Ανδρέας Ζούλας

Η ανάδειξη του νέου – αν όχι «δίδυμου», οπωσδήποτε – «δίπολου» Ζωής Κωνσταντιπούλου – Βελλόπουλου, μπορεί να έχει στην αρχή όλα τα στοιχεία της φαρσοκωμωδίας, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι απηλλαγμένο κινδύνων και απειλητικών καταστάσεων στην πορεία της χώρας προς τις εκλογές, του 2027.

Οι δύο «εταίροι» συναγωνίζονται μεταξύ τους κατά μία «συμπληρωματικότητα» που θα ήταν εξαιρετικά πρόσφορη για τις καλοκαιρινές επιθεωρήσεις. Η κυρία Κωνσταντοπούλου, χωρίς κανένα απολύτως όριο «κτυπά» εντός και εκτός Κοινοβουλίου την Κυβέρνηση, με πρώτο στόχο τον Πρωθυπουργό, αλλά μένει πάντοτε στον «χώρο» της, αυτόν της Αντιπολίτευσης. Ο κ. Βελλόπουλος κτυπά κι αυτός «αλύπητα» Κυβέρνηση και Πρωθυπουργό. Χαρακτηριστικό δείγμα της «προσέγγισης του θέματος» είναι οι δηλώσεις του σε κανάλια την επομένη της απόρριψης των προτάσεων της Αντιπολίτευσης - και της κοινής της αλλοπρόσαλλης τετραπλής σύμπραξης περί … εσχάτης προδοσίας. Εκφράζει … έκπληξη γιατί ο πρωθυπουργός, ενόψει …τέτοιας καταγγελίας, δεν προσήλθε ταπεινός (!) στην Βουλή να δώσει εξηγήσεις… Και συνεχίζει την κριτική του. Όμως εδώ η «πολιτική τοποθέτηση» είναι πια ολοκληρωμένη. Διότι ο αρχηγός της «Ελληνικής Λύσης» διακηρύσσει ότι όλα αυτά τα λέει όχι για να κάνει απλώς αντιπολίτευση, αλλά γιατί θέλει να κυβερνήσει. Δεν μας διευκρινίζει αν αυτό θα το κατορθώσει αυτοδυνάμως ή με σύμπραξη άλλων «κομμάτων» - και ποιων – αλλά το διακηρύσσει.

Θέλω να πιστεύω ότι το … ρηξικέλευθο των συνελλήνων ψηφοφόρων δεν θα φτάσει σε τέτοιους απελπισμένους πειραματισμούς (αν και σας έχω, στο τέλος, ένα φρικτό ιστορικό παράδειγμα). Αρκούμαι εδώ να επισημάνω άλλες εξαιρετικά δυσάρεστες και επιβλαβείς για το κοινωνικό σύνολο συνέπειες της πολιτικής πρακτικής των δύο αυτών πολιτικών αρχηγών.

Και οι δύο, σε κάθε αγόρευσή τους στην Βουλή προσδίδουν μια απίστευτη φραστική οξύτητα στις αγορεύσεις τους, η οποία πρέπει να σημειώσω ότι και εκτός πλαισίου κανόνων συμπεριφοράς κατά τον Κανονισμό της Βουλής είναι, αλλά και ελεγκτέα σύμφωνα με ειδικές επ’ αυτού διατάξεις του.

Μπήκα για πρώτη φορά στην Βουλή το καλοκαίρι του μακρινού και εξαιρετικά πολιτικά φορτισμένου 1966, ως συντάκτης της οικονομικής εφημερίδας «Εξπρές». Και … πελάγωσα. Όμως υπήρξα και μέλος του Κοινοβουλευτικού Ρεπορτάζ της πρώτης περιόδου (1974 – 2000) μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Υπήρξε μια περίοδος ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗΣ λειτουργίας του Κοινοβουλίου και λόγω κατοχυρώσεως νέου θεσμικού πλαισίου, αλλά κυρίως λόγω συνειδητής συμβολής όλων των παραγόντων, και των κομμάτων συλλογικώς και των βουλευτών, ατομικώς, αλλά και τελικώς και κυριότατα λόγω της υψηλής προσδοκίας που είχε ο πολίτης για το επίπεδο της πολιτικής-κοινοβουλευτικής ζωής του τόπου με την αποκατάσταση και επαναλειτουργία της Δημοκρατίας.

Η σημερινή λειτουργία της Βουλής δεν έχει την παραμικρή σχέση με την λειτουργία της εκείνη την πρώτη, υποδειγματική, περίοδο, αλλά και με την μετέπειτα περίοδο. Πολιτική αντίθεση και αντιπαράθεση βεβαιότατα και υπήρχε. Αυτή όμως η σημερινή νοοτροπία και συμπεριφορά, των ευθύτατων προσωπικών - προσβλητικών - επιθέσεων δεν έχει προηγούμενο. Και δεν εντοπίζεται μόνο στην κυρία Κωνσταντοπούλου και τον κ. Βε4λλόπουλο. Είναι σχεδόν γενικευμένη κατάσταση. Και δεν παρατηρείται μόνο στην Αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής, σε κρίσιμες ή μη συνεδριάσεις της. Το φαινόμενο απαντάται και στις συνεδριάσεις των Επιτροπών. Πολλές φορές «βλέπω» το «Κανάλι της Βουλής» και μένω κατάπληκτος από την ένταση των συζητήσεων και την οξύτητα των προσωπικών επιθέσεων.

Μπορεί η κυρία Κωνσταντοπούλου και ο κ. Βελλόπουλος να έχουν αναμφισβήτητα τα πρωτεία στην οξύτητα και εριστικότητα κατά τις πολιτικές τους αγορεύσεις, αλλά και οι άλλοι δεν πάνε πίσω. Προβληματίστηκα με το φαινόμενο αυτό. Την απαρχή του εντοπίζω στην περίοδο κατά την οποία το αξίωμα του Προέδρου της Βουλής κατείχε, ακριβώς, η κυρία Κωνσταντοπούλου. Έχουν μείνει στην «κοινοβουλευτική ιστορία» οι αντιπαραθέσεις της με τον κ. Βενιζέλο (για την συμμετοχή ή μη στις συνεδριάσεις και ψηφοφορίες των φυλακισμένων βουλευτών της Χρυσής Αυγής…) ή τις … πεισματικές αρνήσεις της να ολοκληρώσει την – ολονύκτια - συνεδρίαση με κρίσιμη ψηφοφορία (για το μνημόνιο Τσίπρα) για να μείνω απλά σε αυτές τις περιπτώσεις…

Εκτός όμως από την απαρχή, πιστεύω ότι έχω εντοπίσει και τον λόγο αυτής της πρωτοφανούς και άλλως ανεξήγητης, γενικότερης, οξύτητας. Είναι η… μοιραία σχέση της πλήρους τηλεοπτικής κάλυψης των συνεδριάσεων Ολομελείας και Επιτροπών της Βουλής και του … Διαδικτύου. Εξηγούμαι:

Κάποτε ο βουλευτής που έκανε κάποια αγόρευση για όποιο «θέμα του» περίμενε την έκδοση των Επισήμων Πρακτικών, σε τεύχη, έπαιρνε δέκα πέντε έως είκοσι αντίτυπα και τα έστελνε στην εκλογική του περιφέρεια, προς ενημέρωση για την δραστηριότητά του. Τώρα συμβαίνει το εξής: Οι πλήρως, «ζωντανά» μεταδιδόμενες ομιλίες και συνεδριάσεις ολόκληρες αναμεταδίδονται στο διαδίκτυο. Και μάλιστα ο ενδιαφερόμενος βουλευτής παίρνει την δική του ομιλία και αυτήν αναρτά. Χωρίς, βέβαια, τον αντίλογο-απάντηση που του δίνει ο πολιτικός αντίπαλος. Δηλαδή τον «κατατροπώνει» πλήρως, περικόπτοντας την απάντηση και προβάλλοντας μόνο την ομιλία του, για να βλέπει ο κόσμος «πώς τους τα είπε»… Με τέτοιο κίνητρο, και αντιστάσεως – θεσμικής ή… ηθικής μη ούσης – ο κατήφορος μάλλον θα συνεχισθεί με ραγδαία επιτάχυνση, βαίνοντας προς τις εκλογές.

Δεν παραγνωρίζω τις προσπάθειες που καταβάλλει ο πρόεδρος της Βουλής κ. Νικήτας Κακλαμάνης (ο μόνος που «τιθασεύει και την Ζωή», όπως λέγεται) και τα λοιπά μέλη του Προεδρείου. Αλλά το «κίνητρο» είναι μέγα. Υπάρχει βέβαια ο Κανονισμός της Βουλής που μέχρι και αποβολή του βουλευτού από την συνεδρίαση προβλέπει, αλλά είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ιδίως στην επιβαλλόμενη… κλίμακα. Ούτε βεβαίως είναι δυνατόν να διακοπεί η τηλεοπτική μετάδοση των Συνεδριάσεων.

Επομένως, τι απομένει ως φραγμός αυτής της συμπεριφοράς; Νομίζω, κανείς άλλος εκτός από τον τελικό κριτή, τον Λαό, την κοινή γνώμη, τον ψηφοφόρο, όταν έρθει η ώρα. Και εδώ υπάρχει και η μεγάλη ελπίδα, αλλά και κρύβεται ο χειρότερος φόβος. Όταν, με κλιμάκωση αυτής της συμπεριφοράς, οι δύο πολιτικοί, στους οποίους κυρίως αναφέρομαι, βλέπουν να αυξάνουν τα ποσοστά τους (στις δημοσκοπήσεις) γιατί να την αλλάξουν; Αλλά και οι άλλοι γιατί να μη συνεχίζουν;

Λογικά, μετά την αναφορά του κ. Φλωρίδη στην συμπεριφορά και δράση της κυρίας Κωνσταντοπούλου ως συνηγόρου του βιαστή τεσσάρων γυναικών, θα έπρεπε να έχει ξεσηκωθεί γενική καταφορά. Αντ’ αυτού ξεσηκώνεται – οργανωμένη – κατά του κ. Φλωρίδη επόκριση ότι, με … αντιδεοντολογική συμπεριφορά «έβγαλε στη σέντρα» τα ονόματα των τεσσάρων γυναικών που βιάστηκαν από τον πελάτη της κ. Κωνσταντοπούλου. Βέβαια ούτε οι – πολυετείς λόγω των καταγγελθεισών έκτοτε «πρωτοβουλιών» της κ. Κωνσταντοπούλου – δίκες έγιναν κεκλεισμένων των θυρών, ούτε κρύφθηκαν τα θύματα, τα οποία, αντιθέτως, κατήγγειλαν με συνεντεύξεις τους το τι πέρασαν στις αίθουσες των δικαστηρίων μέχρι να καταδικάσουν τον βιαστή τους. Και όμως… στήνεται τείχος προστασίας της τότε συνηγόρου και νυν αρχηγού της Πλεύσης Ελευθερίας… Που συνεχίζει την πολιτική της δράση και πορεία, ενώ σε οποιαδήποτε άλλη πολιτισμένη χώρα, και μόνο με την υπενθύμιση που έκανε ο κ. Φλωρίδης της υποθέσεως, θα είχε καταποντιστεί από την γενική κατακραυγή και απαξίωση.

Όσον αφορά τον κ. Βελλόπουλο, η πορεία του είναι ακόμη περισσότερο … θαυμαστή. Διότι, στο διαδίκτυο πάντα, δεν υπάρχουν μόνο οι «κεραυνοί κατά Μητσοτάκη» και οι … απειλητικές υποσχέσεις του ότι θα κυβερνήσει την χώρα. Υπάρχουν, σε άλλες εκπομπές τα βότανα, οι αλοιφές και τα καταπότια. Από την μια ο κ. Βελλόπουλος κατατροπώνει τον Μητσοτάκη, στήνει γέφυρες με τον Πούτιν και είναι έτοιμος να κάνει και πόλεμο αν χρειαστεί και από την άλλη …τα γιατροσόφια. Ως προς τα τελευταία μάλιστα έχουμε σημαντική διαφοροποίηση: Παλαιότερα διαβεβαίωνε ότι ίδιος έπασχε από σειρά ασθενειών που αντιμετώπισε με το τάδε ή το δείνα φάρμακό του. Τώρα, μετά την δημοσκοπική του άνοδο σε υπολογίσιμο «πολιτικό αρχηγό» δεν πάσχει ο ίδιος, αλλά … συνεργάτες του καναλιού στο οποίο προβάλλονται οι ειδικές αυτές εκπομπές του.

Είπα όμως και για «κίνδυνο» που υπάρχει με την απόφαση του τελικού κριτή. Και υποσχέθηκα αναφορά ιστορικού παραδείγματος του τι μπορεί να επιλέξει ο πολίτης. Ιδού το ιστορικό παράδειγμα:

-Το 407 π. Χ. οι Αθηναίοι υπέστησαν πανωλεθρία από τους Σπαρτιάτες (Πελοποννησιακός Πόλεμος). Και έσπευσαν να κάνουν προτάσεις για ειρήνη, να κρατήσουν οι αντιμαχόμενοι τις τότε κτήσεις τους. Οι Σπαρτιάτες απέρριψαν τις προτάσεις. Συνέβη όμως μετά από ένα χρόνο, το 406, οι Αθηναίοι να σημειώσουν την μεγαλύτερη επιτυχία τους σε όλη την διάρκεια του πολέμου – που είχε αρχίσει το 431 π. Χ. Ανέκτησαν την κυριαρχία στην θάλασσα, με την νίκη τους στην ναυμαχία στις Αρινούσες. Και ήρθαν οι Σπαρτιάτες και έκαναν – αντιστρόφως – τις ανάλογες ειρηνευτικές προτάσεις, με εκείνες που είχαν κάνει προ έτους οι Αθηναίοι… Ειρήνη όμως δεν έγινε, γιατί, όπως καταγράφει ο Αριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία»: Ο Κλεοφών (δημαγωγός πλουτίσας λόγω του πολέμου, που δεόντως σατιρίζει και στηλιτεύει ο |Αριστοφάνης στους «Βατράχους») πήγε στην Εκκλησία του Δήμου, μεθυσμένος, φορώντας περικεφαλαία και θώρακα, και … έπεισε τους Αθηναίους να απορρίψουν τις ειρηνευτικές προτάσεις των Σπαρτιατών…

Λίγους μήνες μετά, το 404 π.Χ. η Αθηναϊκή Δημοκρατία νικημένη έπεφτε, για να μη ξανασηκωθεί ποτέ…

Να γιατί, την άνοδο - όσο και αν κάτι τέτοιο να φαίνεται αδύνατο ή και γελοίο - διδύμων όπως Τσίπρα – Καμμένου ή Ζωής – Βελλόπουλου, πρέπει εμείς με την ψήφο μας να ανακόπτουμε. Την πάθαμε μία πρώτη φορά…