Δημήτρης Παγαδάκης

Ιδέες που αξίζουν να προασπισθούν με νόμιμους τρόπους, ικανά επιχειρήματα και  συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες. Όχι με κακοποίηση της ελευθερίας και κατάλυση της δημοκρατίας στο όνομα ενός αλλοιωμένου μηνύματος που μετατράπηκε σε φετιχοποιημένη παράσταση ενός δήθεν ανταρτοπόλεμου. Με τους φλεγμένους σκουπιδοτενεκέδες και τις μολότοφ από τη μεριά των αντιεξουσιαστών, με τις βόμβες κρότου λάμψης και τα δακρυγόνα από τη πλευρά της αστυνομίας. 

Δεν απέδιδε καμιά τιμή στους τεκμηριωμένα, δικαστικά και επιστημονικά, δεκάδες νεκρούς του Πολυτεχνείου αυτό το ετήσια επαναλαμβανόμενο  μπάχαλο-σόου. Υπέσκαπτε τη σημασία του αγώνα τους, αφυδάτωνε από κάθε έννοια τη θυσία τους, ευτέλιζε με επεισόδια και πιθηκισμούς τη ζωντάνια ενός περήφανου εορτασμού. Το κρίμα της απαξίωσης, όμως, δεν κρέμεται μόνο στο λαιμό των υποτιθέμενα ανυπάκουων αναρχοαυτόνομων, τα κράνη και τις ασπίδες της καταχρηστικής ΜΑΤατζίδικης καταστολής

Εδώ και δεκαετίες τα κόμματα του δημοκρατικού πολιτικού τόξου όφειλαν να διαχειρισθούν με ευαισθησία και υπευθυνότητα την ιστορική επέτειο. Να επαναπροσεγγίσουν χωρίς διδακτισμούς  το ιστορικό της πλαίσιο και να την  ενσωματώσουν σε μια δυναμική σύγχρονης αυτογνωσίας.

 Να επικαιροποιήσουν, με δυο λόγια, τη  λαϊκή διάστασή της. Δεν το επιχείρησαν. Εργαλειοποίησαν πελατειακά τα αιτήματα του Νοέμβρη του 73 για να κτίσουν πάνω τους την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία τους επί της νεολαίας της εποχής.

 Βολεύτηκαν στη ζωτικότητά με την οποία τροφοδότησε το Πολυτεχνείο τη μεταπολίτευση,  και πριν αυτή ξεφτίσει τη καλούπωσαν συγκαταβατικά στη κλισέ μικροκομματική λιτανεία: «κατάθεση στεφάνου -συγκέντρωση- πορεία στη Αμερικανική πρεσβεία- άντε και του χρόνου». 

Μίκρυναν με την εμμονική σχεδόν στεγανοποίηση της το ηθικό φορτίο της εξέγερσης. Κι ακόμη χειρότερα, με αυτό το τρόπο , άφησαν σε αμετανόητα  χουντικά κατάλοιπα και παρακμιακά μισαλλόδοξους νεοναζί να επιδιώξουν, μάταια μεν  έκδηλα δε, να παραποιήσουν τη πραγματικότητα και να  λοιδορήσουν  το νόημα της.

Σήμερα 47 χρόνια μετά, σε ζοφερούς καιρούς,  θα ήταν ίσως η κατάλληλη ευκαιρία για αναστοχασμό,  υπέρβαση, ώθηση του πατριωτικού φρονήματος υπέρ της  εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς και της προστασίας του κοινωνικού σώματος.

Όχι σαν αφελής αναμνησιολογία και αγλαϊσμένη  νοσταλγία, αλλά ως ώριμη προσπάθεια επανασύνδεσης με το συνεγερτικό πνεύμα του Πολυτεχνείου. Μιας συνάρθρωσης σε παρόντα χρόνο ενός ρεαλιστικού δεσμού που εμπεριέχει αξίες αλληλεγγύης, ενότητα, φιλότιμο, αγωνιστικότητα. 

Την ώρα που καθημερινά 40, 50, 70 οικογένειες θρηνούν ένα δικό τους άνθρωπο, θύμα της πανδημίας ,ενώ εκατοντάδες άλλες  αγωνιούν για διασωληνομένους στις γονατισμένες εντατικές, , οι σκόρπιες, ασύντακτες, δογματικά εμπρηστικές φωνές που καλούν σε μια φαντασιακή αναπαράσταση αδάμαστου αντιστασιακού πνεύματος- δεν είναι απλώς απειλητικές για το κοινωνικό σύνολο. Σκάβουν κυριολεκτικά τάφους ανοίγοντας διάπλατα τις πύλες των νεκροταφείων.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος νομικός ή συνταγματολόγος  για να αντιληφτεί ότι, σε συνθήκες έκτακτης υγειονομικής ανάγκης η απαγόρευση της πορείας για την φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου καθώς και των συγκεντρώσεων σε όλη τη  χώρας, είναι προδήλως συνταγματική. Το άρθρο 11 του Συντάγματος και το άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου προβλέπουν  ρητά τη δυνατότητα επιβολής απαγόρευσης, εφόσον  επίκειται σοβαρός κίνδυνος  για τη δημόσια ασφάλεια 

Αναπόφευκτα αποτελεί κορυφαία υποχρέωση της πολιτείας  η παρέμβαση της ώστε με ένα συνταγματικά νομικό πλαίσιο να προστατεύει τη δημόσια υγεία. Πράγμα που δεν γίνεται με τάματα, προσευχές, μεταλήψεις και δεήσεις.

 Η λογική και το δίκιο είναι  με το μέρος της πολιτείας όσο κι αν εξαγριωμένες σέχτες, ιδεοληπτικοί ψεκασμένοι, και σκουριασμένοι φαν της εξεγερσιακής γυμναστικής την εγκαλούν ως «χούντα». Προφανώς δεν τη γνώρισαν στο πετσί τους όσοι σημερινοί άκρατα ανορθολογιστές, διχαστικοί  λαϊκιστές και τυφλά αντισυστημικοί προχωρούν σε τέτοιες ακροβατικές συγκρίσεις.

 Ας ρωτήσουν καλύτερα τους, ηλικιακά από 65 τόσα έως 70 φεύγα, πρωταγωνιστές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ίσως πληροφορηθούν από αυτούς ότι από την απελπισία, τη καταπίεση, το φόβο δεινών και μαρτυρίων μιας αυταρχικής χούντας , όπως ακριβώς και από το όλεθρο μιας πανδημίας, δεν απελευθερώνεται κανείς με τσάμπα μαγκιές.