Νεφέλη Λυγερού

Χθες το πρωί όσοι άνοιξαν τα μάτια τους αντίκρισαν το χιόνι. Οι προβλέψεις των μετεωρολόγων επιβεβαιώθηκαν και η κακοκαιρία «Ελπίς» είχε κάνει και επισήμως την εμφάνιση της. Άλλο και αυτό… Ποιο ευφάνταστο μυαλό αποφάσισε να ονομάσει την κακοκαιρία Ελπίδα; «Είσαι η ελπίδα μας!» Γνωστή η συνέχεια του δημοφιλούς συνθήματος. Ας το προσπεράσουμε, διότι υπάρχουν και όρια στην ανθρώπινη αντοχή.

Άρχισαν λοιπόν οι φωτογραφίες στα Σόσιαλ Μίντια. Και να η χαρά. Και να ο χιονοπόλεμος. Και να οι χιονάνθρωποι. Πραγματικά, σαν να πουδραρίστηκε όλη η χώρα. Κρύφτηκαν οι ατέλειες, τα σημάδια, η κούραση, η ασχήμια. Βγήκαν μικροί και μεγάλοι. Όλα έγιναν ωραία μέσα από το λευκό πέπλο. Έλα, όμως, που η επικάλυψη αυτή δεν άργησε να λειτουργήσει σαν μεγεθυντικός φακός όλων των διαχρονικών παθογενειών, παρατεταμένες η μια μετά την άλλη έβγαζαν μάτι.

Ξαφνικά, οι πρωινές χαριτωμένες και ανέμελες φωτογραφίες λειτουργούσαν ως δείγμα έλλειψης ενσυναίσθησης. Θα έλεγε κανείς ότι έμοιαζαν ακόμα και ολίγον τί προσβλητικές απέναντι σε όλους εκείνους που δεν είχαν την ψυχραιμία να κοιτάξουν τον πανέμορφο ουρανό που έκανε τη νύχτα μέρα. Ούτε οι στίχοι της Μαίρη Όλιβερ θα έδιναν στους ταλαίπωρους καμία ιδιαίτερη παρηγοριά. «Το χιόνι έπεφτε όπως τα αστέρια πέφτουν στα σκοτεινά δέντρα. Έτσι ήταν που εύκολα κάποιος, δεν μπορούσε να φανταστεί κάτι άλλο εκτός από ομορφιά», γράφει στο βιβλίο της.

Καμία διαφωνία. Ομορφιά και μάλιστα απαράμιλλη, αλλά για να την απολαύσει κανείς χρειάζεται και τη θέρμανση και το νεράκι του και το φαγητάκι του. Και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που δεν είχαν τίποτα από τα παραπάνω για πολλές, πολλές ώρες. Περισσότερες από όσο θα έπρεπε. Εγκλωβισμένοι υπό δύσκολες συνθήκες. Κάθε σπίτι και καημός. Κάθε καημός και μια περιπέτεια.

«Άφησε ο Γιαννης το αυτοκίνητο. Περπάτησε δυο ώρες». «Πέντε ώρες έκανα να επιστρέψω» και αλλά παρόμοια μοιράζονταν από το έναν στον άλλον και τούμπαλιν. «Έχεις ρεύμα;» «Έχω». «Νερό έχεις;» «Νερό δεν έχω».

Οι κακοκαιρίες τα έχουν αυτά, θα απαντήσει κανείς εύλογα. Μονάχα στις ταινίες είναι όλα μαγικά. Ή αν κανείς έχει την πολυτέλεια να βιώσει μια χιονοθύελλα από απόσταση. Από την ασφάλεια του σπιτιού του, δίχως μπελάδες και υποχρεώσεις με το τζάκι να καίει. Αλλιώς, καλώς ήρθες στην πραγματικότητα. Ο σωλήνας θα παγώσει, το ηλεκτρικό θα πέσει και δεν αποκλείεται η βόλτα στον επιβλητικής ομορφιάς δρόμο να επιφυλάσσει και ένα στραμπούληγμα.

Εντάξει. Αλήθεια είναι όλα αυτά. Και οι πλέον καλοπροαίρετοι, όμως, να είμαστε δεν χωνεύεται έτσι εύκολα και η ταλαιπωρία εκείνη που καθιστά την πρώτη στιγμή του ενθουσιασμού της πρώτης, πρώτης νιφάδας εφιάλτη! Και επανερχόμαστε στον παραλληλισμό του έρωτα. Εκείνου του παθιασμένου που εξελίσσεται σε «ολέθρια σχέση».

Όλα τα στοιχεία εκείνα που στη αρχή μοιάζουν αξιολάτρευτα, θελκτικά, χαριτωμένα είναι τα ίδια που δοκιμάζουν κάθε σπιθαμή της ανθρώπινης αντοχής και μας κάνουν να το βάζουμε στα πόδια και μάλιστα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πότε θα εμφανιστεί ο ήλιος είπαμε;; Γκώσαμε στην ομορφιά!