Εξέδωσε επίσης ανθολογία ποιητών του 19ου αιώνα ("Παρνασσός ή Απάνθισμα Τεμαχίων της Νέας Ελληνικής Ποιήσεως", (1868), όπως και μία παράφραση της κωμωδίας "Αχαρνής" του Αριστοφάνη. Αυτοκτόνησε το 1871. Οι λόγοι της αυτοχειρίας του δεν είναι γνωστοί.
Ο Ιωάννης Καρασούτσας
Ο Ιωάννης Καρασούτσας γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1824. Εργάστηκε ως καθηγητής της γαλλικής γλώσσας σε διάφορες πόλεις (Ερμούπολη, Ναύπλιο, Αθήνα, Χαλκίδα, Πειραιάς).
Από τις ποιητικές του συλλογές, ξεχωρίζουν: "Η Λύρα" (1839), "Εωθιναί Μελωδίαι" (1846) και "Η Βάρβιτος" (1860). Ήταν αυστηρός καθαρευουσιάνος αλλά και ένθερμος κήρυκας των δημοκρατικών ιδεωδών. Μετέφρασε στα ελληνικά έργα Βρετανών, Αμερικανών και Γάλλων λογοτεχνών. Η απόλυσή του από την εκπαίδευση και τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, τον οδήγησαν στην αυτοκτονία το 1873.
Ο Κλεάνθης Τριαντάφυλλος
Ο Κλεάνθης Τριαντάφυλλος (ή Τριανταφύλλου), γεννήθηκε στη Σίφνο το 1850. Το 1870 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου γνωρίστηκε και συνεργάστηκε με τον Βλάση Γαβριηλίδη. Το 1878, οι τουρκικές αντιδράσεις τον οδήγησαν σε κρυφή φυγή του από την Πόλη και τον ερχομό του στην Αθήνα.
Την ίδια χρονιά, εξέδωσαν μαζί, την εφημερίδα "Ραμπαγάς" (από ομότιτλη κωμωδία του Γάλλου Βιτοριέν Σαρντού). Με την έκδοση του πρώτου φύλλου του "Ραμπαγά", οι δύο συνεκδότες φυλακίστηκαν γιατί θεωρήθηκε ότι υβρίζουν τον βασιλιά Γεώργιο Α'. Ωστόσο έγιναν γνωστοί και αγαπητοί στη νεολαία.
Το 1880, ο Γαβριηλίδης αποχώρησε. Ο Τριαντάφυλλος συνέχισε μόνος του την έκδοση του "Ραμπαγά" ως το 1887, παρά τις διώξεις και τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Σύντομα, η εφημερίδα επανεκδόθηκε ως φιλολογική, με σπουδαίους συνεργάτες: Κ. Παλαμάς, Γ. Σουρής, Γ. Δροσίνης κ.ά. Μετά τη γνωριμία του με τον Ρόκκο Χοϊδά, ο Τριαντάφυλλος άρχισε ξανά την καυστική και κριτική και αντιμοναρχική σάτιρα. Ένα σκωπτικό αντιβασιλικό ποίημά του κι ένα μαχητικό άρθρο του Χοϊδά στον "Ραμπαγά", οδήγησαν στη σύλληψή τους και την καταδίκη του μεν Χοϊδά σε 3 χρόνια φυλάκιση του δε Τριαντάφυλλου σε 7 χρόνια φυλάκιση. Η κλονισμένη υγεία του και τα ψυχολογικά προβλήματα που του είχαν δημιουργήσει οι συνεχείς διώξεις, οδήγησαν τον Τριαντάφυλλο στην αυτοκτονία, το 1889, ενώ περίμενε την εκτέλεση της ποινής του. Ως σατιρικός ποιητής, μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στους Σουρή και Λασκαράτο, αν και δεν έτυχε ανάλογης αναγνώρισης.
Ο Ανδρέας Ρηγόπουλος
Ο Πατρινός Ανδρέας Ρηγόπουλος γεννήθηκε το 1821. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος. Ταξίδεψε σε Ευρώπη και Αμερική και γνωρίστηκε με σπουδαίους ριζοσπάστες πολιτικούς και λόγιους της εποχής. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, ασχολήθηκε με τα κοινά. Υπήρξε πολέμιος της βαυαρικής δυναστείας και διώχθηκε για τις απόψεις του.
