Δημήτρης Δανίκας

Οι Παλαιολόγοι, τι ιερατείο και η ελίτ του Βυζαντίου προτίμησαν να παραδώσουν τα κλειδιά της Πόλης στους αλλόθρησκους Μουσουλμάνους και όχι στους «Ούνους» της Δυτικής Ευρώπης. Αυτό είναι καθοριστικό. Από εκεί η αφετηρία του οδικού χάρτη και της διαμόρφωσης του Νεοελληνικού DNA

Οι Φαναριώτες εξασφάλισαν προνόμια από την μεγάλη Πύλη. Οι Ελληνες, μαζί με τους Εβραίους και τους Αρμένιους ασχολήθηκαν με το εμπόριο. Δηλαδή με την μεταπρατική διαδικασία. Κι αυτό είναι καθοριστικό

Και οι υπόδουλοι της «έρημης» χώρας ήταν αναγκασμένοι να πληρώνουν φόρους στον Σουλτάνο. Ολα αυτά διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του μέσου πολίτη

Γι αυτό ο Ελληνας είναι λάτρης του εμπορίου και της μεσολαβητικής διαδικασίας. Γι αυτό έχει πάρει διαζύγιο με την παραγωγική ανάπτυξη και την βιομηχανία. Γι αυτό με φοβερή καψυποψία αντιμετωπίζει τον κρατικό μηχανισμό

Σουλτάνος και φοροεπιδρομή πάνε μαζί. Οι εφοριακοί, για τον μέσο Ελληνα, παραπέμπουν στο παρελθόν. Ενεργοποιούν τη μνήμη της Οθωμανικής κατοχής. Το κράτος είναι εχθρικό. Επομένως η φοροκλοπή, ανεξαρτήτως ποσοστού, θεωρείται πράξη ηρωική. Κλέβω το κράτος επειδή με κλέβει κι αυτό. Το κράτος εκλαμβάνεται ως η διάδοχη κατάσταση του Οθωμανικού παρελθόντος

Αυτή η στρεβλή, παραμορφωτική και νοσηρή σχέση πορεύεται μαζί με μια άλλη, εκείνη που αφορά στο αλισβερίσι ανάμεσα στους πολιτικούς και τους πολίτες. Οπως και επί Οθωμανικής κατοχής, έτσι και μετά την απελευθέρωση. Ετσι, ακόμα και τώρα

Για να δώσω την ψήφο μου, πρέπει πρώτα να μου τάξεις πως θα διορίσεις τα παιδιά μου. Κι αυτό είναι αλσιβερίσι. Σου δίνω, μου δίνεις. Ανταλλάσσω την ψήφο μου με μια θέση στο Δημόσιο. Μου τάζεις, σου τάζω. Σε τρατάρω με τρατάρεις.

Το ρουσφέτι είναι κι αυτό μέρος της κληρονομιάς από την Οθωμανική κατοχή. Με το ρουσφέτι δημιουργείται η πελατεία. Το κομματιλίκι είναι κι αυτό μέρος της ίδιας διαδικασίας. Οι κομματάρχες είναι οι τοπάρχες, Και οι τοπάρχες ενεργούν ως εκπρόσωποι της κεντρικής, Οθωμανικής, εξουσίας

Πατέρας η μάλλον πατριός αυτής της στρεβλής «συνεύρεσης» ανάμεσα στον Χριστιανικό και τον Μουσουλμανικό πληθυσμό, ήταν ο Τούρκος αρχηγός. Αυτός μας διαπαιδαγώγησε. Απ αυτόν πήραμε και υιοθετήσαμε τις συνήθειές του, τα χούγια του, τις παραδόσεις του και τις σχέσεις του. Με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις

Ετσι από τη μια, για την επιβίωση, προτιμούσαμε την κολακεία. Ετσι η κολακεία ήταν έκφραση υποτέλειας. Και από την άλλη, επειδή ακριβώς ήμασταν υποτελείς και επειδή ο πατέρας μας ήταν κακός, μοχθηρός και βάναυσος πατριός, γι αυτό τον μισούσαμε. Και γι αυτό κάθε φορά, με κάθε αιτία και αφορμή, επιθυμούμε να απαλλαγούμε οριστικά απ αυτόν. Δηλαδή να τον εξοντώσουμε. Δηλαδή να προχωρήσουμε στην απαραίτητη πράξη της «πατροκτονίας»

Η μεταπρατική συνείδηση του μεγαλύτερου μέρους της οικονομικής ελίτ. Η πλούσια ενασχόληση με το εμπόριο και την μεσολάβηση. Η κολακεία παρέα με την υποταγή. Η υποταγή παρέα με την πονηρία. Η φοροεπιδρομή. Η φοροκλοπή. Η πελατεία των κομμάτων. Τα ρουσφέτια. Και η αξεπέραστη εχθρότητα των πολιτών προς την κρατική μηχανή, όλα αυτά συγκροτούν την Οθωμανική κληρονομιά της Νεοελληνικής κοινωνίας


Η κατάληξη ακόμα πιο στρεβλή, Ως βριτρίνα και ως χρήμα, παριστάνουμε τους Ευρωπαίους. Με το ευρώ αλλά και με τις καταναλωτικές μας προτιμήσεις σε δυτικά προιόντα. Ομως πίσω από τη βιτρίνα κάθε τουρκόσπορος τα κάνει λίμπα. Φοβούμαι πως τον Νεοέλληνα όσο και να τον πλένεις το (ευρωπαικό) σαπούνι σου χαλάς!