Άννυ Ποδηματά

Πρώτα απ’ όλα, ο περίφημος «έλεγχος των αρμών της εξουσίας», τον οποίο χαρακτήρισε αναγκαίο -ή μήπως υποσχέθηκε;- ο Αλέξης Τσίπρας αν και όποτε έρθει η ώρα της «δεύτερης φοράς Αριστερά»!

Επειτα είχαμε το στικάκι με την παρανόμως ηχογραφηθείσα συνεδρίαση του Eurogroup από τον με ένα «ν» Γ. Βαρουφάκη και την αξίωσή του να παραληφθεί από τον Κωνσταντίνο Τασούλα και να αναμεταδοθεί από το Κανάλι της Βουλής!

Και τέλος, η αχλή με τους «προστατευόμενους μάρτυρες» της υπόθεσης Novartis και το αν πρέπει να καταθέσουν με ή χωρίς «κουκούλα» στην Προανακριτική της Βουλής.
Είμαστε σίγουρα «μια ωραία ατμόσφαιρα», που θα έλεγε και ο αείμνηστος Ντίνος Ηλιόπουλος.

Εξίσου σίγουρο, όμως, είναι ότι δίνουμε την εντύπωση μιας χώρας χωρίς αίσθηση σοβαρότητας, χωρίς αίσθηση δημοσίου συμφέροντος και χωρίς αίσθηση σεβασμού των θεσμών και της διάκρισης των εξουσιών.

Η φράση του κ. Τσίπρα για τον «έλεγχο των αρμών της εξουσίας» είναι από μόνη της εξωφρενική απ’ όπου κι αν την πιάσει κανείς και με όλες τις «εξηγήσεις» που δόθηκαν εκ των υστέρων: δηλαδή ως προς το εάν εννοούσε «τον Στουρνάρα» (sic), όπως είπε ο Σκουρλέτης, ή «την εκτελεστική εξουσία», όπως διευκρίνισε μετά τον σάλο ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός.

Εξωφρενική λοιπόν η φράση και μαζί της οι διευκρινίσεις που δόθηκαν. Οχι γιατί πρώτη φορά ακούμε ότι κυβερνώντες έχουν διάθεση «ελέγχου των αρμών της εξουσίας», ούτε βεβαίως γιατί πρώτη φορά θα βιώσουμε κάτι τέτοιο μόνο εφόσον επανέλθει στα πράγματα η «πρώτη φορά Αριστερά». Είναι εξωφρενική γιατί εκστομίστηκε χαλαρά από επίσημα θεσμικά χείλη λίγο ως αυτοκριτική για επίδειξη ολιγωρίας από την κυβέρνησή του και λίγο ως υπόσχεση προς τους μελλοντικούς ψηφοφόρους του.

Στους δικούς του ψηφοφόρους, ο Γ. Βαρουφάκης είχε κάτι πιο γαργαλιστικό και πιο «πιασάρικο» να υποσχεθεί: τη δημοσιοποίηση μιας παρανόμως ηχογραφηθείσας συνεδρίασης του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης προκειμένου να εκδικηθεί εκείνον που τον τοποθέτησε και μετά τον καθαίρεσε. Αδιαφορώντας εάν στις «παράπλευρες απώλειες» είναι η γελοιοποίηση της χώρας και ημών των υπολοίπων, ακόμα και μετά το τέλος της εκπροσώπησής μας από το μπλαζέ του ύφος και το σακάκι Μάο στο Eurogroup.

Και ερχόμαστε στον κακό χαμό με τους «προστατευόμενους μάρτυρες» της υπόθεσης Novartis που δεν πήγαν να καταθέσουν στην Προανακριτική της Βουλής που διερευνά την υπόθεση Παπαγγελόπουλου. Πολύ κακώς δεν πήγαν να καταθέσουν. Μάλιστα εφόσον συνεχιστεί η άρνησή τους, ορθώς θα πρέπει να κινηθεί η διαδικασία της βίαιης προσαγωγής. Η υπόθεση όμως με τις «κουκούλες», με τις οποίες μάλιστα «ντύνουν» τα ρεπορτάζ τους τα σχετικά τηλεοπτικά κανάλια προβάλλοντας πλάνα των ανά τον κόσμο Anonymous, είναι γκροτέσκα και ως θέμα και ως θέαμα.

Εστω κι αν αποφεύγουμε, για λόγους στοιχειώδους αίσθησης σοβαρότητας, να χρησιμοποιούμε τον ορθό νομικό όρο που είναι «μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος», οι άνθρωποι αυτοί, όποια κι αν είναι η ταυτότητα, και άρα η αξιοπιστία τους, χαίρουν προστασίας από τον νόμο και ο σεβασμός προς τον νόμο δεν μπορεί να τελεί υπό προϋποθέσεις, ούτε να είναι αλά καρτ. Αρα, το αίτημα «να βγουν οι κουκούλες» και να αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να γελοιοποιεί την ορθή αξίωση της προσέλευσης και απάντησης στις ερωτήσεις των μελών της Προανακριτικής.

Από όλα αυτά ένα συμπέρασμα μόνο βγαίνει: μπορεί να βγήκαμε από τα μνημόνια και η οικονομία να ανακάμπτει, αλλά απέχουμε πολύ, πάρα πολύ ακόμη από το να γίνουμε «κανονικοί».