Δημήτρης Δανίκας

Ενα, λοιπόν. Η απλή αναλογική παραπέμπει στην εκμάθηση πολιτικής και κοινωνικής κουλτούρας παντελώς άγνωστης σε κάθε πολίτη αυτής της έρμης χώρας. Απόδειξη; Η ρήση πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας «ένας Ελληνας είναι επικίνδυνος, δύο εντελώς ακίνδυνοι». Η διχόνοια πασίγνωστο σπορ σε κάθε μωρό από την κούνια.

Δύο, λοιπόν. Συμφωνώ και πλειοδοτώ στην εκτίμηση που λέει ότι ο τάχα μου αριστερός Αλέξης με την παρέα του πρόκριναν την απλή αναλογική όχι επειδή τους κόφτει η συναινετική δημοκρατική διαχείριση της καθημερινότητάς μας, αλλά επειδή ο ιδιοτελής πολιτικός και μικροκομματικός στόχος τους είναι διαμέσου των μειοψηφιών να ελέγχουν και έτσι να επιβάλλουν την άποψη των ολίγων πάνω στους άλλους!
Τρία, λοιπόν. Παρ’ όλα αυτά και παρά την αφόρητη μικροκομματική τακτική των Συριζαίων.

Πράγμα που στο παρελθόν και άλλες πολιτικές δυνάμεις τα ίδια και χειρότερα έκαναν. Οπως με την αθλία περίπτωση του εκλογικού νόμου Μένιου Κουτσόγιωργα. Παρ’ όλα αυτά, η μάχη πρέπει να κερδηθεί. Εστω με κόπο, έστω με προσωπικές θυσίες. Προκειμένου, στο τέλος, κάθε Ελληνας να αρχίζει να αφομοιώνει και να πορεύεται με συνεννόηση, διάλογο και συμφιλίωση με τον αντίπαλό του.

Τέσσερα, λοιπόν. Επιμένω και θα επιμένω στην εκμάθηση αυτής της στοιχειώδους πολιτικής κουλτούρας. Θεμελιωμένης και καθιερωμένης, δεκαετίες τώρα, σε κάθε ευρωπαϊκή, πολιτισμένη κοινωνία. Αν δεν καταπολεμήσουμε αυτή τη μόνιμη, διαχρονική, ακατάβλητη και καταστροφική παθογένεια, τότε είμαστε άξιοι της τριτοκοσμικής μοίρας μας. Το μάθημα που παρέδωσε πριν από πολλά χρόνια ο θρυλικός δημοκράτης δημοσιογράφος Παύλος Μπακογιάννης ας μετατραπεί σε φάρο για μια νέα πορεία στα εγχώρια πολιτικά ήθη.

Πέντε, λοιπόν. Και επιμένω σε αυτή την πορεία για έναν βασικό και ουσιώδη λόγο. Με τις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν πρόκειται να διαχειριστούμε το αγκάθι το Σκοπιανό και τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ούτε πρόκειται να λύσουμε το Κυπριακό, ούτε το Αλβανικό, ούτε το Βορειοηπειρωτικό. Και φυσικά δεν πρόκειται να ψηφίσουμε για τα θαλάσσια οικόπεδα και το Ενεργειακό. Και ούτε θα αποφανθούμε για τη σχέση μας με τις διεθνείς αγορές και το Συνταξιοδοτικό.

Εξι, λοιπόν. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές παραπέμπουν στην αυτενέργεια, στην καθημερινότητα των πόλεων, στον πολιτισμό, στην καθαριότητα και φυσικά την αυτοβελτίωση των πολιτών. Με απλά λόγια, όπως άλλωστε έχει συμβεί στο παρελθόν. Μπορεί εγώ, φέρ’ ειπείν, να ψηφίζω για πρωθυπουργό τον Κουτσούμπα, αλλά για καλύτερο δήμαρχο να πιστεύω στον Κώστα Μπακογιάννη. Και τούμπαλιν. Πράγμα που σημαίνει ότι πρώτο και βασικό κριτήριο δεν είναι η κομματική προέλευση κάθε υποψηφίου, αλλά η θέλησή του, η αποτελεσματικότητά του, η όρεξή του και ο συγχρονισμός του με τις απαιτήσεις ευρωπαϊκών πόλεων του 2020.

Επτά, λοιπόν. Για να απλοποιήσω τη σκέψη μου. Πιστεύοντας ότι κάθε καλοπροαίρετος συμπολίτης μου θα συμφωνήσει μαζί μου. Γιατί με αφήνει παγερά αδιάφορο η προσωπική και κομματική ταυτότητα κάθε υποψηφίου. Μωρέ, δεν πά’ να ’ναι γκέι, γυναικόδουλος, μουσουλμάνος, βουδιστής, άθεος, φανατικός χριστιανός ορθόδοξος. Και δεν πά’ να ’ναι γόνος πολιτικής οικογένειας. Στην προσωπική του ζωή, πίσω από κλειστές πόρτες, ας κάνει ό,τι θέλει. Σημασία έχουν δύο πράγματα. Να είναι συναινετικός και οπωσδήποτε αποτελεσματικός.

Και για να γίνω ακόμα πιο απλοϊκός. Στη θέση της Φώφης, του Αλέξη και του κάθε αρχηγού μπορεί να κατέληγα στο πρόσωπο του Κώστα Μπακογιάννη. Αυτός, ας πούμε, ο ικανότερος να σπρώξει την Αθήνα προς τα ευρωξαδερφάκια της. Με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, με συγκεκριμένο σχέδιο και με συγκεκριμένους στόχους. Πράγμα που φυσικά δεν πρόκειται να γίνει. Ούτε στα καλύτερα όνειρά μας. Και μάλιστα θα του έλεγα: Κώστα, μπορείς; Απόδειξη!