Γιάννης Μακρυγιάννης

Στην πολιτική – και όχι μόνο – συνηθίζεται απέναντι σε μία κριτική να δίδεται η απάντηση «και οι άλλοι τα ίδια και χειρότερα κάνανε». Είναι η λογική των συμψηφισμών. Αφού τα κάνανε οι προηγούμενοι, τότε οι επόμενοι δικαιολογούνται να κάνουν παρόμοια. Επίσης, κάποιες άλλες φορές, υπάρχει η απάντηση «διυλίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλο».

Είναι μία βολική υπεκφυγή, όλα αυτά, όταν κανείς βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση. Ή έστω όταν δέχεται κριτική, που ενδεχομένως να είναι και ασύμμετρη σε σχέση με την πράξη, που κατακρίνεται.

Δεν παύει όμως να είναι μία δικαιολογία και τίποτα περισσότερο. Μία υποκριτική συμπεριφορά ουσιαστικά.

Διότι οι συμψηφισμοί δεν αποτελούν πειστική απάντηση. Όταν δε κανείς καταφεύγει στη λογική των συμψηφισμών, στην πραγματικότητα αποδέχεται ότι υπάρχει (και έχει ο ίδιος) πρόβλημα. Όταν επικαλείσαι ένα παλαιό σκάνδαλο, για παράδειγμα, προκειμένου να αντιμετωπίσεις την κριτική που ασκείται για μία σημερινή πράξη, παραδέχεσαι ότι και η σημερινή πράξη είναι ανάλογη εκείνου του παλαιού σκανδάλου. Τόσο απλά. Ακόμα κι αν δεν είναι ανάλογης έντασης και σημασίας τα δύο θέματα.

Οι απαντήσεις πρέπει να καθαρές και οι πολιτικοί που δέχονται την κριτική να ξεκαθαρίζουν τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους, στον πραγματικό χρόνο. Τις όποιες συγκρίσεις μπορεί να τις κάνει μετά μόνος του ο πολίτης.

Η παροιμιώδης φράση του μακαρίτη Κουτσόγιωργα «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε», δεν μπορεί να έχει εφαρμογή σήμερα. Ούτε μπορεί να έχει εφαρμογή από μία κυβέρνηση και ένα κόμμα, που ήρθαν στην εξουσία με άλλες σημαίες.

Η βίαιη και κατά πώς φαίνεται μη αναστρέψιμη μετατροπή και μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ, δεν είναι ανάγκη να οδηγήσει και σε αντιγραφή των χειρότερων παραδόσεων και μοντέλων του άλλοτε κραταιού Κινήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί από τις δικές του επιλογές, επιτεύγματα και λάθη. Ασφαλώς και από την αναπόφευκτη σύγκριση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, ειδικά εκείνες που δεκδικούν τη διακυβέρνηση, αλλά αυτό δεν μπορεί, ούτε πρέπει να γίνει χαμηλώνοντας τον πήχη σε απελπιστικό βαθμό.

Είπαμε, μοιάζει η σημερινή κυβέρνηση στην πολιτική κατεύθυνση με τη ΝΔ, όσον αφορά στην υποταγή στους δανειστές, την εφαρμογή του σκληρού μεταμνημονιακού πλαισίου, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, στην παράδοση στους σχεδιασμούς Ευρωπαίων και Αμερικανών στην περιοχή. Αλλά δεν χρειάζεται να θυμίζει στην πολιτική συμπεριφορά τόσο πολύ με το παραδοσιακό και χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα.