Δημήτρης Δανίκας

Και με αφορμή, ως εφαλτήριο, όλο αυτόν τον ορυμαγδό, προερχόμενο από νοσταλγούς μιας Σωρρακώσταινας, κολλημένης στον δρόμο που χάραξαν οι μουλάδες, οι Αγιατολάχ και το Ιράν. Σχετικά με τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών και την υιοθεσία παιδιών. Δηλαδή τα στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα όλων των πολιτών.

Τρία πράγματα λοιπόν. Πάντα σχετικά με Μάνο Χατζιδάκι. Το πρώτο λοιπόν, για το ασύλληπτο, σε ποιότητα, έργο του. Το στοιχειώδες δηλαδή. Το δεύτερο η πολιτική του τοποθέτηση. Αν και ένας από την στενή παρέα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο ίδιος πίστευε και δημοσίως το είχε υπογραμμίσει με τα ραδιοφωνικά χρονογραφήματά του, ότι εντός της Νέας Δημοκρατίας κυκλοφορούν μερικά από τα πιο σκοτεινά, μουχλιασμένα μυαλά. Ο χαρακτηρισμός για την ΕΡΤ, ως «ορνιθοτροφείο», από τους πιο ηχηρούς χαρακτηρισμούς του.

Θα έλεγα μάλιστα, ότι ο Μάνος με τους ανοικτούς ορίζοντες και με τον πολυδιάστατο χαρακτήρα του, αλλά και με τις αναρχικές του επιλογές, υπήρξε προάγγελος της πολιτικής του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αν σήμερα βρισκόταν ανάμεσά μας, θα αποτελούσε ένα από τα κορυφαία ζωντανά επιχειρήματα υπέρ του νομοσχεδίου για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών και την υιοθεσία παιδιών.

Πως το ξέρω αυτό; Μα επειδή ο Γιώργος Θεοφανόπουλος-Χατζιδάκις είναι ο μοναδικός κληρονόμος του. Και ως γνωστόν είναι υιοθετημένος γιός του Μάνου εδώ και πενήντα χρόνια . Αυτό δηλαδή που έπραξε ο Μάνος πριν από μισό αιώνα, εξακολουθεί να παραμένει εχθρική πράξη για κάμποσους από τους γαλάζιους και όχι μόνο βουλευτές άλλων κομμάτων.

Ποια η αντίδραση σχετικά με αυτή την υιοθεσία; Μα φυσικά η αποδοχή. Και γιατί αποδοχή από την συντριπτική πλειοψηφία; Επειδή ο Μάνος ήταν καλλιτέχνης. Τι σημαίνει αυτό; Μα στη συνείδηση της κοινωνίας, η ιδιότητα του καλλιτέχνη είναι ταυτισμένη με το περίεργο, το εξωφρενικό, το αιρετικό, το απαγορευμένο. Καλλιτέχνης, σου λέει, είναι, άστα να πάνε.

Κάποτε κάθε «θεατρίνα», έτσι την έλεγαν, ήταν περίπου «πουτάνα». Κάθε αρσενικός καλλιτέχνης ήταν ύποπτος σεξουαλικών εκτροπών. Μια προκατάληψη που παραμένει και τριγυρίζει στα μουχλιασμένα μυαλά αρκετών γαλάζιων βουλευτών. Ο Μάνος είχε γίνει αποδεκτός για δύο λόγους. Ο πρώτος επειδή υπήρξε στενός φίλος του ιδρυτή της παράταξης. Ο δεύτερος επειδή το έργο του μοναδικό. Ασε σου λέει, ο Μάνος είναι καλλιτέχνης, είναι και δεξιός είναι και περίεργος. Άλλο «φρούτο» ο Μάνος, άλλο ο τάδε θεοσεβούμενος, νοικοκύρης και οικογενειάρχης οπαδός.

Για να μην τα πολυλογώ τρεις οι κατηγορίες πολιτών δεύτερης κατηγορίας. Παρελθόντων ετών. Η πρώτη η Γυναίκα. Το γνωστό υποζύγιο που μέχρι να διαγραφεί προίκα, μοιχεία και άλλα τέτοια, εθεωρείτο υποζύγιο μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας.

Η δεύτερη κατηγορία οι καλλιτέχνες. Αστους αυτούς, δεν βγάζεις άκρη. Τι να κάνουμε; Θέλουμε δεν θέλουμε θα υποστούμε τα βίτσια και τις ιδιοτροπίες τους. Και η τρίτη και τελευταία, τα ομόφυλα ζευγάρια. Αυτοί τα μιάσματα. Αυτοί οι φορείς κάθε αμαρτίας. Αυτοί θα ξεχαρβαλώσουν τα θεμέλια της οικογένειας.
Δικαιώματα έχουν οι «κανονικοί». Οι άλλοι στο πυρ το εξώτερον!

Και για να ολοκληρώνω. Το δίλημμα απλό: με ποιους είσαι; Με τον δρόμο που οδηγεί στους μουλάδες και τους Αγιατολάχ του Ιράν; Η με τον Μάνο Χατζιδάκι; Να το θέσω πιο πεζά: Με ποιον είσαι εσύ; Με τον Γκιουλέκα, φερ ειπείν, η με τον Μάνο Χατζιδάκι; Αυτό το τεστ στοιχειώδους ευφυίας και απλής ευρωπαικής πορείας. Μάνος για πάντα!