Δημήτρης Δανίκας

Γιατί λοιπόν. Ας τα πάρουμε όλα. Ας δεχθώ, χάριν συζητήσεως, όλες αυτές τις θεωρίες. Ακόμα και τις πιο εξωφρενικές. Ας πούμε λοιπόν ότι ο Σταύρος βρισκόταν κάτω από αφόρητη πίεση εκβιαστών και εκβιασμών. Δεν το πιστεύω. Δεν το υιοθετώ. Ας το δεχθώ


Ε και; Σάμπως ο πρώτος ήταν; Σάμπως ο τελευταίος; Αν όλοι οι εκβιαζόμενοι, ολόκληρης της υφηλίου έδιναν τέλος στη ζωή τους, τότε καθημερινά θα είχαμε   περισσότερα κρούσματα απ όσα  μας «αφήνει» ο Covid-19. Ετσι δεν είναι;


Ας πάρουμε φερ ειπείν την περίπτωση του εφοπλιστή Παντελή Σφηνιά των «Μινωικών» γραμμών που στις 29 Νοεμβρίου του 2000 έδωσε μία και από το ρετιρέ κατέληξε κομμάτια στο πεζοδρόμιο των γραφείων της εταιρείας. Ποια η αιτία; Η πρώτη φυσικά με την πρόσκρουση του «Σαμίνα εξπρές»  στις Πέτρες έξω από την Πάρο με ογδόντα νεκρούς. Και η δεύτερη, η βασικότερη, η επικείμενη χρεοκοπία


Αν όλοι οι χρεοκοπημένοι σ αυτόν τον κόσμο κατέληγαν στον τάφο με τα δικά τους χέρια, τότε τα θύματα θα ήταν περισσότερα απ όσα σκοτώνει ο κορωνοιός


Πάμε τώρα στις περιπτώσεις ερωτικών δραμάτων, εγκαταλείψεων, απογοητεύσεων και χωρισμών. Η στατιστική «λέει» ότι οι αυτόχειρες αυτής της κατηγορίας είναι περισσότεροι από τις άλλες των «εκβιασμών» και των χρεοκοπιών. Όμως στο γενικό πληθυσμό των απογοητευμένων οι αυτόχειρες κατέχουν ένα απειροελάχιστο ποσοστό. Τι σημαίνει αυτό;


Με απλά λόγια. Για τους ίδιους λόγους. Για τις ίδιες αιτίες. Με το ίδιο σκεπτικό. Και με το ίδιο οικονομικό η ερωτικό αδιέξοδο, οι μεν αυτοκτονούν και οι άλλοι, απείρως περισσότεροι είτε όλα αυτά τα ξεπερνούν, είτε αγωνίζονται και δεν τα βάζουν κάτω, είτε βρίσκουν τρόπους διαφυγής, είτε όλα αυτά μαζί


Που σημαίνει ότι  κάτι άλλο, πέραν όλων αυτών (εκβιασμών, χρεοκοπιών και ερωτικών απογοητεύσεων) είναι το αόρατο χέρι που τραβάει την σκανδάλη η που σε σπρώχνει στο έρεβος και στον τάφο. Κάτι άλλο, κάτι πιο ουσιαστικό. Κάτι εντελώς προσωπικό. Κάτι που έχει να κάνει με την «φτιαξιά» του καθενός. Με την προσωπικότητά του. Με τα βιώματά του. Με τον χαρακτήρα του. Με τα αποθέματά του. Με τις πεποιθήσεις του. Και με το ψυχολογικό του μηχανισμό και με τις ευαισθησίες του


Αν ρωτήσετε τον οποιονδήποτε απόφοιτο της Ψυχιατρικής, η απάντηση είναι απλή: το είναι του. Είναι αυτό που λέμε «άλλοι βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και άλλοι μισοάδειο». Εν ολίγοις τα «υλικά» της προσωπικότητάς μας. 


Αυτόχειρας μόνο εκείνος που  δεν έχει ορίζοντα αυριανής προοπτικής. Μόνο εκείνος που διαρκώς πέφτει πάνω στο αδιέξοδό του. Μόνο  εκείνος που τίποτα μα  τίποτα δεν είναι ικανό να τον κρατήσει στη ζωή. Μόνο εκείνος που κανείς και τίποτα δεν μπορούν να του προσφέρουν, να του εμφυσήσουν ανάσα αισιοδοξίας και «παραμονής»


Αυτή η βασική αιτία. Όταν κάποιος πιστέψει μέχρι μυελού οστών, μέχρι το τελευταίο κύτταρό του και την παραμικρή ανάσα οξυγόνο του πως όλα χάθηκαν. Εντελώς. Τότε είσαι νεκρός πριν αυτοπυροβοληθείς! 


Γιατί ο Νίκος Πουλαντζάς που τερμάτισε πάνω στο άνθος του σε ηλικία μόλις 43 ετών; Γιατί ο τριαντάρης  πρώην «λοχαγός» στην έκρηξη του Μαίου του Παρισιού και του 1968; Γιατί ακόμα κι αυτοί; Οι ιδεολόγοι. Οι μαχητές. Οι οραματιστές. Οι αγωνιστές.  Γιατί; 


Επειδή έχω δει πολλές φορές την ασπρόμαυρη γαλλική ταινία «πεθαίνοντας στα τριάντα»  (Mourir a 30 ans).  Επειδή το αδιέξοδο και το All is Lost  είναι κοινός  παρονομαστής, ένα έχω να πω: Λεπτή, αόρατη η κλωστή ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή. Η αυτοκτονία είναι σαν την μοίρα. Ηταν «γραμμένο». Ηταν η προσωπικότητά του. Ηταν ο χαρακτήρας του. Ηταν η φτιαξιά του. Το τέλος το έγραψε με τα δικά του χέρια!