Γνωστότερα έργα του: "Αφύπνισμα", (1872), "Ο Νέρων Εν Ρώμη" (1881), το θεατρικό "Νέρων εν Κορίνθω" (1879) κ.ά. Αυτοκτόνησε πέφτοντας νύχτα στη θάλασσα από το καράβι που θα τον μετέφερε στη Σύρο (1889). Η σορός του βρέθηκε στο Πόρτο Χέλι όπου και τάφηκε. Τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής του έπασχε από κατάθλιψη…
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ρηγόπουλος, ένας από τους πρώτους Έλληνες λόγιους και πολιτικούς, που επισκέφθηκε τις Η.Π.Α., σε αλληλογραφία του με τον Ουγκό, τον οποίο είχε γνωρίσει προσωπικά, μιλούσε για "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης" (!), ήδη από τη δεκαετία του 1880…
Ο Ιωάννης Ισιδωρίδης Σκυλίτσης που μετέφρασε Ουγκό
Ο Ιωάννης Ισιδωρίδης Σκυλίτσης ήταν ποιητής, λόγιος και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στη Χίο το 1819. Σπούδασε στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και ασχολήθηκε αρχικά με το εμπόριο, ωστόσο σύντομα τον κέρδισε η δημοσιογραφία. Εργάστηκε στην "Αμάλθεια" της Σμύρνης (1840). Το 1855 εγκαταστάθηκε στην Τεργέστη όπου ίδρυσε την εφημερίδα "Ημέρα", ενώ το 1868, ίδρυσε στο Παρίσι το λογοτεχνικό περιοδικό "Μύρια Όσα".
Μετέφρασε, μεταξύ άλλων, το έργο του Ουγκό «Οι Άθλιοι» και βάφτισε τον Γιάννη Αγιάννη και την Τιτίκα, ενώ χρησιμοποίησε τη λέξη «γαβριάς» για το αλητόπαιδο, το χαμίνι (1862).
Σημαντική ήταν και η ποιητική συλλογή του "Στιγμαί" (1856). Αυτοκτόνησε στο Μόντε Κάρλο (του Μονακό), το 1890, άγνωστο για ποιο λόγο.
Ο Περικλής Γιαννόπουλος και ο θυελλώδης έρωτάς του με τη Σοφία Λασκαρίδου
Ξεχωριστή περίπτωση στα νεοελληνικά γράμματα ήταν ο Περικλής Γιαννόπουλος. Ποιητής, μεταφραστής και "ελληνολάτρης διανοητής", όπως αναφέρει πολύ εύστοχα η Βικιπαίδεια.
Γεννήθηκε, κι αυτός, στην Πάτρα, το 1869. Σπούδασε, χωρίς να πάρει πτυχίο, ιατρική στην Αθήνα κι ύστερα στο Παρίσι και έπειτα νομικά στην Αθήνα. Μετά την επιστροφή του από το Παρίσι, όπου γνωρίστηκε με τον Ελληνογάλλο ποιητή Ζαν Μορεάς (Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο,) επηρεάστηκε από τον συμβολισμό που βρισκόταν τότε σε άνθηση.
Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, απαρνήθηκε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και κήρυξε ένα δικό του κίνημα Ελληνικής Αναγέννησης. Πίστευε ότι έπρεπε ο νέος ελληνισμός να στραφεί προς την αφετηρία του μόνου αληθινού πολιτισμού (δηλ. του αρχαίου ελληνικού) και να εξοστρακίσει καθετί ξένο. Έγραψε μάλιστα δύο μανιφέστα: "Νέον Πνεύμα" (1906) και "Έκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν" (1907). Θυελλώδης ήταν ο έρωτάς του με τη ζωγράφο Σοφία Λασκαρίδου (1882-1965). Τη ζήτησε σε γάμο, όμως εκείνη προτίμησε να συνεχίσει τις σπουδές της στο εξωτερικό (Γερμανία και Γαλλία). Εγκαταστάθηκε τελικά στο Μόναχο, απ' όπου είχε αλληλογραφία με τον Περικλή Γιαννόπουλο. "Ένας αόρατος ασύρματος ένωνε τις ψυχές μας&", έγραφε η Λασκαρίδου που δεν μπορούσε να τον ξεχάσει, όπως βέβαια κι εκείνος. "Αν δεν σε κερδίσω θα συντριβώ. Αλλά θα σε κερδίσω" της έγραφε.
Ωστόσο, η συνάντησή του με την μητέρα της ένα πρωινό του Απρίλη του 1910 ήταν μοιραία.
