Μιμή Ντενίση: «Tα κάνω όλα μόνη μου και σας πέφτω παράξενη»

Η Μιμή μας. Και το εννοώ. Το «μας». Επειδή η καρδιά της χτυπάει στον ρυθμό της Ελλάδας. Το έχει αποδείξει. Και μάλιστα πολλές φορές. Οπως η διπλή θεατρική «Σμύρνη», αλλά και η επικολυρική ταινία. Η Μιμή Ντενίση λοιπόν που από μικρή, από τόση δα, ήταν και είναι ο ζωντανός ορισμός ενός πλήρους πακέτου. Οι Αμερικανοί στο Χόλιγουντ για μια ωραία και πανέξυπνη ταλαντούχα γυναίκα λένε «looks and brains». Ομορφιά και μυαλό.

Η Μιμή τα έχει και τα δύο. Σε άφθονη ποσότητα. «Πρόσεξε», μου είπε, «θέλω να μου κάνεις την αγιογραφία μου». Μα, αυτό ακριβώς. Τι θα έκανα δηλαδή; Το γκρέμισμά της; Ποτέ των ποτών!

Η καταδίωξη -έτσι ακριβώς- που επιχείρησα οφείλεται σε μια απρόσμενη, για μένα, βράβευσή της από την Ακαδημία Αθηνών, που έγινε στις 20 Δεκεμβρίου. Ενα βραβείο για την προσφορά της στην ιστορική μνήμη της Μικράς Ασίας. Με τα δύο θεατρικά και την ταινία.

«Υπέρτατη τιμή να σε βραβεύει το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα στη χώρα. Και μάλιστα όταν βραβεύεσαι μαζί με έναν Τίτο Πατρίκιο και έναν Νάσο Βαγενά. Τον αγαπώ τον Νάσο».

Την καταδίωκα, λοιπόν, αλλά εκείνη αντιστεκόταν. Και κάποια στιγμή μού είπε φάτσα φόρα:
«Οταν σε χρειαζόμουνα ήσουν εξαφανισμένος, τώρα με θέλεις»!

Τι εννοεί το κορίτσι; Φυσικά, την κριτική μου για την ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη». Επειδή εγώ, ο απαράδεκτος, είχα εκφράσει κάποιες ενστάσεις για το σενάριο και τη διάρκεια της ταινίας. Καλά, βρε Μιμή μου, άνθρωπος είμαι κι εγώ, ουδείς αλάνθαστος. Τι να κάνω; Να πέσω χάμω και να κάνω κωλοτούμπες; Να μαστιγωθώ;

Σκηνή 1: Η Μιμή στην Ουάσινγκτον και το Χάρβαρντ

Ολα τα προσπέρασε. Και αμέσως είπε:

«Τα έχω κάνει όλα μόνη μου, γι’ αυτό σας έχω πέσει παράξενη σε αυτή τη χώρα».

- Σ’ ακούω βιαστική.
«Ελα, πες τι θέλεις γιατί σε λίγο αναχωρώ για το εξοχικό μου στον Θεολόγο».

- Μόνη σου;

«Με τους δικούς μου, την αδελφή μου, την κόρη μου, όλοι θα είναι εκεί».
Η αφορμή, η αιτία, το κίνητρο που με έκανε να την καταδιώξω ήταν η θριαμβευτική περιοδεία της στην Ουάσινγκτον και τη Νέα Υόρκη. Αγκαλιά με την ταινία.

- Επεσες πάνω στην πολική βόμβα;
«Οχι, ευτυχώς, δεν με πρόλαβε το κρύο».

- Πόσο έμεινες;
«Εναν μήνα. Η ταινία προβλήθηκε στις 29 Νοεμβρίου στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Αυτό από μόνο του ήταν μια ιδιαίτερη τιμή για μένα. Πάρα πολύ ιδιαίτερη. Φαντάσου ένα πράγμα: να διασχίζεις τις αίθουσες που φιλοξενούν αρχαία αγάλματα. Η εκδήλωση έγινε υπό την αιγίδα της ελληνικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ».

- Πώς αυτό;
«Επειδή το έργο δεν είναι μόνο για το Προσφυγικό, αλλά είναι και ανθρωπιστικό. Η “Σμύρνη” προβλήθηκε σε 700 αίθουσες, σε 45 Πολιτείες».

