Δημήτρης Παγαδάκης

Το επιβεβαιώνει, ανάμεσα σε άλλα αιτήματα, η στεντόρεια φωνή των αγροτοσυνδικαλιστών στα μπλόκα. «Να σταματήσουν τώρα τα αγροτοδικεία και η ποινικοποίηση των αγώνων. Οι διώξεις δεν μας τρομάζουν. Μας δυναμώνουν. Δεν σταματάμε!»

Διαμηνύουν ότι θα συνεχίσουν ανυποχώρητοι τη κλιμάκωση των δικαίων κινητοποιήσεων τους. Το αφήγημα τους έχει, άλλωστε, εμπεδωθεί. Η ύπαιθρος ερημώνει, τα χωράφια εγκαταλείπονται, οι αγροτοκτηνοτρόφοι αδικούνται, οι ληστρικές άπατες από τους επιτηδείους του σιναφιού τους θεριεύουν..

Κατανοητό να ζητούν σεβασμό στον κόπο τους. Λογικό να απαιτούν δικαιοσύνη. Μόνο που η τελευταία περιλαμβάνει ως θεμελιώδη αρχή και απαραίτητη προϋπόθεση την ισονομία. Την ισότητα, δηλαδή όλων των πολιτών απέναντι στον νόμο. Εδώ ακριβώς έχει χαθεί η μπάλα.

Αν είναι δικαίωμα των αγροτών τα μπλόκα στους δρόμους, οι θιγόμενοι από αυτά οδηγοί, επιβάτες, μεταφορείς μάλλον δεν έχουν ίσα δικαιώματα. Υφίστανται άνιση μεταχείριση τουλάχιστον στη ελεύθερη μετακίνηση.

Από πού κι ως πού η επίκληση του δικαιώματος μιας επαγγελματικής διαμαρτυρίας αρκεί για να μην εφαρμόζεται με τυπικότητα ο Ποινικός Κώδικας; Ή, τέλος πάντων, ωθεί τις διατάξεις του να εκπληρώνονται αλά καρτ; Υπάρχουν, άραγε, παρακατιανοί και προνομιούχοι απέναντι στο βασικό νομοθέτημα που διέπει τις ποινές στο ελληνικό δίκαιο;

Όχι πως η Αστυνομία δεν συντάσσει δικογραφίες εναντίον αγροτών που παρανομούν και τις υποβάλλει σε Εισαγγελείς. Σπανίως, όμως, έως καθόλου δεν έχουν επιβληθεί στις δικαστικές αίθουσες αυστηρά πρόστιμα ή πειθαρχικές ποινές όπως, ας πούμε, αναστολή επιδοτήσεων εις βάρος τους.

Ευνόητη από μια μεριά η ανεκτικότητα, η συμπόνια, η επιείκεια προς τους κατηγορούμενους για ηθική αυτουργία στη δημιουργία προβλημάτων στο λοιπό κοινωνικό σύνολο. Ωστόσο, το ζήτημα έχει πάρει διαχρονικά διαστάσεις ακαταδίωκτου

Λίγοι θυμούνται πως τις μεγάλες κινητοποιήσεις του 1997 και τις κατοπινές προσαγωγές αγροτών σε δίκες για παρακώλυση συγκοινωνιών. Άπαντες, τότε, απαλλάχτηκαν από τις διώξεις. Με διακομματική συναίνεση ψηφίστηκε στη Βουλή νομοθετική ρύθμιση που παρέγραφε τις εις βάρος τους κατηγορίες.

Για να τεκμηριωθεί τότε, έστω και τυπικά, η παραγραφή οι συντάκτες της ρύθμισης είχαν εφεύρει τα περί συγνώμης τους. Οι αγρότες δεν ζήτησαν ποτέ συγνώμη. Τσάμπα, δωρεάν , άνευ κόστους και ατιμώρητοι την έβγαλαν καθαρή.
Τι κι αν έχει περάσει από εκείνη την εποχή πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα; Η αίσθηση ασυλίας και του ποινικά απυρόβλητου έχει εδραιωθεί σε αδιάλλακτη μερίδα του αγροτικού κόσμου που επιμένει σε μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις.
Την εκάστοτε ζημιά, άλλωστε, από τις αθέμιτες ενέργειες του την καταβάλει το κράτος και το δημόσιο. Δηλαδή, οι πολίτες.. Αυτοί πληρώνουν αδιαμαρτύρητα κάθε φορά τις καθυστερήσεις δρομολογίων στην προμήθεια πρώτων υλών και στη διανομή προϊόντων.

Οι ίδιοι ξεπαραδιάζονται χωρίς να το πάρουν χαμπάρι για τις ρήτρες ακυρώσεων εμπορικών παραγγελιών, την αύξηση του λειτουργικού κόστους και το χαμένο τζίρο των επιχειρήσεων. Όλων όσων, συνήθως, μετακυλύετε με ανοδικές τελικές τιμές στους καταναλωτές.

Δεν είναι μόνο η ταλαιπωρία των οδηγών στις παρακαμπτήριες διαδρομές των φραγμένων εθνικών οδικών αρτηριών. Δεν είναι τόσο οι ακυρώσεις κρατήσεων σε γιορτινούς χειμερινούς προορισμούς. Δεν πρόκειται ακόμη για το κατά το δοκούν από τους αγρότες «σήκωμα της μπάρας» των διοδίων.

Έστω κι αν, συμφώνα με τις υπογραμμένες ρήτρες, τα διαφυγόντα έσοδα των παραχωρησιούχων από την ελεύθερη διέλευση οχημάτων θα τα πληρώσει από τη τσέπη του ο έλληνας φορολογούμενος. Ακόμη κι αν δεν διαθέτει τροχοφόρο. Ούτε καν ταξιδεύει οδικώς.

Το ενοχλητικό σε κάθε περίπτωση είναι ότι οι πολίτες βιώνουν μια ασφυκτική ομήρεια από τα παρατεταγμένα τα τρακτέρ. Το χειρότερο είναι πως αύτη η δυσλειτουργία, που μεταφέρει βαριές επιπτώσεις στο αιχμαλωτισμένο κοινωνικό σύνολο, επαναλαμβάνεται σχεδόν εθιμικά..

Κάνει τακτικούς ετήσιους κύκλους. Παλινδρομεί, εναλλάσσοντας αδιαλλαξία και συμβιβασμούς, φουντώματα και ξεθυμάσματα, ξεσηκωμούς και καταλαγιάσματα, χάσματα και γεφυρώματα.

Σε αυτό το αδιάκοπο σπιράλ, που τυλίγεται και ξετυλίγεται μονότονο με καμπόση μυωπία, μπόλικο κυνισμό και αρκετούς συναισθηματικούς εκβιασμούς, απομένει στη κοινωνία να διατηρήσει αλώβητα τα πολύτιμα αγαθά της.
Να διαφυλάξει την αμοιβαία εμπιστοσύνη στη κοινωνική συνοχή και το σεβασμό των κανόνων. Χωρίς να ευτελίζεται ο θεσμός της Δικαιοσύνης και να τραυματίζεται το κύρος της Δημοκρατίας. Ας το ευχηθούμε μαζί με Καλά Χριστούγεννα!