"Η Σοφία… δεν πρέπει να παντρευτεί. Οι καθηγητές της είναι ενθουσιασμένοι μαζί της. Έχει μπροστά της μεγάλο μέλλον"…
Το βράδυ της 9 προς 10 Απριλίου 1910, της έγραψε τα εξής: "Σοφία μου. Σου στέλνω ένα ύστατο χαίρε από την Αττική γη που αφήνω για πάντα. Με άπειρα γλυκύτατα φιλιά. Χαίρε, Σοφία μου".
Όταν έλαβε το γράμμα, η Σοφία Λασκαρίδου κατάλαβε πόσο σημαντικός για εκείνη ήταν ο Περικλής Γιαννόπουλος. Εγκαταλείποντας ουσιαστικά τα πάντα, του τηλεγράφησε λακωνικά "Έρχομαι". Ήταν αργά όμως… Το πρωί της 10ης Απριλίου 1910, ο Περικλής Γιαννόπουλος έφιππος και στεφανωμένος με αγριολούλουδα της αττικής γης, κάλπασε στη θάλασσα της Ελευσίνας και όταν σταμάτησε, φύτεψε μια σφαίρα στον κρόταφό του.
Η κοινή γνώμη συγκλονίστηκε."Δεν βρήκαν απήχηση οι ιδέες του", γράφτηκε. Κι όμως, άλλη ήταν η αιτία της αυτοκτονίας του… Όταν έφτασε στην Αθήνα, η Σοφία, ο Περικλής δεν υπήρχε… Το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να περιποιηθεί και να στολίσει με λουλούδια το άψυχο σώμα του που "βγήκε" στην ξηρά μερικές μέρες μετά.
Μετά από μια αποτυχημένη (λόγω επέμβασης της μητέρας της) απόπειρα αυτοκτονίας, αφοσιώθηκε στη ζωγραφική και πέθανε σε προχωρημένη ηλικία στην Καλλιθέα, χωρίς ποτέ να ξεχάσει τον μεγάλο της έρωτα.
Ο Κώστας Καρυωτάκης
Για τον Κώστα Καρυωτάκη, από ποίημα του οποίου έχουμε "δανειστεί" τον τίτλο του σημερινού μας άρθρου, έχουν γραφτεί πάρα πολλά, θα αρκεστούμε σε μια σύντομη αναφορά. Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1896 και λόγω της εργασίας του πατέρα του (τραπεζικός υπάλληλος), έζησε τα παιδικά και μαθητικά του χρόνια σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Σπούδασε νομικά, εργάστηκε, κυρίως, στο Δημόσιο σε διάφορες νομαρχίες.
Είχε σχέση με τη Χανιώτισσα Άννα Σκονδύλη, ωστόσο εκείνη που σημάδεψε τη ζωή του ήταν η Μαρία Πολυδούρη, που τη γνώρισε στη Νομαρχία Αττικής το 1922 και του πρότεινε γάμο, όμως εκείνος αρνήθηκε. Το 1928, μετατέθηκε στην Πρέβεζα, όπου στις 21 Ιουλίου, αυτοκτόνησε κάτω από ένα ευκάλυπτο με μια σφαίρα στην καρδιά.
Λόγοι της αυτοκτονίας του; Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά. Κατάθλιψη, έντονοι διαπληκτισμοί με τον, τότε νομάρχη Πρέβεζας Γεώργιος Π. Γεωργιάδη, η σύφιλη από την οποία λέγεται ότι έπασχε από το 1922 και θα τον οδηγούσε υποχρεωτικά σε νοσηλεία σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, κάτι άκρως ντροπιαστικό. Δεν προκύπτει ότι αυτοκτόνησε λόγω ερωτικής απογοήτευσης. Είναι χαρακτηριστικό, ότι αρχικά προσπάθησε να αυτοκτονήσει πέφτοντας στη θάλασσα, για να πνιγεί. Ήξερε όμως πολύ καλό κολύμπι και δεν μπόρεσε να δώσει τέλος στη ζωή του καθώς για 10 ώρες, "εδερνόταν με τα κύματα, αλλά συνεχώς το στόμα του βρισκόταν πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας", όπως έγραψε ο ίδιος, λίγο πριν αυτοκτονήσει.
Σημαντικότερα έργα του: "Νηπενθή", "Ελεγεία και Σάτιρες".
Ο Ιωάννης Συκουτρής
Ο Ιωάννης Συκουτρής ήταν διαπρεπής φιλόλογος. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1901. Σπούδασε στην Ευαγγελική Σχολή της Πόλης και στη συνέχεια, στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στο Βερολίνο και τη Λειψία. Επέστρεψε στην Αθήνα και το 1930 εκλέχτηκε υφηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Σύντομα έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής. Ανέλαβε μάλιστα την πρωτοβουλία να οργανώσει τη σειρά Ελληνική Βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1934, εξέδωσε τον πρώτο τόμο της σειράς, το "Συμπόσιο" του Πλάτωνα. Στην εισαγωγή της μετάφρασής του, αναφέρθηκε στον παιδικό και ομοφυλοφιλικό έρωτα στην αρχαία Ελλάδα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, κυρίως μετά το 1936, να κατηγορηθεί ως άθεος.
Αντέδρασαν έντονα η Εκκλησία, συνάδελφοί του, το περιοδικό "Επιστημονική Ηχώ" αλλά και διάφοροι φορείς και επαγγελματίες, όπως: "Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Πατρών", οι σταφιδέμποροι Βόλου, ο γεωργικός συνεταιρισμός Δουνέικων Ηλείας, οι κρεοπώλες Αιγίου, οι αχθοφόροι Λουτρών Αιδηψού κ.ά. Κατά πόσο οι συμπαθείς αυτοί επαγγελματίες είχαν εντρυφήσει στον Πλάτωνα και δη στο "Συμπόσιο", δεν γνωρίζουμε…
Τον Μάιο του 1937, ο Συκουτρής αντεπιτέθηκε με το τομίδιο "Η Εκστρατεία κατά του Συμποσίου. Τα κείμενα και οι Κουλουροπώλαι". Φαίνεται ότι πίσω από τις αήθεις αυτές επιθέσεις, κρυβόταν η διαμάχη για την έδρα του καθηγητή της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή (το 1936, ο Συκουτρής υπέβαλε υποψηφιότητα για την έδρα αυτή). Προσπαθώντας να τον σπιλώσουν, οι εχθροί του διέδιδαν ότι είχε εξωσυζυγικές σχέσεις. Με τη σύζυγό του Χαρά Πετυχάκη, δεν είχαν αποκτήσει παιδιά.
Απογοητευμένος από τον κοινωνικό του περίγυρο και τις επιθέσεις που δέχτηκε, ο Συκουτρής κλείστηκε στον εαυτό του. Στη διάρκεια μιας εκδρομής στην Κόρινθο και αφού περπάτησε αρκετά στον Ακροκόρινθο, αυτοκτόνησε παίρνοντας ισχυρή δόση δηλητηρίου (21 Σεπτεμβρίου 1937). Προς τιμήν του, η Βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών φέρει το όνομά του.
Η Πηνελόπη Δέλτα
Και για την Πηνελόπη Δέλτα, μια μεγάλη κυρία των ελληνικών γραμμάτων έχουν γραφτεί πολλά και θα αρκεστούμε σε σύντομη αναφορά. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1874. Ήταν το τρίτο παιδί του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη. Το 1895, παντρεύτηκε τον πλούσιο Φαναριώτη έμπορο Στέφανο Δέλτα, με τον οποίο απέκτησαν τρεις κόρες. Το 1905, γνωρίστηκε με τον Ίωνα Δραγούμη και ανάμεσά τους αναπτύχθηκε ένας μεγάλος πλατωνικός έρωτας, ως το 1908 οπότε αυτός συνδέθηκε με τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Το συγγραφικό της έργο, ήταν πλούσιο: "Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου", "Τρελαντώνης", "Μάγκας", "Στα Μυστικά του Βάλτου" κ.ά.
Στις 27 Απριλίου 1941, τη μέρα που οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα, προσπάθησε να αυτοκτονήσει παίρνοντας δηλητήριο. Τελικά, έφυγε από τη ζωή πέντε μέρες αργότερα, στις 2 Μαΐου 1941. Είχαν προηγηθεί άλλες δύο απόπειρες αυτοκτονίας στο παρελθόν.
Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης
Ξεχωριστή περίπτωση στα νεοελληνικά γράμματα, είναι ο Ναπολέων Λαπαθιώτης.
Γεννήθηκε το 1888. Σπούδασε νομικά και αγαπούσε τη μουσική. Όμορφος και κομψός, στα νιάτα του (ιδίως μεταξύ 1909 και 1917), οπότε "κυριάρχησε σαν μετέωρο αλησμόνητο αλλά σύντομο η μοναδική μορφή του", όπως έγραφε ο Τάκης Παπατσώνης. Δεν έκρυβε την ομοφυλοφιλία του, ενώ ήταν χρήστης παραισθησιογόνων ουσιών. Αφού έχασε τους γονείς του, σπατάλησε την πατρική περιουσία και πούλησε όλα του τα υπάρχοντα. Η άτακτη ζωή του και η πείνα της Κατοχής τον οδήγησαν σε αδιέξοδα. Αυτοκτόνησε τη νύχτα της 7ης προς 8η Ιανουαρίου 1944, στο πατρικό του σπίτι, στον λόφο του Στρέφη, με το πιστόλι του πατέρα του που ήταν στρατιωτικός. Το 1939, κυκλοφόρησε η μοναδική ποιητική συλλογή του ("Τα Ποιήματα"). Έγραψε επίσης πάνω από 100 πεζογραφήματα, διηγήματα και κριτικές.
Ο Λαπαθιώτης, θα λέγαμε πως ήταν μια διχασμένη προσωπικότητα. Συναναστρεφόταν όλη την αθηναϊκή ελίτ αλλά σύχναζε και σε καταγώγια με περιθωριακούς τύπους. Απαντούσε δε, με γλώσσα πεζοδρομίου σε όσους τον έψεγαν για τις παρέες του αυτές. Ο ίδιος ποιητής που έγραψε αριστουργηματικά ποιήματα ("Spleen", "Ερωτικό", "Νυχτερινό" κ.ά.) που έχουν μάλιστα μελοποιηθεί και έχουν γίνει μεγάλες επιτυχίες, έγραψε το "περιθωριακό" ποίημα "Οι Ντουμανότρυπες", το οποίο με μουσική άγνωστου συνθέτη, έγινε ρεμπέτικο τραγούδι.
Μπορείτε να το βρείτε στο διαδίκτυο, να σημειώσουμε απλά ότι "διμούτσουνη" είναι η κάμα (επειδή "κόβει" κι από τις δύο πλευρές της) και τζες (εδώ), ο εραστής, ο αγαπητικός.
Σήμερα, χρησιμοποιείται ευρέως στα Γιάννενα και σημαίνει "ο τύπος, ο μάγκας", χωρίς, συνήθως, αρνητική σημασία.
Ερχόμαστε τώρα σε αυτόχειρες λογοτέχνες των τελευταίων 40 περίπου χρόνων.
Ο Κώστας Μίχος
Ο Κώστας Μίχος (Μιχαλόπουλος) γεννήθηκε το 1938 και αυτοκτόνησε το 1974. Εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές και δύο θεατρικά μονόπρακτα που ανέβασε με τον θίασό της η αξέχαστη Μαριέττα Ριάλδη. Ένα εξαιρετικό ποίημα στη μνήμη του, έχει γράψει ο σπουδαίος Μάνος Ελευθερίου.
Η Κοραλία Θεοτοκά
Η Κοραλία Θεοτοκά (πατρικό όνομα Ανδρεάδη), γεννήθηκε το 1935. Σπούδασε στην Πάντειο. Πήρε δίπλωμα ξεναγού (1962). Το 1963 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Απόπειρες". Στις 11 Ιουλίου 1966, παντρεύτηκε τον Γιώργο Θεοτοκά, ο οποίος όμως πέθανε στις 30 Οκτωβρίου 1966. Ο θάνατός του την σημάδεψε και δεν μπόρεσε ποτέ να τον ξεπεράσει. Από το 1969 ως το 1973, παρακολούθησε μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης, από τον Παντελή Πρεβελάκη στην ΑΣΚΤ. Στις 18/12/1976, αυτοκτόνησε πέφτοντας από την ταράτσα του σπιτιού της στην Αθήνα. Άλλες ποιητικές συλλογές της: "Σε Άλλο Φως", "Η Ταυτότητα", "Οι Μεγάλες Διαδικασίες".
Ο Νίκος Λαδάς
Τραγική περίπτωση είναι ο ποιητής Νίκος Β. Λαδάς. Γεννήθηκε στο Κιάτο το 1953. Το 1956, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στις Αχαρνές της Αττικής. Το 1971, πέρασε με υποτροφία στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ. Αποφοίτησε με διακρίσεις το 1975. Υπηρέτησε τη θητεία του ως κελευστής στο Πολεμικό Ναυτικό για 32 μήνες. Στη συνέχεια, εργάστηκε σε φροντιστήρια της Αθήνας και των Αχαρνών. Στο αθηναϊκό φροντιστήριο, έδωσε τέλος στη ζωή του σε ηλικία μόλις 26 ετών (10 Ιουλίου 1979). Για τα ποιήματά του μιλούσε εγκωμιαστικά και ο νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης. Μετά τον θάνατό του, κυκλοφόρησαν τρεις ποιητικές συλλογές του. Μάλιστα, το 1989, ο Γ.Π. Σαββίδης έγραψε ότι "… ο Νίκος Β. Λαδάς κοντεύει να μεταμορφωθεί σε λογοτεχνικό μύθο".
Ο Μηνάς Δημάκης
Ο Μηνάς Δημάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1913. Σπούδασε αισθητική και λογοτεχνία στο Παρίσι. Έγραψε τις ποιητικές συλλογές "Στο Τελευταίο Σύνορο", "Η Περιπέτεια" κ.ά., τη μελέτη "Καζαντζάκης" (1975) και μετέφρασε πολλά έργα ξένων λογοτεχνών. Τιμήθηκε με Κρατικό Βραβεία για το έργο του. Στις 13 Ιουλίου 1980, αυτοκτόνησε πέφτοντας από το δώμα της πολυκατοικίας όπου κατοικούσε από το 1960 (Αναγνωστοπούλου 69 στην Αθήνα).
Ο Αλέξης Τραϊανός
Ο Αλέξης Τραïανός (πραγματικό όνομα Αλέξανδρος Ζαβατόρης) γεννήθηκε το 1944 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής του ΑΠΘ. Από το 1967, ασχολήθηκε με την ποίηση μεταφράζοντας, πρώτος, «μπιτ» ποιητές στα ελληνικά. Λίγο αργότερα, έκανε την πρώτη, αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας. Παντρεύτηκε το 1969 αλλά το 1975, εκδόθηκε το διαζύγιό του. Το 1972, προσλήφθηκε στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας και το 1979 πήρε μετάθεση για την Αθήνα. Την Πέμπτη, 8 Μαΐου 1980, συνέδεσε την εξάτμιση με το εσωτερικό του αυτοκινήτου του και πέθανε από ασφυξία, στο Καπανδρίτι της Αττικής. Ποιητικές συλλογές του: "Οι Μικρές Μέρες", "Η Κλεψύδρα με τις Στάχτες", "Το Δεύτερο Μάτι του Κύκλωπα", "Το Σύνδρομο του Ελπήνορα", "Φύλακας Ερειπίων" (συγκεντρωτική έκδοση).
Ο Βασίλης Λιάσκας
Ο Βασίλης Λιάσκας γεννήθηκε το 1913 στη Λαμία. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος, δημόσιος υπάλληλος, επιμελητής κειμένων και μεταφραστής. Μερικές ποιητικές συλλογές του: "Ύπαρξη", "Καταγωγή", "Ζωοφόρος", "Ηλιοστάσιο", "Παραβολή", "Φωτοσύνθεση", "Συναυλία" κ.ά. Αυτοκτόνησε το 1982, πέφτοντας στο κενό από το παράθυρο του νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν…
Ο Γιώργος Φιλιππίδης
Τέλος, ο Γιώργος Φιλιππίδης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17/4/1977. Από την ηλικία των 11 ετών, έδειξε την κλίση του στα γράμματα και τις τέχνες. Είχε εισαχθεί στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ (1996). Στις 17 Ιουλίου 1997, αυτοπυρπολήθηκε και κρεμάστηκε στο σπίτι του στην Αθήνα δίνοντας πρόωρο τέλος στη ζωή του. Το 1999, κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Γαλάζια Μηχανή" με πρόλογο του αξέχαστου Γιώργου Χειμωνά (πατέρα του λογοτέχνη και πολιτικού Θανάση Χειμωνά). Περισσότερα μπορείτε να βρείτε, στο "Παρασκήνιο", σε σκηνοθεσία του φίλου του, Σύλλα Τζουμέρκα, στο You Tube…
Ελπίζοντας ότι δεν θα κατηγορηθούμε ως πεισιθάνατοι και ευχόμενοι ότι αυτός ο τραγικός, ο μακάβριος κατάλογος με τους "Ιδανικούς (;) Αυτόχειρες", δεν θα "εμπλουτιστεί" στο μέλλον κλείνουμε εδώ αυτό το, ψυχοφθόρο και άκρως μελαγχολικό, αφιέρωμα…