- Πρωτοφανές ρεκόρ για ελληνική ταινία στις ΗΠΑ. Και από εισπράξεις και εισιτήρια;
«Δεν ξέρουμε τον ακριβή αριθμό εισιτηρίων. Πάντως, στις 8 Δεκεμβρίου ήταν τέταρτη στο box office των ΗΠΑ. Στην επίσημη προβολή ήταν παρόντες ο παραγωγός του “Joker” και ο Τζιμ Γιαννόπουλος. Οπως και ο Καναδός, από Αρμενία, σκηνοθέτης Ατόμ Εγκογιάν».

Ο Τζιμ Γιαννόπουλος ήταν και είναι ένας από τους μεγάλους πυλώνες στην παραγωγή ταινιών του Χόλιγουντ. Εκείνη συνέχισε:
«Στην Ουάσινγκτον μίλησα όχι μόνο για τη Σμύρνη, αλλά και για την πολιτιστική πολιτική. Πώς δηλαδή τα έργα τέχνης επηρεάζουν το κοινό πιο πολύ από τους πολιτικούς. Ξέχασα να σου πω ότι στην προβολή στο Metropolitan ήταν παρόντες και οι απόγονοι του Τζορτζ Χόρτον».

- Με πιάνεις αδιάβαστο. Ποιος Χόρτον;
«Μα, ο Αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη στη διάρκεια των σφαγών. Ενας φοβερός φιλέλληνας που βοήθησε πολλά θύματα. Και όταν το βιβλίο του “H μάστιγα της Ασίας” εκδόθηκε οι ανώτεροι τον ξήλωσαν».
- Oχι θα τον άφηναν...
«Ηταν και τα παιδιά της Ολυμπίας Δουκάκη, ο θάνατoς της οποίας συνέπεσε με την απώλεια της αγαπημένης μου μητέρας. Και η Ολυμπία καταγόταν από τη Σμύρνη, όπως και η οικογένεια του Τζιμ Γιαννόπουλου. Την εκδήλωση την αφιέρωσα σε τρεις μεγάλες απώλειες της ζωής μου: στη μητέρα μου, στην Ολυμπία Δουκάκη και τον Κώστα Βουτσά, που δεν πρόλαβε να παίξει στην ταινία».

Σκηνή 2: Η Μιμή και ο Αβραάμ Μπεναρόγια

Η συνέχεια ακόμα πιο αιφνιδιαστική. Γιατί δεν ήξερα ότι η «Σμύρνη» είχε δρασκελίσει το κατώφλι του Χάρβαρντ!
«Ναι, έχει παιχτεί στο Χάρβαρντ και είχα μιλήσει στο κοινό της προβολής με διαδικτυακή σύνδεση».
Προτού προλάβω, με αιφνιδιάζει με δεύτερη βόμβα.

«Ξέρεις ότι η βρετανική εφημερίδα “Guardian” σε πρωτοσέλιδο έγραψε ύμνους για την ταινία; Και μάλιστα με αυτή την αφορμή αναδημοσίευσε όλες τις ανταποκρίσεις της εφημερίδας το 1922 από τη Σμύρνη. Φυσικά, και η “Hurriyet” σε πρωτοσέλιδο έγραψε για την ταινία. Περιττό να σου πω ότι μας καταβρίζανε».

- Τι περίμενες; Υμνους από την Τουρκία;
«Μάλλον δεν έχουν δει την ταινία γιατί λένε ότι εγώ βρίζω τον Κεμάλ, πράγμα που δεν έχω κάνει. Αντιθέτως, πιστεύω ότι ο Κεμάλ υπήρξε ο μέγας εκσυγχρονιστής της Τουρκίας».

- Ποια η γνώμη σου, θα έρθει κάποια νύχτα και θα χτυπήσει ο Ερντογάν;
«Δεν το πιστεύω, οι πολιτικοί κάνουν τα παιχνίδια τους, δεν το πιστεύω».

