Δημήτρης Δανίκας

Να με συγχωρείς, αγαπητέ Κώστα, αλλά ένα τόσο μεγαλεπήβολο σχέδιο πρέπει να σχεδιάζεται, να οργανώνεται και να εκτελείται τηρώντας κάποιες προϋποθέσεις. Βασικές και ουσιώδεις. Πρώτα μελέτες - όχι μόνο τεχνικές, αλλά και κοινωνικές. Για την προσαρμογή της κοινωνίας. Υστερα άρτιες υποδομές. Και τέλος timing. Δηλαδή ο κατάλληλος χρόνος για την έναρξη των εργασιών.

Να με συγχωρείς, αγαπητέ Κώστα, αλλά μετά τον εγκλεισμό τόσων μηνών. Μετά το πρώτο κύμα εφόδου του αόρατου και ύπουλου COVID-19. Και μετά την προβλεπόμενη οικονομική ύφεση, την αύξηση της ανεργίας, την αγωνία καταστηματαρχών και μικρομεσαίων να κοπανάνε μύγες και τη συρρίκνωση της τουριστικής πελατείας, το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόταν κανείς Τώρα (με κεφαλαίο το Τ) είναι η δημιουργία ενός μεγάλου ταλαι-περιπάτου. Δεν νομίζεις;
Να με συγχωρείς, αγαπητέ Κώστα, αλλά δεν σε καταλαβαίνω. Τι ακριβώς επιδιώκεις με αυτή την απίστευτη και ανελέητη ασφυξία; Να κλείσουν τα μισά καταστήματα; Να διώξεις και τους «ελάχιστους» τουρίστες; Να αυξήσεις ακόμα περισσότερο την ανεργία; Να βυθίσεις σε ακόμα μεγαλύτερη κόλαση τους COVID-τρομοκρατημένους Αθηναίους; Oλα μαζί;

Να με συγχωρείς, αγαπητέ Κώστα, αλλά έλα στη θέση κάθε COVID-τρομοκρατημένου Αθηναίου. Ο μεν Τσιόδρας και η εκλεκτή συντροφιά των ειδημόνων μάς συμβουλεύουν ότι ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, είναι το ιδιωτικό όχημα. Από την άλλη, ο δικός σου μεγάλος ταλαι-περίπατος μας σπρώχνει στα Mέσα Mαζικής Mεταφοράς. Δηλαδή, τι από τα δύο πρέπει να κάνουμε; Να κολλήσουμε ομαδικά; Να σηκωνόμαστε άγρια χαράματα; Να περνάμε τις ώρες μας εγκλωβισμένοι στο Ι.Χ. μας; Να αποφεύγουμε το κέντρο; Δηλαδή να κατεβάσουν ρολά όλα τα μαγαζιά; Να πηγαίνουμε, ομαδικά, στον ψυχίατρο;

Να με συγχωρείς, αγαπητέ Κώστα, αλλά ένα τέτοιο σχέδιο, πριν απ' όλα, απαιτεί μεγάλες, σύγχρονες και τελειοποιημένες υποδομές. Οπως αποχέτευση. Οπως αποστράγγιση και αντιπλημμυρική προστασία. Και όπως πολλά σημεία στάθμευσης, τα λεγόμενα parking. Τι απ’ όλα αυτά πρόκειται να γίνει; Τα μισά;

Να με συγχωρείς, αγαπητέ Κώστα, αλλά τα πεζοδρόμια εξακολουθούν να ταλαιπωρούνται από ανυπόφορη βρόμα και μπόχα. Τα παπούτσια μας εξακολουθούν να υποφέρουν απ’ αυτή τη βρόμα. Οι κάδοι απορριμάτων εξακολουθούν να ασφυκτιούν και να ξεχειλίζουν από πάσης φύσεως σκουπίδια. Τα δέντρα εξακολουθούν, σε πολλές γειτονιές, να «γιγαντώνονται» και να μετατρέπονται σε αυτοσχέδιες σκάλες ποντικιών και αρουραίων. Ολα αυτά τι είναι; Αστειότητες; Φυσικά. Μπροστά στο όραμά σου τι είναι τώρα η βρόμα, η μπόχα, τα άθλια πεζοδρόμια και οι ανοιχτοί κάδοι απορριμάτων; Ενα τίποτα. Μυρωδιές που έχουν συνηθίσει τα ρουθούνια μας.

Κι εγώ, αγαπητέ Κώστα, είμαι φανατικός λάτρης του βαδίσματος. Κι εγώ, εδώ και πολλά χρόνια, διανύω πεζός αποστάσεις από 5 έως 7 χιλιόμετρα ημερησίως. Κι εγώ έχω διαβάσει μελέτες επιστημόνων, του Harvard λόγου χάρη, που αποκαλύπτουν ότι το καθημερινό βάδισμα, τουλάχιστον 3 χιλιομέτρων, είναι το καλύτερο φάρμακο για κάθε οργανισμό. Και ότι το περπάτημα είναι το πρώτο, πριν από το ποδήλατο και το κολύμπι. Κι εγώ απεχθάνομαι όλα αυτά τα οχήματα. Κι εγώ απεχθάνομαι κάθε Ελληνάρα που είναι ικανός ακόμα και με Rolls-Royce να πάει για ψώνια στο περίπτερο της γειτονιάς του. Κι εγώ μαζί σου.

Οχι τώρα. Οχι παρέα με COVID-19. Οχι για να διώξω τουρίστες. Οχι για να κλείσω καταστήματα. Οχι για να αυξήσω την ανεργία. Με ένα λόγο: good intentions, bad timing. Οι προθέσεις καλές, ο συγχρονισμός κακός! Tο δικό σου μεγάλο όραμα, η δική μας, των εκατοντάδων χιλιάδων, καθημερινή, βασανιστική ταλαιπωρία.