Δημήτρης Παγαδάκης

Και πάει για μπερδεμένο κουβάρι. Η καλή, πλην αργοπορημένη, πρόθεση της κυβέρνησης να πατάξει την οπαδική βία μαρτυρά ότι δεν έχει πάρει χαμπάρι από το πρόβλημα. Η δε επίδειξη της αποφασιστικότητας της λίγο απέχει από την εθελοτυφλία.

Βγαίνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και διαλαλεί ότι δεν πρέπει να πληρώσει η πλειονότητα των απλών φιλάθλων για τα εγκλήματα λίγων. Σωστά και λογικά. Και καπάκι ανακοινώνει αγώνες κεκλεισμένων των θυρών. Με άδειες τις κερκίδες για δυο μήνες! Παράλογο;

Με δυο λόγια η κυβέρνηση προκρίνει την εφαρμογή μιας ισοπεδωτικής, οριζόντιας ποινή για όλους. Για καταπολεμηθεί, υποτίθεται, η βία προχωρά σε αρπακολατζίδικο τσουβάλιασμα δικαίων και αδίκων, θυμάτων και θυτών, παραβατικών και νομιμοφρόνων.

Θίγει την ψυχαγωγία των υγειών, σοβαρών φιλάθλων. Στερεί τη χαρά του αγώνα από μικρά παιδιά και Α.μεΑ. Ζημιώνει όσους έχουν αγοράσει προπληρώνοντας εισιτήρια διαρκείας. Υποβάλει σε απώλεια εσόδων τα αθλητικά κλαμπ. Τελικά ποιους τιμωρεί βάζοντας λουκέτο στα γήπεδα;

Ιδίως όταν παραμερίζει ότι η συντριπτική πλειονότητα των δολοφονικών κρουσμάτων από χούλιγκαν έχουν διαπραχτεί έξω ή μακριά από τα γήπεδα. Όταν μοιάζει να αγνοεί ότι οι εξοπλισμένες αγέλες από φανατικά αρρωστάκια μπορούν να κλείσουν αλλού αιματηρά ραντεβού για να μακελευτούν.

Με μαχαίρια, ρόπαλα, λοστούς, πυρσούς, εμπρηστικές φωτοβολίδες, που δεν καβατζώνουν αυστηρά στις κερκίδες ή τα περνούν ζούλα μόνο μέσα στα πανό. Τα κουβαλούν πάνω τους οπουδήποτε για άμεση κακόβουλη χρήση.

Εκ των πραγμάτων η κυβερνητική απόφαση προσεγγίζει, αν δεν υπερβαίνει, το γκροτέσκο. Είναι σαν να κλείνει για ένα δίμηνο τη κυκλοφορία μιας οδικής αρτηρίας μετά την είσοδο κάποιου ψυχάκια με τέρμα τα γκάζια ανάποδα σε αυτή. Μη τυχόν και ξαναγίνει τροχαίο δυστύχημα.

Με το ίδιο τρόπο θα πρέπει να κατεβάζει τα ρολά σε τράπεζες που τις λήστεψαν σεσημασμένοι κακοποιοί. Να κλείνει τα μαγαζιά στα οποία μπούκαραν τσαμπουκαλεμένοι μπαχαλάκηδες. Να φρενάρει τις δημόσιες συγκοινωνίες επειδή κάποιος μεθυσμένος επιβάτης έκανε σαματά σε βαγόνι του μετρό, και πάει λέγοντας.

Σύμφωνοι, το γήπεδο είναι κάτι διαφορετικό. Σίγουρα δεν είναι κατηχητικό, παρθεναγωγείο, ευυπόληπτο κολλέγιο, έδρα προσκόπων και χορωδίας ψαλτών. Δεν είναι, όμως, σώνει και καλά το μοναδικό εκκολαπτήριο της νεανικής εγκληματικότητας.

Ούτε αποτελεί το προνομιακό χώρο τοξικής εκτόνωσης της, όσο κι αν δραστηριοποιούνται στις κερκίδες του οργανωμένες παραβατικές συμμορίες. Στη πραγματικότητά αυτές φυτρώνουν ολέθρια και ξεσπούν βίαια παντού. Στους δρόμους, τις πλατείες, τα σχολεία τα πανεπιστήμια. Το οπαδιλίκι χρησιμεύει ενίοτε ως προσχηματική κουκούλα της επιθετικής βιαιότητας τους

Αναγκαστικά, για τη προστασία του κοινού καλού η οργανωμένη Πολιτεία οφείλει να τις αντιμετωπίσει ακαριαία και να τις εξαλείψει οπουδήποτε λειτουργούν άνομα. Είναι επιτακτική ανάγκη να λάβει μέτρα τερματισμού της δράσης των μπουλουκιών που λειτουργούν ως ιεραρχημένοι κακοποιητικοί μηχανισμοί.

Αλλά όχι επειδή ζόρισαν τώρα τα πράγματα να στρέφεται μεροληπτικά εναντίον σύσσωμου του κοινού των γηπέδων. Πόσο μάλλον ανασύροντας ξαναζεσταμένες εξαγγελίες και ξεθυμασμένες προβλέψεις που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ σε αυτά. ¨Όπως τα ηλεκτρονικά ονομαστικά εισιτήρια και οι κάμερες παντού.

Το χειρότερο, ωστόσο, είναι η απαγόρευση θεατών σε όλους τους αγώνες. Πέρα από άδικη, είναι τιμωρητική για το ποδόσφαιρο και καταστροφική για το αθλητικό θέαμα. Και θέαμα χωρίς άμεσο δέκτη, ζωντανό κοινό τέλος πάντων, δεν υπάρχει.

Κανένα ματς, άλλωστε, αποτελεί μια αυτάρκη παράσταση. Είναι πάνω από όλα μια πράξη επικοινωνίας που τελείται ενώπιον θεατών, τους οποίους εμπεριέχει. Με τις συγκινήσεις, τις αντιδράσεις, την ενθάρρυνση, το χειροκρότημα, το σφύριγμα, τις επευφημίες ή το γιουχάισμα που εκδηλώνονται στη κερκίδα.

Δίχως άλλο ο θεατής είναι ο πρωταγωνιστής αυτής της παράστασης. Ότι διαδραματίζεται με την απουσία του συνιστά ένα παράδοξο αφήγημα που μοιάζει πλασματικό. Και πάνω από όλα γίνεται ανιαρό.

Όλα τα υπόλοιπα είναι προσωρινά τεχνάσματα τυλιγμένα με αέρα κοπανιστό. Ανίκανο εκ της σύστασής του να φουσκώσει ακόμη και μια σκασμένη μπάλα. Η οποία τρύπησε από το καρφί της αυταπάτης ότι με πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και δίχως κόσμο σε δυο μήνες τα γήπεδα θα μεταμορφωθούν σε ευλαβικούς τόπους προσκυνήματος. Κάτι σαν τις εκκλησίες.