- Με άλλα λόγια, το κλίμα υπέρ Ελλάδας στις ΗΠΑ είναι εξαιρετικό.
«Πολύ θερμό και όλοι εκφράζονται με μεγάλο θαυμασμό. Οι Αμερικανοί, όπως πολλοί ξένοι, θαυμάζουν την Ελλάδα περισσότερο από εμάς, τους Ελληνες. Το έζησα και στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Υπάρχει αυτός ο θαυμασμός για τον ελληνικό πολιτισμό. Εμείς τρωγόμαστε. Δεν εκτιμάμε την Ιστορία μας όπως πρέπει. Ενα κλίμα σνομπισμού προς την Ιστορία μας. Τη Μικρά Ασία, μετά από τόσα χρόνια, τώρα με την επέτειο τη θυμήθηκαν. Για να το αντιληφθείς, θα σου πω κάτι σημαντικό: το θεατρικό έργο το έγραψα πριν από δέκα χρόνια. Οχι για επετειακούς λόγους. Δεν το κάνεις επετειακά. Το κάνεις επειδή το πιστεύεις. Και δεν πετυχαίνει αν το κάνεις με σκοπιμότητα μιας επετειακής συγκυρίας».

- Και τώρα, μετά τη «Σμύρνη»;
«Εχω το δεύτερο μέρος, “Κι από Σμύρνη... Σαλονίκη”, για την περίοδο 1923-1940. Αλλωστε, οι πρόσφυγες πήγαιναν στη Θεσσαλονίκη, και πρέπει να σου πω ότι κανείς δεν τους ήθελε».

- Εχω διαβάσει μαρτυρίες ανατριχιαστικές, ότι δηλαδή εδώ, εν Ελλάδι, βίωσαν χειρότερα από την Τουρκία. Αναφέρεσαι σε αυτά τα περιστατικά;
«Μα τι νόμιζες; Οτι θα τα έσπρωχνα κάτω απ’ το χαλί; Τα έχω βάλει στο έργο. Η υποδοχή εφιαλτική. Δεν τα ωραιοποιώ. Δεν κάνω την Ιστορία ζαχαρωτό. Το στόρι στο θεατρικό αναφέρεται στο οδοιπορικό της οικογένειας από τη “Σμύρνη”, όσοι έχουν σωθεί, όπως η Φιλιώ, ο γιος της οποίας έχει γίνει εργάτης και αυτή καθαρίζει σπίτια. Δεν τους πλησίαζαν, τους έλεγαν “τουρκόσπορους”. Και μάλιστα οι μανάδες έλεγαν απειλητικά στα παιδιά τους: “Φάε το φαΐ σου γιατί θα σ’ το φάνε οι πρόσφηκες”! Οι σφήκες! Τους έλεγαν: “Εσείς δεν είστε Ελληνες”! Ενα καζάνι που έβραζε. Ομως μην ξεχνάς ότι ο Αβραάμ Μπεναρόγια ήταν από τη Θεσσαλονίκη».

Σκηνή 3: Η Μιμή και το Netflix

Παρεμπιπτόντως, ο Αβραάμ Ελιέζερ Μπεναρόγια (1887-1979) ήταν Εβραίος δημοσιογράφος και πολιτικός. Υπήρξε ένας από τους πρώτους εκπροσώπους του σοσιαλιστικού κινήματος στον ελλαδικό χώρο. Πρωταγωνίστησε στην ίδρυση της Φεντερασιόν, του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας και της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας. Δηλαδή ο εμπνευστής για τη δημιουργία του ΚΚΕ.

«Αλλά και η πρώτη φασιστική οργάνωση, η ΕΕΕ, που έκαψε τον συνοικισμό των Εβραίων, το Κάμπελ, από Θεσσαλονίκη κι αυτή. Οπότε στο έργο υπάρχει ένας παραλληλισμός μεταξύ προσφύγων της Σμύρνης και Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Από την πλήρη εξαθλίωση οι πρόσφυγες φτιάχνουν τη ζωή τους και τους Εβραίους, τους νοικοκύρηδες, στη συνέχεια τους παίρνουν τα τρένα για να τους μεταφέρουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης των χιτλερικών. Για την ακρίβεια των ιστορικών στοιχείων, τα έδωσα να τα ελέγξει ο Πασχάλης Κιτρομηλίδης, ο διακεκριμένος ιστορικός, καθηγητής και ακαδημαϊκός. Τα έδωσα και στην Αρβελέρ. Δεν μπορείς να απευθυνθείς στον κόσμο και να μην έχεις ελέγξει και τεκμηριώσει την ιστορική ακρίβεια των γεγονότων εκείνης της εποχής. Αν δεν το έκανα, θα με είχαν βρίσει όλοι οι ιστορικοί. Και καλά θα έκαναν».

- Και πού, με το καλό, θα δούμε αυτό το θεατρικό;
«Θα το πάω τουρνέ το καλοκαίρι στα αρχαία θέατρα. Θέλω να το κάνω σειρά».

