Ηρώ Πεκτέση: «Στη σκηνή ή στη μόδα, όταν δημιουργώ, βάζω την αλήθεια μου»

Τόσο εύθραυστη ως σύζυγος του ενωμοτάρχη στον «Αγιο Ερωτα», το σίριαλ που βρίσκεται για δεύτερη χρονιά στην κορυφή των προτιμήσεων του κοινού. Τόσο αδίστακτη στη θεατρική «Λίντα» που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Επί Κολωνώ. Τόσο δημιουργική μέσα από το brand ρούχων που έφτιαξε. Και τόσο δυναμική και αγέρωχη στην εικόνα της για τη φωτογράφηση του «Gala». Το πού και πώς ισορροπούνται όλα αυτά αποκαλύπτεται μέσα από τις σκέψεις και τις λέξεις μιας ωραίας γυναίκας.

GALA: Η Αννα ζει στη δεκαετία του ’60, είναι γυναίκα, είναι σύζυγος ενωμοτάρχη -οπότε ο βαθμός δυσκολίας γίνεται ακόμα μεγαλύτερος- και, το αποκορύφωμα, τολμά να νιώσει έλξη για μια άλλη γυναίκα, σε μια εποχή που κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο. Πώς προσεγγίσατε αυτόν τον τόσο τολμηρό και ευαίσθητο ρόλο;
ΗΡΩ ΠΕΚΤΕΣΗ: Ολους τους χαρακτήρες μου τους προσεγγίζω πρώτα με το ένστικτο. Δεν ξεκινώ ποτέ από τη λογική. Με την Αννα, όλα έγιναν αυθόρμητα - ήταν σαν να την ήξερα ήδη, σαν να την είχα συναντήσει κάπου, κάποτε. Ολοι έχουμε γνωρίσει γυναίκες που έζησαν τη δεκαετία του ’60 και κουβαλούν την κοινωνική καταπίεση, τη σιωπή, την ανάγκη να επιβιώσουν μέσα σε όρια που δεν διάλεξαν οι ίδιες. Η Αννα είναι μια γυναίκα με φυσική ευγένεια και ψυχική καλλιέργεια. Εχει τρυφερότητα και ευαισθησία που προκύπτει από την καλλιτεχνική της φύση. Και παρότι όσα νιώθει μπορεί να θεωρούνται τολμηρά για την εποχή της, εκείνη δεν έχει μέσα της πονηριά ή πρόθεση να προκαλέσει. Της συμβαίνει ένα συναίσθημα, για μια γυναίκα, που δεν μπορεί να το ορίσει, ούτε να το εξηγήσει. Μπορεί να μην έχει ειπωθεί ούτε με λόγια ούτε με πράξεις, αλλά υπάρχει παντού: στο βλέμμα της, στον τρόπο που την αγγίζει, στην ανάσα της όταν βρίσκεται κοντά της. Την Αννα την προσεγγίζω με τρυφερότητα και ρομαντισμό. Οχι ως μια τολμηρή γυναίκα, αλλά ως έναν άνθρωπο που ερωτεύεται κάτι απαγορευμένο. Γιατί, τελικά, ο έρωτας δεν γνωρίζει φύλο, μόνο αλήθεια.

G.: Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στο να αποδώσετε τα συναισθήματα μιας γυναίκας εγκλωβισμένης ανάμεσα στο καθήκον, στον γάμο και την επιθυμία της;
Η.Π.: Αυτή η εσωτερική πάλη είναι εξαιρετικά γοητευτική υποκριτικά. Ηθελα να αποτυπώσω τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην καταπίεση και στη ζωή που αρχίζει να ξυπνά μέσα της. Την ευγένεια με την οποία προσπαθεί να κρατήσει τα πάντα σε ισορροπία ενώ μέσα της όλα αλλάζουν, ενώ κάθε συναίσθημα διεκδικεί χώρο και ελευθερία. Και αυτό που καλλιτεχνικά είναι πάντα το πιο δύσκολο: να πεις πολλά χωρίς να πεις τίποτα. Να αφήνεις τον θεατή να νιώσει χωρίς να δώσεις οδηγίες. Αυτό είναι το μυστικό που με μαγεύει στη δουλειά μου και που με κάνει να αγαπώ κάθε χαρακτήρα που υποδύομαι.

G.: Πιστεύετε ότι ο ρόλος της Αννας μπορεί να ανοίξει συζήτηση για το πώς αντιλαμβανόμαστε σήμερα τον έρωτα, την ταυτότητα και την ελευθερία;
Η.Π.: Φυσικά, ακόμα και στη χώρα μας υπάρχουν άνθρωποι που δεν αποδέχονται τίποτα διαφορετικό απ’ ό,τι τους έμαθαν. Απ’ ό,τι θεωρούν σωστό ή λάθος, καλό ή κακό. Για μένα, κακό είναι να μην ακολουθείς την καρδιά σου. Κακό είναι να κατακρίνεις τους άλλους επειδή η σεξουαλική τους ταυτότητα διαφέρει από τη δική σου. Κακό είναι να ζεις συμβιβασμένος με γνώμονα το τι θα πει ο κόσμος. Ο ρόλος της Αννας μπορεί να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση για το πώς αντιλαμβανόμαστε σήμερα τον έρωτα και την ελευθερία. Γιατί, παρότι η ιστορία της εκτυλίσσεται τη δεκαετία του ’60, οι εσωτερικές της συγκρούσεις παραμένουν εκπληκτικά σύγχρονες. Ζούμε σε μια εποχή όπου θεωρητικά όλα επιτρέπονται, αλλά στην πράξη πολλοί φοβούνται να εκφράσουν αληθινά αυτό που νιώθουν και να το ακολουθήσουν μέχρι το τέλος. Η ιστορία της Αννας δεν αφορά μόνο εκείνη, αφορά κάθε άνθρωπο που έχει νιώσει ότι κάτι μέσα του δεν χωράει στο πλαίσιο που του έχει δοθεί. Ανοίγει έναν διάλογο για την αποδοχή, για την τρυφερότητα απέναντι στη διαφορετικότητα και για την τόλμη να ζήσεις αληθινά, όπως κι αν αυτό μεταφράζεται για τον καθένα μας.

G.: Από την άλλη, στο θέατρο, και η «Λίντα» είναι ένα έργο με έντονο ψυχολογικό βάθος και κοινωνικούς προβληματισμούς. Τι σας τράβηξε περισσότερο σε αυτή την παράσταση;
Η.Π.: Το έργο μάς μιλάει για την κεντρική ηρωίδα τη Λίντα, μια γυναίκα λίγο μετά τα 50, που φαίνεται να έχει τα πάντα στη ζωή της, αλλά σιγά-σιγά βλέπει αυτά που θεωρούσε σταθερά να γκρεμίζονται. Εγώ υποδύομαι ένα 25χρονο κορίτσι, αποφασισμένο να κάνει τα πάντα για να πάρει τη θέση της. Ο χαρακτήρας μου είναι αδίστακτος, ναρκισσιστικός, χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης, και θα πάει μέχρι το τέλος για να πετύχει αυτό που θέλει. Νιώθω τεράστια συγκίνηση που κάνω κάτι τόσο διαφορετικό. Με γοητεύει η μεταμόρφωση αυτού του χαρακτήρα, η ένταση της σύγκρουσης, το παιχνίδι εξουσίας και η ηθική διαδρομή που αποκαλύπτεται στην πορεία. Είναι ένα ταξίδι στην αλήθεια της ανθρώπινης φύσης, χωρίς φίλτρα, χωρίς συγχωρήσεις.

G.: Και παρόλο που κάποιος θα φανταζόταν πως δεν έχετε χρόνο, ή και διάθεση για κάτι άλλο, από τον περασμένο Μάιο, δημιουργήσατε το δικό σας brand με athleisure ρούχα. Ηταν όνειρο χρόνων ή μια ανάγκη που προέκυψε αυθόρμητα;
Η.Π.: Στην οικογένειά μου όλοι ασχολούνται με τα ρούχα, οπότε κάποια στιγμή, πριν από περίπου έναν χρόνο, η ξαδέρφη μου, Μαρίνα Ταμπή, κι εγώ είπαμε «πάμε να το κάνουμε!». Και ξεκινήσαμε βήμα-βήμα να χτίσουμε το brand από την αρχή - από το καρτελάκι μέχρι το κουτί συσκευασίας, από το λογότυπο μέχρι την τελευταία ραφή. Για μένα, αυτή η διαδικασία δεν είναι μόνο δημιουργία· είναι τρόπος να συνδυάσω την αγάπη μου για τη μόδα με τη λεπτομέρεια και την ένταση που μου αρέσει να βάζω σε όλα όσα κάνω. Είναι ένα ταξίδι που το απολαμβάνω κάθε στιγμή. Με λίγα λόγια, η Wild Muse, όπως ονομάσαμε το brand μας, δεν είναι μόνο ρούχα. Είναι δύναμη, ελευθερία και γιορτή της γυναίκας σε κάθε στιγμή της ζωής της.

G.: Πιστεύετε ότι η μόδα μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο προσωπικής έκφρασης στον ίδιο βαθμό με την υποκριτική;
Η.Π.: Οχι, δεν το πιστεύω αυτό. Εχω επιλέξει να είμαι ηθοποιός γιατί μέσω αυτού εκφράζεται το σώμα μου, αλλά και η ψυχή μου. Η μόδα για μένα είναι κάτι διαφορετικό, αλλά σίγουρα βάζω μέσα σε αυτό τη φαντασία μου και τη δημιουργικότητά μου. Ωστόσο, θέλω να αφήνω μέσα σε ό,τι δημιουργώ, είτε στη σκηνή, είτε πίσω από ένα σχέδιο, την αλήθεια μου και την ενέργειά μου.

G.: Αν έπρεπε να περιγράψετε τον εαυτό σας μέσα από τους τρεις ρόλους που έχετε τώρα -ηθοποιός, δημιουργός και γυναίκα-, ποια λέξη θα διαλέγατε για τον καθένα από αυτούς;
Η.Π.: Ως ηθοποιός, θα επέλεγα τη λέξη «αναζήτηση». Ως δημιουργός την «έκφραση» και ως γυναίκα την «αλήθεια».

G.: Οταν δεν δουλεύετε, τι είναι εκείνο που σας επαναφέρει σε ισορροπία; Πώς γεμίζετε ξανά με έμπνευση;
Η.Π.: Οι βάσεις μου είναι οι άνθρωποι που έχω κοντά μου: οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, οι άνθρωποι που αγαπώ, και η Αμελί, το σκυλάκι μου, που με μια αγκαλιά της νιώθω ξεκούραστη και γαλήνια. Οι κοντινοί σου άνθρωποι μπορούν να σε βοηθήσουν να ανθίσεις, αλλά μπορούν και να σε κάνουν να μαραθείς - γι’ αυτό η επιλογή τους απαιτεί προσοχή. Εμπνευση όμως δεν αντλώ μόνο από τους ανθρώπους. Μπορεί να μου δώσει ένα τραγούδι που άκουσα, ένα βιβλίο που διάβασα, ή ακόμα και μια στιγμή μέσα στην καθημερινότητα. Λατρεύω τα ταξίδια και τις εκδρομές. Η ζωή για μένα είναι ένα συνεχές παιχνίδι ισορροπίας ανάμεσα στους ανθρώπους που αγαπάς και στις εμπειρίες που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανή. Και όταν αυτά ενώνονται, όλα αποκτούν νόημα.