Δημήτρης Δανίκας

Τα μαντάτα τόσο δυσάρεστα όσο και εφιαλτικά. Ειδικά από τις ΗΠΑ. Ο Don Trump με κάθε κίνηση, κάθε απόφαση και κάθε Tweet «πυροβολεί» και αποτελειώνει. Ο ρατσισμός είναι φαινόμενο καθημερινό. Περίπου κάθε πολίτης σ αυτή τη χώρα διαθέτει και κάποιο όπλο. Να μην πω οπλοστάσιο. Το καζάνι βράζει. Οι διαμαρτυρίες και οι ταραχές έχουν καθηλωθεί στις πρώτες θέσεις της πολιτικής όσο και κοινωνικής ατζέντας. Η ανεργία καλπάζει. Ο αριθμός των νεκρών σε επίπεδα μεσαιωνικής πανώλης. Και το κύρος όσο και η επιρροή αυτής της μεγάλης χώρας, της πρώτης υπερδύναμης του πλανήτη, κρέμεται από μία αόρατη κλωστή

Χειρότερα δεν γίνεται. Αρκετοί εκτιμούν πως δεν αποκλείεται οι «μάζες να εφορμήσουν με τυφλό φανατισμό και ασυγκράτητο μίσος εναντίον πάντων». Αν υπολογίσει κανείς τα επαγγέλματα που καθημερινά βγαίνουν εκτός μάχης. Πως η νέα εποχή της τεχνολογίας θα εκτοπίσουν πλήθη εργαζομένων. Πως η περιθωριοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων θα πάρει διαστάσεις μιας άνευ προηγουμένου εργασιακής πανδημίας. Και πως ο διχασμός στους κόλπους της αμερικανικής κοινωνίας θυμίζει εποχές ελληνικού εμφυλίου πολέμου, τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω

Φανταστείτε και υπολογίστε τι ακριβώς συνέβη τους τελευταίους μήνες. Από την έναρξη της πανδημίας μέχρι σήμερα. Αν ρωτήσετε, ακόμα και τον πλέον λάτρη και οπαδό του American Dream, ακόμα και όσους μέχρι πρότινος πίστευαν πως το Μανχάταν είναι ο ομφαλός της Γης. Αν τους ρωτήσετε είμαι σίγουρος πως ένα πράγμα θα σας πουν: χίλιες φορές το χωριό μας παρά εκεί στους μαζικούς τάφους και στην βάρβαρη καφρίλα κάποιων αστυνομικών που πυροβολούν ασυστόλως ό, τι και όποιον βρουν μπροστά τους, ιδιαιτέρως μαύρου χρώματος!

Αν μάλιστα μπείτε στον κόπο να τους ρωτήσετε για τον Don Trump είμαι βέβαιος πως θα σας απαντήσουν «Κυριάκος και ξερό ψωμί». Φτάσαμε στο σημείο που Ελληνας πρωθυπουργός, συγκρινόμενος μ αυτόν τον βαψομαλλιά, αυτόν τον πορνόγερο και αυτόν τον απατεώνα, να θεωρείται μπροστά του Ουίνστον Τσόρτσιλ

Θεωρώ πως δύο γεγονότα είναι αποκαλυπτικά: το πρώτο, η πλάγια απειλή του ίδιου βαψομαλλιά, σχετικά με την επιστολική ψήφο για τις επερχόμενες, του Νοεμβρίου, προεδρικές εκλογές. Απειλές που σε κάνουν καχύποπτο για ενδεχόμενες ακραίες εξελίξεις. Μεθερμηνευόμενο «μπας και ο τύπος ετοιμάζει κάποιου είδους πραξικόπημα;» Το ίδιο σενάριο το έχουμε δει σε ταινίες αμερικανικής παραγωγής

Θα μου πείτε πως αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο. Λόγω θεσμών και άλλων δημοκρατικών διαδικασιών. Όμως θα σας αντιμιλήσω με δύο επιχειρήματα

Το πρώτο έχει να κάνει με την παραλυσία των μηχανισμών. Που είναι άραγε όλες αυτές, οι πολλές και εξαιρετικά οργανωμένες υπηρεσίες και διάφοροι μηχανισμοί; Που;

Και το δεύτερο πως η παραλυσία έχει απλωθεί παντού, σε όλους τους θεσμούς. Σκεφτείτε και μόνο το γεγονός με το κυνήγι εναντίον Μπιλ Κλίντον με αιτία την πεολειξία εκ μέρους της κατακαημένης Μόνικα Λεβίνσκι. Και τώρα που ο Don Trump ανταγωνίζεται σε αυταρχισμό τον Ταγίπ Ερντογάν άκρα του τάφου σιωπή. Μα τι επιτέλους συμβαίνει εκεί;

This is The End όπως λέει και το τραγούδι των Doors; Μακάρι να διαψευστώ. Οι συνέπειες, παγκοσμίως, θα είναι καταστροφικές!