- Εχεις κάποια συγκεκριμένη πρόταση;
«Οχι, δεν έχω έρθει σε επαφή με κανάλι. Το λέω φλου, επειδή δεν έχω κάτι συγκεκριμένο».

- Κόβω τον σβέρκο μου, θα έχεις αρχίσει διαπραγματεύσεις με το Netflix.
«Δεν ξέρω πού θα πάω. Τώρα υπάρχουν χίλιες πλατφόρμες».

Εδώ το είχα και έτσι αποφάσισα να το αμολήσω και ό,τι γίνει.

Σκηνή 4: Η Μιμή και οι άντρες

- Ξέρεις τι με τρελαίνει με σένα; Πως είσαι μια γκομενάρα (γελάει) -της είπα κάτι που δεν γράφεται- και ταυτόχρονα καταφέρνεις να αναδειχθείς συγγραφέας, ιστορικός και διανοούμενη.
«Αυτά δεν γίνονται απότομα. Από 20 ετών είχα αρχίσει να μεταφράζω. Περίπου 80 έργα, καθώς και πολλές διασκευές, όπως “Αννα Καρένινα”. Αν δεν τις είχα κάνει, δεν θα μπορούσα να γράψω θεατρικά. Μην ξεχνάς ότι φοίτησα στη Φιλοσοφική, εκεί έμαθα Ιστορία».

- Οι άντρες πώς σε βλέπανε; Μόνο για σεξ;
«Οχι, ήταν χειρότερο. (γελάει) Με βλέπανε ως ελκυστικό θηλυκό με ανησυχίες».

- Και η Μέριλιν Μονρό ήθελε να παίξει θέατρο και Τσέχοφ, αλλά όλοι οι αρσενικοί, μα όλοι, την έβλεπαν σαν φρέσκια σάρκα.
«Εκείνη ήθελε να παίξει θέατρο, αλλά δεν το κατάφερε. Εγώ και το ήθελα, και το έκανα. Και εγώ, ας πούμε, θα ήθελα να γίνω τραγουδίστρια της όπερας, αλλά δεν μπορούσα».

- Και τότε ως φοιτήτρια πώς ήταν;
«Πήγαινα στη Φιλοσοφική με σούπερ μίνι και μπότες και ο καθηγητής με σήκωνε κάθε εβδομάδα γιατί νόμιζε πως κάποιος μου τα λέει. Μα ποιος να μου τα λέει; Πάντα είχα αυτό το δισυπόστατο. Και το ένα και το άλλο. Και τα looks, που λες κι εσύ, και τα brains».

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας «Σμύρνη  μου αγαπημένη»

- Ποιος ο μεγαλύτερος, ο σπουδαιότερος, ο ακαταμάχητος έρωτας στη ζωή σου;
«Μα, φυσικά, ο Αντώνης Τρίτσης. Ηταν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Μόνο έναν οραματιστή μπορούσα να είχα ερωτευτεί. Ηταν ιδιαίτερος και ιδιόρρυθμος».

- Πόσοι άντρες έχουν αφήσει ανεξίτηλα ίχνη στην καρδιά σου...
«Φυσικά και ο Γιάννης Φέρτης. Εντελώς διαφορετική σχέση. Σχέση Πυγμαλίωνα. Εκείνος ο θιασάρχης, εγώ δίπλα του ήμουν μαθήτρια. Και ο Φέρτης έπαιξε ρόλο για τη διαμόρφωση του θεατρικού μου ήθους. Εκείνος μου έμαθε και μου έδωσε τη δυνατότητα να μεταφράζω. Ο Αντώνης με έσπρωξε να κάνω πιο μεγάλα. Και μου έλεγε: “Τα μπουλβάρ δεν είναι για σένα, κάνε κάτι μεγάλο”».

- Για θύμισέ μου πόσα χρόνια παντρεμένοι;
«Με τον Φέρτη δέκα, με τον Τρίτση επτά χρόνια».

- Ωραίοι άντρες και οι δύο.
«Ε, δεν το συζητώ».

Σκηνή 5: Η Μιμή και το σεξ

- Και περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης;
«Εχει γίνει μεγάλη κουβέντα. Σε σημείο υπερβολής. Ακουγα κομπλιμέντα, την πρόθεση την είχα δει. Δεν ήμουν μόνη μου. Ημουν με άντρες ισχυρούς. Πάντα είχα δικό μου θίασο, άρα την παρενόχληση θα μπορούσα να την κάνω μόνο εγώ. Ομως μια κοπέλα μόνη από την επαρχία, εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δηλαδή μια κοπέλα στη δουλειά κάποιου άλλου εργοδότη μπορεί να πέσει πάνω σε περισσότερα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης. Αλλά εγώ από τον δεύτερο χρόνο συνεργαζόμουν με τον θίασο του Γιάννη. Τα κορίτσια λοιπόν που είναι απροστάτευτα, ειδικά εκείνα που προέρχονται από την επαρχία, κορίτσια χωρίς κοντά τους να έχουν την οικογένειά τους και χωρίς σοβαρό δεσμό, ε, αυτές οι περιπτώσεις είναι ευάλωτες, ας πούμε τα “εύκολα θύματα”. Τώρα φτάσαμε στην υπερβολή. Τώρα πήγαμε στο άλλο άκρο. Είμαι υπέρ του #metoo, αλλά όχι και να λέμε ότι πριν από 20 χρόνια ο Δανίκας μου έπιασε το χέρι, ε, αυτό είναι τρελό! Στο τέλος οι άντρες δεν θα μας φλερτάρουν καν. Τώρα ένας άντρας δεν μιλάει με την άνεση που είχε πριν. Στην Αμερική δεν τολμούν να το δείξουν, ούτε πλησιάζουν γυναίκα».
- Τόσο πολύ;
«Ναι, έτσι ακριβώς. Ομως οι ενστάσεις δεν αφορούν όλα αυτά τα σοβαρά, τα τραγικά και κατάπτυστα περιστατικά, όπως τους βιασμούς και άλλα τέτοια. Να εξηγούμαστε. Αναφέρομαι σε μια επιπόλαιη και ρηχή αντιμετώπιση. Καταρχάς, παλιότερα ο όρος αυτός δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας. Τότε έλεγες: “Αρέσω σ’ αυτόν”».
- Και εσύ άρεσες. Τρελά άρεσες. Σε όλες τις ηλικίες. Ουρές τα αρσενικά έξω από την πόρτα της Μιμής.
«Φυσικά, υπήρχαν πολλοί άντρες που έδειχναν να τους αρέσω».
- Πολύ σεμνά το περιγράφεις. Τέλος πάντων. Υπήρξε περιστατικό βίαιης παρενόχλησης; Κάποιος να σου επιτεθεί, να σε ρίξει στο κρεβάτι με το ζόρι;
«Οχι, κανένα βίαιο περιστατικό. Πολλοί άντρες με φλέρταραν. Αλλά τον δεύτερο χρόνο της θεατρικής μου παρουσίας ερωτεύτηκα τον Φέρτη. Και στον πρώτο χρόνο ήμουν υπό την προστασία του μακαρίτη Βασίλη Γεωργιάδη. Οταν σκηνοθετούσε τον “Γιούγκερμαν”. Στη δεύτερη τηλεοπτική σειρά, τον “Συμβολαιογράφο”, ερωτεύτηκα τον Γιάννη και παντρευτήκαμε. Ηταν θέμα τύχης. Προφανώς, αν ήμουν μόνη μου, θα είχα να αντιμετωπίσω περισσότερα περιστατικά. Οσες κοπέλες είναι μόνες και απροστάτευτες αντιμετωπίζουν τέτοια περιστατικά».
- Και τώρα; Ολα αυτά που αποκαλύπτονται; Ολα αυτά τα περιστατικά;
«Καταρχάς, αποκλείω τη λέξη “τώρα”. Πιστεύω ότι τέτοια ανήκουστα και ανατριχιαστικά περιστατικά πάντα γίνονταν στην ελληνική κοινωνία. Επί χρόνια. Ουσιαστικά η Ελλάδα είναι μια συντηρητική κοινωνία. Και όλα γίνονταν εν κρυπτώ. Γι’ αυτό και έχουμε ακούσει πολλές φορές για κακοποιήσεις σε οικογένειες, σε μικρές κοινωνίας, στα χωριά. Ανθρωποι που ντρέπονταν και δεν μιλούσαν. Γι’ αυτό δεν τα ξέραμε. Αλλαξε η εποχή, ευτυχώς, έφτασε η στιγμή να σπάσει το σπυρί και το πύον να βγει στο φως. Τα θύματα πρέπει να μιλήσουν».

