Κατερίνα Αθανασίου

Ακόμη και το μοναδικό πράγμα που σε αυτή την πόλη λειτουργούσε έως τώρα κανονικά σταμάτησε εδώ και μέρες να ανταποκρίνεται στα καθήκοντα του. Εχασε τη συνέπειά του και μας έβαλε όλους σε μπελάδες. Ή μάλλον όχι όλους. Μόνο τους άτυχους οδηγούς και πεζούς που κάθε μέρα και κυρίως κάθε βράδυ παίζουμε ρώσικη ρουλέτα σε κεντρικές αλλά και απόμερες διασταυρώσεις της Αθήνας για να συνεχίσουμε την πορεία μας. Βλέπετε τα φανάρια- ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης που έλεγαν οι παλιοί- λειτουργούν με… έκτακτο προσωπικό. Οποιο θέλει ανάβει...

Ετσι, πλέον, σε κάθε γωνία «τώρα θα μας έρθει» αναρωτιόμαστε... «Βλέπεις κανένα άλλο φως;» ρωτάμε τον συνοδηγό μας αν είναι βράδυ. Και καλά οι οδηγοί, με τους πεζούς τι γίνεται; Πότε έχουν προτεραιότητα σε μια χώρα που ο καθένας μας μεταμορφώνεται από θύτης όταν είναι στο τιμόνι του αυτοκινήτου του σε θύμα όταν περπατάει στον δρόμο. Και σκεφθείτε να επιλέξει και μαύρα ρούχα και να προσπαθήσει να διασχίσει την Ακαδημίας μετά τις 12 το βράδυ. Μαύρο ΙΧ τον έφαγε.

Με το δίκιο του θα αναρωτηθεί κάποιος αφού όλοι είμαστε οδηγοί και πεζοί ποιοί είναι αυτοί που δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα; Μα φυσικά οι αρμόδιοι. Τα όργανα της τάξης. Αυτοί που κάνουν αναστροφή εκεί που δεν επιτρέπεται, που περνάνε τα φανάρια (όταν λειτουργούν) με κόκκινο. Αυτοί λοιπόν που περιμένουν να δουν πότε θα περάσεις το χαλασμένο φανάρι για να σε γνωρίσουν από κοντά και να τους δώσεις τα στοιχεία σου. Οχι για πονηρό σκοπό. Απλά για τη σύσφιξη των σχέσεων και την τόνωση των ταμείων του κράτους. Ναι γίνεται και αυτό στην Αθήνα του 2012...

«Περάσατε με κόκκινο πρέπει να σας γράψω», ακούγεται το ποίημα του οργάνου που θα πλησιάσει το αυτοκίνητο σου...
«Μα δεν λειτουργούν τα φανάρια», ψελλίζεις...
«Δεν είναι δική μου δουλειά αυτό! Λοιπόν, 800 ευρώ πρόστιμο και αφαίρεση διπλώματος για δύο μήνες», σου απαντάει κοφτά ο ιππότης της ασφάλτου.
«Μα σας λέω δεν λειτουργεί...», κάνεις πως αντιμιλάς με ύφος κακομοίρικο πριν έρθει η αποστομωτική απάντηση του ανθρώπου που έχει περάσει τα βαρετά βράδια του στην τήρηση της τάξης στους δρόμους: «Κι όμως λειτουργούν. Μόνο το κόκκινο και το πορτοκαλί δεν λειτουργούν. Το πράσινο ανάβει. Θα έπρεπε να καταλάβετε ότι αφού όλα είναι σβηστά είναι κόκκινο ή πορτοκάλι και δεν θα έπρεπε να περάσετε».

«Μα ούτε το πράσινο λειτουργεί...», του λες δείχνοντας το σκοτεινό σηματοδότη...
«Περίεργο. Προχθές λειτουργούσε! Τέλος πάντων τώρα την έκοψα.... καληνύχτα σας”
και «καλή τύχη που λέει και ο εκφωνητής της ταινίας που αντέγραψε η Ελλη», σκέφτεσαι από μέσα σου.

Και έτσι εσύ κάθεσαι με την κλήση στο χέρι βράδυ στην Ακαδημίας να σκέφτεσαι πληρώνω δρόμους για να μην λειτουργούν τα φανάρια... Πληρώνω διόδια για να μην έχω δρόμους... Πληρώνω αμαρτίες αλλονών για να μην έχω ζωή. Κι ενώ προσπαθώ να αποφύγω το τρακάρισμα πληρώνω κλήση που δεν είμαι μάντης να καταλάβω αν τα σβησμένο λαμπάκι είναι πράσινο ή κόκκινο; και δεν φταίνε οι συμβάσεις με τους Γερμανούς φίλους μας που δεν ανανεώνουν στο όνομα της κάθαρσης και δεν φταίει η οικονομία στο χαρτί που δεν έχουμε παρκόμετρα... Αλήθεια το χαρτί στα μπλοκάκια των κλήσεων δεν τελειώνει ποτέ;

Φαντάζομαι πόσα τέτοια περιστατικά θα είδαν με τα μάτια τους στους δρόμους της Αθήνας ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης και έφυγαν τρέχοντας...