Δημήτρης Δανίκας

Χωρίς υπερβολή θα έλεγα πως μπροστά σ αυτόν τον βαψομαλλιά, πορνόγερο και χρεοκοπημένο επιχειρηματία με το όνομα Donald Trump, οι κραυγές του Α. Γεωργιάδη μοιάζουν με θεραπευτικές αλοιφές. Και μπροστά σ αυτόν τον Τζο Μπάιντεν τζούνιορ, με το ένα πόδι στον τάφο και με την δυσλειτουργία επικοινωνίας εγκεφάλου-γλώσσας, ακόμα και ο Πανοκαμμένος θα μπορούσε να τον ξεπεράσει στην κούρσα ανάδειξης υποψηφίου του κόμματος των Δημοκρατικών

Το  αποτέλεσμα αυτής της πρώτης (εκ των τριών) τηλεοπτικής αναμέτρησης ήταν  χαοτικό  με  υβρεολόγιο τριτοκοσμικό και με  κραυγές καφενείων ελληνικών. Τότε, στη δεκαετία του  ογδόντα, όταν οι πράσινοι καφενολάτρεις εκτόξευαν άφθονα μπινελίκια  εναντίον γαλάζιων καφενολάγνων όλων των επαρχιών. Και τούμπαλιν

Η ευθύνη για την επιλογή τέτοιων υποψηφίων και τόσου χαμηλού, πολτοειδούς, επιπέδου, είναι συλλογική και άκρως κομματική. Θέλουν δεν θέλουν, τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι, όσο και οι Δημοκρατικοί, αυτούς επέλεξαν και αυτούς πριμοδοτούν. Και το χειρότερο αυτοί οι εκλεκτοί, αυτοί τους εκφράζουν

Και είναι ακόμα πιο συλλογική επειδή αυτός ο τόσο μεγάλος Αμερικανικός λαός, αυτούς ακούει, αυτούς βλέπει, αυτούς ψηφίζει και αυτούς εκλέγει. Τόσο απλό. 

Ακόμα χειρότερο είναι το εξής διαπιστωμένο γεγονός. Η ανάδειξη τόσο του Τραμπ με τις δεκάδες βίζιτες και τα εκατομμύρια των Tweetμηνυμάτων, όσο και του Μπάιντεν που τραμπαλίζεται μεταξύ άνοιας και παραλυσίας, είναι η καλύτερη, η πιο εκκωφαντική απόδειξη της παρακμής της Αμερικανικής αυτοκρατορίας

Με εκατομμύρια στην ανεργία. Με εκατομμύρια αστέγων. Με το χειρότερο, δημόσιο, εκπαιδευτικό σύστημα. Με τον ασυγκράτητο ρατσισμό. Με την επικών διαστάσεων παχυσαρκία. Με όλη αυτή την ασυδοσία οπλοκατοχής και οπλοχρησίας. Με πλήθος ανεγκέφαλων και διαταραγμένων ένστολων στην Αστυνομία. Με  όλες αυτές τις εγκαταλειμμένες μεσοδυτικές περιοχές που μπροστά τους τα χωριά του Ιράκ μοιάζουν με θέρετρα τουριστικά

Με όλο αυτό τον ιστορικό, κοινωνικό, καλλιτεχνικό και γεωγραφικό αναλφαβητισμό. Με όλα αυτά τα κακά της μοίρας τους, Και φυσικά χωρίς το σοβιετικό αντίπαλο δέος, ήταν λογικό και επόμενο οι ΗΠΑ να καταντήσουν κάτι σαν καζίνο του Τραμπ και σαν ΚΑΠΗ του Τζο Μπάιντεν

Οποιος  πιστεύει πως οι ΗΠΑ αρχίζουν και τελειώνουν μεταξύ Μανχάταν, Βοστώνης και Χόλιγουντ, είναι το ίδιο αναλφάβητος, ανεγκέφαλος και επικίνδυνος με τον τελευταίο κάτοικο στη Νεμπράσκα. Φανταστείτε ακόμα πως οι ΗΠΑ άγγιξαν το έσχατο σημείο κατάπτωσης, όταν αποκαλύφθηκε, με αδιάσειστα στοιχεία, η εκτρωματική φιλία μεταξύ Τραμπ και Πούτιν

 Φανταστείτε ακόμα πως ο ημι-δικτάτορας του Κρεμλίνου κρατάει ως όμηρο τον σημερινό πλανητάρχη με την κατοχή, δια χειρός FSB (διαδόχου της KGB) οπτικού υλικού εντός του οποίου ο σημερινός Πλανητάρχης-στο παρελθόν, απεικονίζεται ξαπλωμένος σε γιγαντιαίο κρεβάτι πολυτελούς, Ρωσικού, ξενοδοχείου, να απολαμβάνει τα ούρα καμιά δεκαριά Ρωσίδων «συνοδών» . Το λεγόμενο Golden Shower!   

Ολα αυτά και πολλά άλλα  συνιστούν κατάπτωση και παρακμή μιας πρώην   ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας. Ανεξάρτητα ποιος εκ των δύο θα επικρατήσει, σημασία για μένα έχει ένα πράγμα: Ελλάδα και πάλι Ελλάδα. Χίλιες φορές να ήμουν Αλβανός μετανάστης σε κάποιο ορεινό ελληνικό χωριό, παρά Αφροαμερικανός  με τα γόνατα κάποιου τρελαμένου μπάτσου στο λαιμό, με σφαίρες στην πλάτη και με το δίλημμα το εφιαλτικό: Τραμπ η Μπάιντεν θέλεις;  Κανέναν από τους δύο. Οπου φύγει φύγει!