Δημήτρης Χ. Παξινός

Η Ρωσία διεκδικεί κι’ αυτή δικαιώματα στην ευρύτερη περιφέρεια, σε συνεργασία με την Τουρκία, που απειλεί τους πάντες και τα πάντα. Σαν να παίζει χωρίς αντίπαλο. Η Ευρώπη απλώς παρακολουθεί ανίκανη να αντιδράσει μπρος στον Τράμπ, τον Εντοργάν και να διεκδικήσει τον δικό της ρόλο, τον μεσολαβητικό έστω.

Δεν μπορεί να ξεφύγει από τις δαγκάνες του Τράμπ που χωρίς προσχήματα, απροκάλυπτα θέλει την διάλυσή της. Βοηθούμενος από τον εκλεγέντα πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον, πιστό αντίγραφο του ομοϊδεάτη του Τράμπ, ακόμη και στο ύψος και στο μαλλί.

Η ανθρώπινη ζωή έχει αποδειχθεί για ακόμη μια φορά ότι δεν μετράει, εκτός αν ανήκεις στους εκλεκτούς της γης.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν περιφρονηθεί και καταπατηθεί πλήρως στις περιοχές αυτές. Δηλαδή δεν ισχύουν. Γέροι, νέοι, παιδιά, γυναίκες έχουν μπει στην μυλόπετρα των κατακτητικών πολέμων. Δεν λογαριάζονται. Αποτελούν μιάσματα, ενοχλητικά έντομα που πρέπει να ψεκαστούν.

Αφού δεν γίνεται στην γειτονιά σου το κακό, τι νοιάζεσαι; Παίξε τα παιχνίδια σου στο κινητό κι άσε τους άλλους να τους σφάζουν. Εποχή Μεσαίωνα.

Κι όλοι αυτοί οι απόκληροι της γης οι μισοπεθαμένοι, οι τραυματίες, οι ανάπηροι, όλες αυτές οι κατηγορίες που απέμειναν ξεκληρισμένοι, άστεγοι τι να κάνουν.

Ψάχνουν για την επιβίωση τους σε ξένο τόπο. Έχουν γίνει όμως πολύ σκληροί. Άλλωστε έχουν ζήσει τον θάνατο και την δυστυχία. Την έχουν στο πετσί τους. Αναγκάζονται να στραφούν στα πλησιέστερα προς αυτούς μέρη, που ασφαλώς είναι καλλίτερα. Δεν πεθαίνουν από βόμβες, πεθαίνουν όμως στην Μόρυα από ασθένειες άλλες απ’ αυτές της Δύσης. Ξεχύνονται λοιπόν, με κάθε τρόπο και μέσο, στις Ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες υψώνουν τείχη, χάριν της προστασίας των γηγενών που ίσως υπάρξουν κι’ αυτοί μετανάστες. Ισχυρό το αίσθημα επιβίωσης και από τις δυο πλευρές. Άλλο όμως του ενός και άλλο του άλλου. Τελείως διαφορετικό. Άλλωστε ο Τράμπ δίνει πρώτος το παράδειγμα με ύψωση τείχους κατά μήκος των συνόρων με το Μεξικό.

Αυτό άλλωστε θέλει και η πλειοψηφία της κοινωνίας που αντιδρά έντονα και απειλεί.

Αυτοί όλοι που δημιούργησαν τους πολέμους για λόγους καθαρά εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου των χωρών, αυτοί που κινούν τα νήματα μένουν στο απυρόβλητο. Πώς να τους θίξεις, αφού ελέγχουν απόλυτα τις πηγές επικοινωνίας, που ως επί το πλείστον τους ανήκουν. Αλλά και να γράψεις, ποιος ασχολείται μ’ αυτούς και την καταστροφή που συντελείται στον πλανήτη από όλες αυτές τις εξορύξεις. Παρακαλούν να υποχωρήσουν οι πάγοι στην Αρκτική για να μπορούν να εκμεταλλευθούν τα πετρέλαια. Κανένα ενδιαφέρον για το μέλλον της γης, για το κλίμα που αλλάζει δραματικά και απειλεί την ανθρωπότητα. Το νου τους έχουν στο πως θα εκμεταλλευθούν καλλίτερα. Τίποτα άλλο δεν τους απασχολεί, ουδόλως τους απασχολεί το θέαμα των πυρκαγιών από την υπερθέρμανση του πλανήτη στην Αλάσκα, στην Σιβηρία, στον Αμαζόνιο το θάνατο των άγριων ζώων στην περιοχή που πλήττεται περισσότερο απ’ ότι σ’ άλλα μέρη του πλανήτη. Κι’ από κοντά, για να επιβεβαιώσουν, την πλήρη τρέλα που υπάρχει στον πλανήτη, παρακολουθούμε χιλιάδες τουρίστες να προσέρχονται για να απολαύσουν αυτό το θέαμα. Πόσο μικροί είμαστε, θλιβεροί και ανεκδιήγητοι, Και πόσο αθάνατοι αισθανόμαστε, όταν όπως ειδοποιούν οι επιστήμονες, σε λίγο ή καθόλου, δεν θα υπάρχει αναστροφή του κλίματος.

Κάναμε ότι μπορούμε για να καταστρέψουμε τον μπλέ πλανήτη.

Η απληστία, ατομική η ομαδική δεν έχει όρια. Σ’ όλα τα επίπεδα.

Δεν τιθασεύεται πια. Τι κι αν όλα αυτά θα χτυπήσουν σε λίγο και την πόρτα των κυρίαρχων. Ή θεωρούν ότι είναι αθάνατοι ή ότι θα μεταβούν σ’ άλλους πλανήτες. Κοινή γάρ η τύχη και ορατό το μέλλον.

*Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών