Δημήτρης Δανίκας

Ο μακαρίτης Τζον Κένεντι είχε διατυπώσει ως εξής μια ρήση που ταιριάζει γάντι στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα: «Μην αναρωτιέστε τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σας για εσάς, αναρωτηθείτε τι μπορείτε να κάνετε εσείς για την πατρίδα σας».

Οπερ μεθερμηνευόμενον: Μην αναρωτιόμαστε τι μπορούν να κάνουν οι ξένες δυνάμεις για εμάς τους Ελληνες. Καλύτερα πρώτα και πριν απ’ όλα να αναρωτιόμαστε τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα για την Ελλάδα!

Οσο πιο αδύναμοι τόσο περισσότερο υποταγμένοι. Οσο πιο ανίσχυροι τόσο περισσότερο εξαρτημένοι. Οσο πιο ανοχύρωτοι τόσο πιο πολιορκημένοι. Και όσο υποταγμένοι, εξαρτημένοι, πολιορκημένοι τόσο παραδομένοι.

Στις παθογένειές μας. Στη μοιρολατρία μας. Στον παροιμιώδη «οχαδερφισμό» μας. Στη «βαριά τουριστική βιομηχανία μας». Στο μικρό, γεωγραφικό, μέγεθός μας. Στα αδιόρθωτα βίτσια του πολιτικού προσωπικού μας. Στον δυναμισμό των μεγάλων ανταγωνιστών μας. Στη διαχρονική μιζέρια μας. Στις αδιόρθωτες βαλκανικές συνήθειές μας. Στα καφενεία και τα σουβλατζίδικά μας. Στην αερολογία μας. Στον μπουρδοπατριωτισμό μας. Σε όλα αυτά που συναντάμε καθημερινά. Σε όλα αυτά που αναπαράγουμε μέσα στο εθνικό αδιέξοδό μας.

Οπως οι επαίτες. Οπως οι αναξιοπαθούντες. Περιμένουμε και ξεροσταλιάζουμε. Περιμένουμε ελεημοσύνη. Περιμένουμε ξένες επενδύσεις. Περιμένουμε ξένη στρατιωτική βοήθεια. Περιμένουμε ξένους τουρίστες. Περιμένουμε ευρωπαϊκή χείρα βοηθείας. Περιμένουμε αμερικανική, γαλλική, γερμανική αλληλεγγύη και οικονομική βοήθεια. Περιμένουμε από παντού και σχεδόν από όλους.

Από εμίρηδες και πρίγκιπες Αραβες. Από Ρώσους ολιγάρχες. Από κινεζικά μεγαθήρια. Από αμερικανικά funds. Από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Από γερμανικά εργοστάσια. Ακόμα και από Βενεζουέλα περίμεναν οι ταχαριστεροί του Αλέξη Τσίπρα. Ποτέ όμως δεν περιμένουμε από Ελλάδα. Ποτέ από εμάς. Ποτέ από τις δικές μας δυνάμεις.
Αρα μια τέτοια παραδοχή αδυναμίας και απαξίας συγχρονίζεται με μια δεύτερη παραδοχή.

Αυτήν της εξάρτησης και της υποταγής. Φαύλος κύκλος. Αρα η εικόνα που έχει εντοιχιστεί μέσα μας για εμάς, για την Ελλάδα και τους Ελληνες, είναι η χειρότερη. Αρα εμείς πρώτοι παραδεχόμαστε και πορευόμαστε συμφιλιωμένοι με τις αδυναμίες και τις παθογένειές μας. Αρα το όνειρό μας, το όραμά μας για την Ελλάδα των διακοσίων χρόνων από την εξέγερση του 1821 είναι να μετατραπεί σε Λουτράκι της Ευρώπης.

Αρα εμείς μάς θέλουμε γκαρσόνια. Αρα μοναδικό μέλημά μας η εσωστρέφειά μας. Αρα «εγώ να είμαι καλά και άσε τους άλλους να πεθαίνουν». Αρα «τι να κάνω εγώ ο μικρός μπροστά στα θηρία;».

Γι’ αυτό οι Τούρκοι καταβρόχθισαν το 1/3 της Κύπρου. Γι’ αυτό ανυποχώρητοι, απειλητικοί και πανέτοιμοι. Γι’ αυτό οι αλλεπάλληλες παραβιάσεις του εναέριου χώρου. Γι’ αυτό οι διαρκείς και σκηνοθετημένες ρητορικές επιθέσεις. Γι’ αυτό και «κατεχόμενη» η Αγία Σοφία. Γι’ αυτό και για όσα συμβούν από δω και μπροστά. Αφού είναι λογική συνέπεια, η κατοχική Αγία Σοφία να αποτελεί ένα από τα επεισόδια, ίσως το λιγότερο επώδυνο σε μια σειρά που πρόκειται να λάβουν χώρα τους προσεχείς μήνες.

Σκεφτείτε το απλά. Αν η Ελλάδα ήταν Ισραήλ. Δηλαδή μια χώρα με μικρότερη γεωγραφική έκταση και με λιγότερο πληθυσμό από τη σημερινή Ελλάδα. Αν λοιπόν ήμασταν Ισραήλ, θα τολμούσε αυτός ο βάρβαρος παρακμιακός Οθωμανός μουσουλμάνος να ακουμπήσει την πατούσα του στην Αγία Σοφία; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του.

Με έναν λόγο. Αληθινός, ουσιαστικός, αποτελεσματικός πατριωτισμός σημαίνει ριζική αλλαγή παραγωγικού μοντέλου. Σημαίνει έρευνα και ανάπτυξη τεχνολογίας. Σημαίνει φυγή προς τα εμπρός. Αλλιώτικα, επαίτες και γκαρσόνια Αμερικανών, Ρώσων, Γερμανών και Οθωμανών. Ιδού το δίλημμα: Λουτράκι ή σύγχρονη παραγωγική ευρωπαϊκή χώρα; Καρπαζοεισπράκτορες ή πατριώτες; Απόδειξη!