

Να φύγουμε από το ΝΑΤΟ; Τότε γυμνοί ανάμεσα στους λύκους του Ερντογάν και των Τούρκων μουσουλμάνων.

Να διώξουμε τις αμερικανικές βάσεις και ταυτοχρόνως να μην πληρώνουμε ένα σκασμό λεφτά για την άμυνα της χώρας; Τότε η Ουάσινγκτον θα στραφεί εναντίον μας και τότε σε κίνδυνο η σωματική ακεραιότητα της μικρής Ελλάδας.

Να ψηφίσουμε προς τα αριστερά; Μα το κάναμε με τον Τσίπρα. Το κάναμε και την πατήσαμε. Ποια η διαφορά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία; Σχεδόν καμία. Εκτός από ένα διαπιστωμένο γεγονός: ο μεν Τσίπρας ερασιτέχνης, ο δε Κυριάκος επαγγελματίας. Οι αριστεροί τα έκαναν θάλασσα.

Να έρθει το ΚΚΕ στην εξουσία. Δηλαδή, τι; Να γίνει η Ελλάδα Αλβανία και Βουλγαρία; Η μεγάλη ανατριχίλα. Χίλιες φορές φτωχοί και ανασφαλείς παρά εγκλωβισμένοι στο μαντρί κάποιου Χότζα και κάποιου Ζίβκοφ.

Να αυξηθούν οι φόροι των πλουσίων ώστε να δημιουργηθεί και να οχυρωθεί ένα καλύτερο κοινωνικό κράτος. Μα τότε η πλουτοκρατία θα την κοπανήσει. Τότε τα εργοστάσια θα κλείσουν και η ανεργία θα εκτοξευτεί στο Διάστημα.

Να κάνουμε περισσότερες και μεγαλύτερης διάρκειας απεργίες. Ακόμα χειρότερα. Εκείνοι έχουν το μαχαίρι, εκείνοι έχουν και το πεπόνι. Ούτε να το σκέφτεστε.

Να δυναμώσουμε τα συνδικάτα. Μα το είχαμε κάνει αυτό και τα αποτελέσματα τα είδαμε και τα «χαρήκαμε». Από την εργατική αριστοκρατία και τους εργατοπατέρες μέχρι την ανάδειξή τους σε πόστα βουλευτικά και «ανταποδοτικά». Απεργώ εγώ, χάνω τη δουλειά μου, κερδίζει ο εργατοπατέρας, βγάζει λεφτά, βολεύεται εφ’ όρου ζωής και εγώ εκεί εκεί στην Γ’ Εθνική.

Να μεγαλώσει ο δημόσιος τομέας και όλοι οι συμβασιούχοι να καταλήξουν μόνιμοι, βολεμένοι και ασφαλείς. Μα, μία από τις αιτίες χρεοκοπίας ήταν αυτός ο πολυπληθής δημόσιος τομέας. Εγώ τους πληρώνω κι εκείνοι με αντιμετωπίζουν ως εχθρό τους. Και καθυστερούν, και με βασανίζουν, και από πάνω τούς τρατάρω με χρηματικά ραβασάκια, τα λεγόμενα «γρηγορόσημα». Και κερατάς και δαρμένος.

Να συνεχίσω; Περιττό. Οποια πέτρα επιχειρημάτων και κομμουνιστικών ιδεολογικών αναφορών και να σηκώσεις πάνω σε τέτοια αντεπιχειρήματα θα πέσεις. Το επιμύθιο, και μάλιστα το καλοπροαίρετο, είναι κι αυτό γνωστό. Οταν σου λένε «ο αληθινός κομμουνισμός είναι μια ουτοπία, γιατί το σύστημα τέλειο αλλά ο άνθρωπος ατελής».

Πού καταλήγουν όλα αυτά; Το πρώτο, ότι δηλαδή οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ευνοϊκές, αλλά ο υποκειμενικός παράγοντας δεν ακολουθεί, δεν υιοθετεί και δεν «συμμορφώνεται» μ’ αυτές.

Το δεύτερο, επομένως το υποκειμενικό, είναι πιο δυνατό και πιο ισχυρό από το αντικειμενικό. Μπορεί να θέλω, αλλά δεν μπορώ!

Το τρίτο, η κάθετη άρνηση προς τη σημερινή πολιτική δεν συγχρονίζεται με τη διάθεση των «μαζών».

Και το τέταρτο και το πιο καταλυτικό, «το μη χείρον βέλτιστον». Ο Στάλιν αποδείχτηκε το ισχυρότερο και το πιο ακατάβλητο επιχείρημα του καπιταλισμού. Οταν ρωτούσαν τον οποιονδήποτε προλετάριο «πού θέλεις να μείνεις, στη Ρωσία των γκουλάγκ ή στην Αμερική του ρατσισμού και της ανασφάλειας;» η απάντηση ήταν και είναι αυτονόητη: εκεί μαντρωμένος, εδώ φτωχός, ανασφαλής, αλλά ελεύθερος.

Σύντροφε, καλά τα όνειρα, καλύτερη όμως η πεζή πραγματικότητα. Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει!