Παναγιώτης Ευαγγελίου

Αγγίζει σχεδόν μια δεκαετία το χρονικό διάστημα από τη στιγμή που κάποιοι ανακάλυψαν ότι λεφτά δεν υπάρχουν αν και νόμιζαν ότι υπάρχουν κι από το ειδυλλιακό περιβάλλον του ηρωικού Καστελλόριζου, που το θυμήθηκαν απλά ως κινηματογραφικό ντεκόρ, βύθισαν τη χώρα σε οικονομική, κοινωνική και πολιτική δίνη χωρίς να ερωτηθεί καμιά και κανείς μας.

Στα χρόνια που πέρασαν πολλοί προσπάθησαν να μας πείσουν ότι ο λαός έφταιγε, ότι αυτός τα έφαγε και οδήγησαν τον έναν εναντίον του άλλου. Έτσι, σ’ αυτή την πολιτική αρένα οι περικοπές που επιβάλλονταν σε μια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα αντιμετωπίζονταν με ανάμεικτα αισθήματα από τις άλλες επαγγελματικές ή κοινωνικές ομάδες. Διαίρει και βασίλευε…

Και σήμερα; Πού βρισκόμαστε πλέον σήμερα; Βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Βρισκόμαστε ένα βήμα όχι πριν αλλά μετά τον γκρεμό. Με 500.000 νέους ανθρώπους στο εξωτερικό, χαμένους για τη χώρα με ό,τι αυτό σημαίνει για τις οικογένειές τους, για όλους και όλες μας, για την αύξηση του πληθυσμού, για την επιβίωση της Ελλάδας σε μια γειτονιά του κόσμου όπου οι φίλοι δεν είναι πολλοί, με τη μεσαία τάξη ρημαγμένη επί σειρά ετών φορολογικά ενώ η φοροδιαφυγή ζει και βασιλεύει, με μηδενικές επενδύσεις, με κυβερνητικές επιλογές που δυσκολεύουν την επιχειρηματικότητα, με κοινωνικά μερίσματα να συντηρούν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες, με ανύπαρκτη προστασία των δανειοληπτών...

Τι έφταιξε και φρέναρε η ανάπτυξη της χώρας; Τι οδήγησε από την ευδαιμονία των αρχών της δεκαετίας του 2000 και της επομένης των Ολυμπιακών Αγώνων στο χείλος της καταστροφής των αρχών της δεκαετίας του 2010, μιας δεκαετίας που σε λίγο τελειώνει, μιας δεκαετίας που όλοι και όλες «χάσαμε» με τραγικό τρόπο από τη ζωή μας;

Ποιοι είχαν ευθύνες; Για πόσες από τις ευθύνες τους έδωσαν λόγο; Τι θα μπορούσαν να είχαν κάνει καλύτερα; Πόσο εμείς θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει καλύτερες επιλογές εκπροσώπων μας;

Ακόμα και εδώ, στον Πειραιά, ποιοι επέλεξαν μετά τον πόλεμο και συντήρησαν μια ανάπτυξη στη σκιά της υπόλοιπης Αθήνας, ποιοι όρισαν ένα κομμάτι των ακτών του Σαρωνικού πως θα αποτελούσε τη σημερινή Ριβιέρα και ένα άλλο κομμάτι των ίδιων ακτών θα βίωνε ρύπανση, ανεργία και εγκατάλειψη; Μια περιοχή με πανάρχαια ιστορία, με μοναδικές ομορφιές, ο τόπος της σπουδαιότερης ίσως ναυμαχίας στον πλανήτη, θα μπορούσε με άλλους ηγέτες να είχε ένα άλλο μέλλον, βασισμένο στη βιώσιμη τουριστική ανάπτυξη κι όχι σε παρατημένες, λεηλατημένες βιομηχανικές εγκαταστάσεις και σκουριασμένα κουφάρια καραβιών…

Σε λίγο ξεκινά το 2019. Σύντομα, το 2021, θα γιορτάσουμε 200 χρόνια από την ηρωική αναγέννηση του έθνους μας το 1821. Αξίζει σε όσους και όσες θυσίασαν τη ζωή τους για να ζούμε σε έναν ελεύθερο τόπο, να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να είναι ο τόπος μας πραγματικά ελεύθερος. Το 2019 θα είναι χρονιά πολλαπλών εκλογών. Ας μεταβούμε να ασκήσουμε το ύψιστο δημοκρατικό μας δικαίωμα με περίσκεψη για το αύριο. Ας εκλέξουμε με τις επιλογές μας ένα πολιτικό προσωπικό που με ομοψυχία, συναίνεση, συνεργασία, πραγματική και όχι φαινομενική ταπεινότητα, θα υπηρετήσει και δεν θα υπηρετηθεί από τον πολίτη. Η κυβέρνηση που θα εκλεγεί πιθανά θα είναι αυτή στην εξουσία κατά την επέτειο των 200 ετών. Ας συμβάλλουμε όλοι και όλες να ζούμε τότε σε μια Περήφανη Ελλάδα.

*Ο Παναγιώτης Ευαγγελίου είναι Εκπαιδευτικός, Συντονιστής Παιδείας της Ένωσης Κεντρώων και Υποψήφιος Βουλευτής της Β’ Πειραιά στις επόμενες Εθνικές Εκλογές.