π. Ηλίας Μάκος

Και να μην μας άφησε να καταλάβουμε, ότι δεν πρέπει να επιμένουμε να κρατάμε στη χούφτα μας τον ίδιο το θάνατο, που νίκησε ο Χριστός.

Από τη μια ο φόβος της αρρώστιας και του θανάτου και από την άλλη η χαρά της Αναστάσεως.

Να μην επιτρέψουμε στο φόβο της αρρώστιας και του θανάτου, να σκιάσει τη χαρά της ανάστασης μέσα μας και γύρω μας.

Το «Χριστός Ανέστη-Αληθώς Ανέστη», που ανταλλάσσουμε ως, ευχή, είναι μια ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε Θεό, που έχουμε ξεχάσει.

Να ξαναθυμηθούμε ότι προστατεύοντας την ψυχή μας, προστατεύουμε τους εαυτούς μας από κάθε είδους μόλυνση.

Να ξαναθυμηθούμε ότι η ωραιότητα της φύσης, μπορεί να γίνει και δική μας εσωτερική ωραιότητα.

Να ξαναθυμηθούμε ότι όταν πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε, θα σωριαστούμε χάμω…

Να ξαναθυμηθούμε την πορεία μας, που θέλει διόρθωση.

Να ξαναθυμηθούμε την ψυχική ομορφιά μας, που την αμελήσαμε και την ξεχάσαμε.

Να ξαναθυμηθούμε τους συνανθρώπους μας, ως βασικούς παράγοντες της ζωής, και να βγούμε από τη φυλακή του εγωισμού μας.

Να ξαναθυμηθούμε την υποχρέωσή μας να αντιδράσουμε στο κακό και να το ξεριζώσουμε.

Να ξαναθυμηθούμε ότι έχει θέση στην καρδιά μας η ελπίδα και η αισιοδοξία.

Να ξαναθυμηθούμε τον πόθο της αλλαγής μέσα μας, ώστε να ζήσουμε το θαύμα της μεταστροφής μας.

Να ξαναθυμηθούμε ότι η αγάπη είναι ένα σύστημα ζωής, που μας ταιριάζει.

Να ξαναθυμηθούμε ότι ο σκοτεινός βυθός της συνείδησής μας χρειάζεται φως.

Να ξαναθυμηθούμε ότι υπάρχουν και τα ύψη της αρετής.

Να ξανθυμηθούμε ότι υπάρχουν τριαντάφυλλα, ώστε να αποβάλλουμε τον αγριοανθρωπισμό και τις μικρότητες.

Να ξαναθυμηθούμε ότι πρέπει να πάρουμε τη δύναμη, να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας.

Να ξαναθυμηθούμε απλά και αυτονόητα πράγματα, που τα βάλαμε στην άκρη, θεωρώντας τα μικρά και ασήμαντα, ενώ είναι μεγάλα και σημαντικά.