Δημήτρης Παγαδάκης

Κι ας το κρύβει. Προσποιούμενη, υπεκφεύγοντας, θολώνοντας τα νερά για τις ιδεολογικές ρίζες, τη πολιτική αφετηρία, τις πατενταρισμένες εκλεκτικές συγγένειες της. Επιμένει, όμως, να πλασάρεται καθησυχαστικά ως κεντροδεξιά και να κατηγορεί με πονηρία όσους τη ξεσκεπάζουν ως μισογύνηδες.

Ωστόσο, ο κόσμος το χει τούμπανο. Το καταγωγικό πολιτικά της ίχνος είναι καραμπινάτο. Όπως τζαμάτη είναι και η ιδεολογική ληξιαρχική της πράξη. Στη πολιτική της ταυτότητα θα μπορούσε άνετα να καταχωριστεί ως δισέγγονη του Μουσολίνι, μικρανεψιά του Αλμιράντε, πρωτεξαδέλφη του Φίνι.

Μόνο που σήμερα δεν χρειάζεται να επιδεικνύει τη κληρονομιά της μέσω ενός παραδοσιακά φασιστικού τελετουργικού φολκλόρ. Να χαιρετάει, για παράδειγμα, τεντώνοντας το δεξί χέρι ευθεία και μπροστά με την παλάμη στραμμένη προς τα κάτω, σαν αρχαίος ρωμαίος λεγεωνάριος. Να φοράει μαύρα πουκάμισα, να τραγουδάει τη «Τζιοβανέτσα», να απαγγέλει στίχους του Ντ' Ανούντσιο.

Αρκεί η στάση της η οποία συμπυκνώνει όλα τα κλισέ της φασιστικής πολιτικής κουλτούρας. Την δαιμονοποίηση ως εθνοπροδοτών των πολιτικών της αντιπάλων, την όξυνση και εκμετάλλευση του φόβου για το διαφορετικό, την αβάντα μέχρι λατρείας των συντηρητικών αξιών, το τάξιμο εθνικιστικών μεγαλείων στις απογοητευμένες μεσαίες τάξεις.

Όλα αυτά πλαισιωμένα με ακραία ομοφοβικά, ξενοφοβικά, ρατσιστικά, εν τέλει, τροπάρια συσκευασμένα ως «κοινή λογική». Αυτή την υποτιθέμενα «ενστικτωδώς φυσική ικανότητα που κρίνει πάντα σωστά». Η οποία δήθεν υποχρεώνει την ίδια να διαλαλεί δυνατά αυτό που «όλοι πραγματικά σκάφτονται».

Στη πραγματικότητα κεφαλαιοποίησε τον ακροδεξιό, αντιδραστικό λαϊκισμό της ποντάροντας στο mainstream. Απευθυνόμενη στη ισχυρή μερίδα των συντηρητικών, καθολικών, εργαζόμενων, οικογενειαρχών, αρτιμελών, στρέιτ και καθαρόαιμων Ιταλών συμπατριωτών της που αναζητούσαν μια αυταρχική «μεγάλη αδελφή».

Ικανή, σύμφωνα με τα άκαμπτα ολοκληρωτικά πιστεύω της, να επιδείξει μηδενική ανοχή σε μετανάστες , ομοφυλόφιλους, γκετοποημένους, «ανώμαλους» γάμους και LGBT οικογένειες. Το ότι μέχρι χθες κιόλας αρκετά στελέχη, βουλευτές του κόμματος της «Αδέλφια της Ιταλίας, έχουν συλληφθεί για μαφιόζικη διαφθορά, ήταν απλώς μικρή λεπτομέρεια.

Ανεπαίσθητη για το γκροτέσκο ηθικό προφίλ μιας πολιτικής αρχηγού που μύχια φιλοδοξεί να γίνει θηλυκή Ντούτσε, Φύρερ ή Καουντίγιο. Εξάλλου τις φανατικές της πεποιθήσεις τις έχει προεκτείνει και επιμελημένα δρομολογήσει διεθνώς.

Συντονισμένη πρίμο σιγόντο με τα παράφωνα, πότε καμουφλαρισμένα και πότε ξεκάθαρα, αντιδημοκρατικά κελεύσματα του Όρμπαν, της Λεπέν, του υπερεθνικιστικού ισπανικού κόμματος «Βοξ».

Όλου εκείνου, δηλαδή, του δεσποτικού τσούρμου που υπονομεύει τη φιλελεύθερη δημοκρατία, σαμποτάρει τις ευρωπαϊκές αξίες, υποσκάπτει τα θεμελιωμένα συνταγματικά και ατομικά δικαιώματα.

Το οποίο επιδέξια μεταμφιέζεται σε ήπιους και εξωραϊσμένους αντιπροσωπευτικούς ηγέτες. Ακριβώς όπως ο διάβολος κρύβει την ουρά και τα κέρατα του, φροντίζοντας ταυτόχρονα να μην μυρίζει θειάφι.

Αναμφισβήτητο, όμως, γεγονός είναι ότι ελαφρά περισσότεροι από ένας στους τέσσερις Ιταλούς ψηφοφόρους που προσήλθαν στις εθνικές κάλπες την προτίμησαν, Εν γνώσει τους ότι είναι σεσημασμένη φασίστρια.

Αλλά και εξωγήινη να ήταν πάλι θα την υπερψήφιζαν σαν καινοφανές φανταχτερό αξεσουάρ μέσα στο καταθλιπτικά ρευστό πολιτικό σκηνικό της χώρας τους. Μήπως δεν τα έχουν ξανακάνει; Με την απεγνωσμένη ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει. Και αλλεπάλληλα διαψεύστηκαν παταγωδώς.

Το τωρινό κρίσιμο ερώτημα είναι αν οι δογματικά εξτρέμ απόψεις της επικεφαλής του πρώτου Ιταλικού κόμματος θα αντέξουν, από τη στιγμή που η φτέρνα της θα πατήσει στο πρωθυπουργικό θώκο; Ή αν αυτές θα αποδειχτούν πυροτέχνημα στον ουρανό της δημοκρατίας.

Για την ώρα είναι άγνωστο αν η διαχειριστικά άπειρη Μελόνι -που στα ελληνικά σημαίνει πεπόνι- θα το παίξει «βαρύ πεπόνι» στους θεσμούς, τη ντόπια κοινωνία, την Ευρώπη ή θα μεταλλαχτεί σε άλλο πιο συμμαζεμένο φρούτο, σφηνωμένο σε ασφαλέστερο καφάσι.

Με συμμάχους, πάντως, τους Μπερλουσκόνι και Σαλβίνι δεν αναμένεται να έχει προκοπή. Η κυβερνητική συνεργασία τους θα μοιάζει με το μυθικό σκυλο Κέρβερο του οποίου τα κεφάλια θα δαγκώνουν το ένα το άλλο.

Αναπόφευκτα, πιο σίγουρο φαντάζει ότι η θητεία της θα αποτελέσει μια μπουφονική οπερέτα. Με παραληρηματικά κωμικές ανατροπές και υστερικά γελοίες κωλοτούμπες που θα υπενθυμίζουν τις ευθύνες και, κυρίως, την αφέλεια όσων πάτησαν τις ολισθηρές πεπονόφλουδες της.