Δημήτρης Δανίκας

Ενα ποίημα που εκφώνησε ο Σωτήρης Τσιόδρας με αφορμή την αυλαία στις καθημερινές τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Ενα ποίημα που τελικά είναι γραμμένο από κάποιον blogger με το ψευδώνυμο «Βιολιστής στη στέγη» και όχι από τον Ελύτη. Μια αστοχία η αφορμή ώστε χιλιάδες να ορμήσουν και άλλες τόσες να κατασπαράξουν τον αναλφάβητο, τον απρόσεκτο, τον επιπόλαιο Σωτήρη Τσιόδρα.

Προφανώς όλοι αυτοί, λάβροι και σπουδαίοι, γνωρίζουν απέξω ολόκληρη την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη. Προφανώς από στήθους είναι ικανοί να απαγγείλουν κάθε στίχο. Προφανώς θυμούνται την ακριβή ημερομηνία ληξιαρχικής εμπνεύσεως κάθε έργου του νομπελίστα ποιητή.

Προφανώς όλες αυτές οι χιλιάδες σε καμία στιγμή της τόσο πλούσιας εγγράμματης σκέψης τους δεν υπέπεσαν σε κανένα ολίσθημα και σε καμία «ανορθογραφία». Προφανώς αυτοί είναι το άλας της νεοελληνικής γης. Των Γραμμάτων, των Τεχνών και του Πολιτισμού. Προφανώς άπαντες αλάνθαστοι, μύστες, γκουρού, αρχιερείς και ποιμένες. Του πνεύματος. Των αχράντων καλλιτεχνικών μυστηρίων. Και ποιμένες όλων ημών και υμών των ακαλλιέργητων, των ανορθόγραφων και των αναλφάβητων αμνοεριφίων. Μεταξύ αυτών, και ο έσχατος Σωτήρης Τσιόδρας.

Μετά λοιπόν από σκέψη. Με αφορμή όλα τα παραπάνω. Μετά από προσεκτική ακτινογράφηση του χαρακτήρα μου και της δημόσιας δημοσιογραφικής μου πορείας, κατέληξα σε μερικά συμπεράσματα:

Είμαι ανάξιος επειδή μερικές φορές υποκύπτω στην επιπολαιότητά μου. Είμαι ανάξιος επειδή μερικές φορές παρασύρομαι από τις παρορμήσεις μου. Είμαι ανάξιος επειδή ομολογώ ότι δεν γνωρίζω ολόκληρο το έργο του Οδυσσέα Ελύτη. Ούτε του Σεφέρη, αλλά ούτε του Γιάννη Ρίτσου. Ούτε κανενός άλλου.

Είμαι ανάξιος επειδή κι εγώ στη θέση του Σωτήρη Τσιόδρα, κάτω από τις ίδιες συνθήκες, θα εκλάμβανα τα ίδια «Παράθυρα χωρίς θέα» ως έργο του Ελύτη. Είμαι ανάξιος επειδή εκείνη την κρίσιμη στιγμή αντί να γκουγκλάρω, όπως όλοι αυτοί οι εγγράμματοι και σπουδαίοι και αλάνθαστοι έκαμαν, μέσα στη βιασύνη μου θα υπέκυπτα στο βαρύ, στο ασυγχώρητο, στο κακουργηματικό ολίσθημα να αποδώσω στον νομπελίστα έργο που ο ίδιος δεν έχει υπογράψει.

Είμαι ανάξιος επειδή χωρίς ντροπή ζητάω συγγνώμη. Είμαι ανάξιος επειδή όταν κάτι δεν γνωρίζω, αμέσως ομολογώ πως «δεν ξέρω». Είμαι ανάξιος επειδή ούτε μύστης, ούτε γκουρού, ούτε ποιμένας είμαι. Είμαι ανάξιος επειδή έμαθα πως μερικές φορές από τον «τελευταίο» λαμβάνεις μεγάλες αλήθειες. Είμαι ανάξιος επειδή έμαθα, από τη ζωή, πως οι «πρώτοι», οι μεγάλοι, οι τρανοί και οι σπουδαίοι, που παριστάνουν και στο βάθος πιστεύουν ότι είναι παντογνώστες, κάποια στιγμή, μέσα στην αχαλίνωτη υπεροψία τους, καταλαβαίνεις ότι στην πραγματικότητα είναι ξεγάνωτοι τενεκέδες.

Και είμαι ανάξιος επειδή έμαθα να αγαπάω τα λάθη μου, την επιπολαιότητά μου και τις παρορμήσεις μου. Κι αυτή η αγάπη με έχει κάνει να προσπαθώ, να διορθώνω, να ακούω και να υποκλίνομαι στη γνώμη του άλλου.

Και για να ολοκληρώσω τη σκέψη μου. Επειδή αλάνθαστοι κριτές είναι οι πράξεις και καθόλου τα λόγια. Επειδή υποδειγματικές οι υπηρεσίες αυτού του «έσχατου» Σωτήρη Τσιόδρα. Επειδή με την καθοδήγησή του σώθηκαν χιλιάδες ζωές. Επειδή κάθε ζωή είναι τόσο ανεκτίμητη όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Επειδή έχει δικαίωμα στο λάθος και την αστοχία. Οπως όλοι μας.

Γι’ αυτό πιστεύω ότι ο αλάνθαστος είναι δίδυμος με τον μίζερο. Ο περισπούδαστος με τον ανόητο. Ο υπερόπτης με τον κομπλεξικό. Ο αγνώμων με τον αχρείο. Και ο τάχα μου άξιος δίδυμος με τον διά βίου ανάξιο. Και για μία ακόμα φορά καταλήγω στη γνωστή ρήση του ευαγγελιστή: έσονται πρώτοι οι έσχατοι και έσχατοι οι πρώτοι!