Σκηνή 6: Η Μιμή και οι προσωπικές της στιγμές

- Ποια η πιο ευτυχισμένη, προσωπική σου, στιγμή στη ζωή σου;
«Οταν απέκτησα την κόρη μου Μαριτίνα».

- Η πιο δύσκολη;
«Ο θάνατος της μητέρας μου πριν από δύο χρόνια. Ηταν μια δυνατή προσωπικότητα, πιο δυνατή από μένα, ένα μεγάλο στήριγμα. Επίσης, ο θάνατος του Αντώνη μού στοίχισε πάρα πολύ. Και ο θάνατος του πατέρα μου».

- Ο πατέρας σου δεξιός.
«Στρατιωτικός, στρατηγός ήταν ο πατέρας μου, φυσικά δεξιός, αλλά όχι ακροδεξιός. Ηταν αντικειμενικός. Οι φίλοι του ήταν ο Σεραφείμ και ο Φλωράκης, που κατάγονταν από το ίδιο μέρος. Από μικρή μού έλεγε πως υπάρχουν και δεξιοί και αριστεροί κατάπτυστοι. Οι αληθινά μορφωμένοι δεν έχουν κολλήματα ούτε με σεξ, ούτε με πολιτικά, ούτε με κοινωνικά. Αυτά τα έχουν οι ημιμαθείς».

- Μια δύσκολη στιγμή στα επαγγελματικά;
«Οι πιο δύσκολες στιγμές μου στο θέατρο ήταν για τη “Σμύρνη”. Αρχικά δεν κατάλαβα τον αντίκτυπο που θα είχε αυτό το έργο. Φαντάσου, έρχονταν άνθρωποι της πρώτης γενιάς και το έβλεπαν και τους έπαιρναν τα κλάματα. Σαράντα φορές είχα σταματήσει την παράσταση γι’ αυτό τον λόγο. Μάλιστα σε κάποια παράσταση είχαν βγάλει κάποιον θεατή που είχε λιποθυμήσει. Φοβερή εμπειρία! Αισθάνονταν πολύ αδικημένοι από την επίσημη Ιστορία».

- Εμείς δεν φταίμε γι’ αυτή την κολοσσιαία εθνική τραγωδία;
«Οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν αποφασίσει να διαμελίσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι σφαγές είχαν αρχίσει από τη Φώκαια, ένα μέρος 40 χιλιόμετρα έξω από τη Σμύρνη. Από εκεί και πέρα δεν είχαμε δουλειά στην Αγκυρα. Η Ελλάδα έκανε τραγικά λάθη. Η Ευρώπη έδειξε τραγική αναλγησία».

- Ακούω το σκυλί σου να γαβγίζει.
«Εχει νευριάσει με αυτά που λες».

- Μιμή, σ’ αγαπώ, να το ξέρεις.
«Κι εγώ σ’ αγαπώ, παρόλο που με βασανίζεις».

Σκηνή 7: Η Μιμή και ο Κυριάκος

- Ποια η γνώμη σου για τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα;
«Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση ο πολιτισμός για τα κόμματα θεωρείται βαριά βιομηχανία. Μετά το ξεχνάνε. Μετά ο πολιτισμός καταλήγει τελευταίος. Απ’ όλες τις κυβερνήσεις. Κανένα σχέδιο. Το τελευταίο περιστατικό είναι εξωφρενικό. Εννοώ τα πτυχία των ηθοποιών που τα θεωρούν γελοία. Ολα αυτά τα παιδιά των δραματικών σχολών να έχουν πληρώσει έναν σκασμό λεφτά, να έχουν κάνει μαθήματα, να έχουν εκπαιδευτεί και να έχουν ιδρώσει πάνω στα μαθήματα και η Πολιτεία να εξισώνει το δίπλωμά τους με το απολυτήριο του Λυκείου. Ασχημο και υποτιμητικό! Δεν υπάρχει κανένα όραμα πολιτισμού».

- Ποια η γνώμη σου για τον Κυριάκο;
«Ο Κυριάκος μπορεί να σταθεί διεθνώς, είναι ικανός στα οικονομικά, τον θεωρώ καλό. Αλλά δεν νομίζω πως έχει ένα εξαιρετικό επιτελείο γύρω του. Ολοι οι πρωθυπουργοί πάσχουν από συνεργάτες. Ο ηγέτης πρέπει να διαλέγει ανθρώπους που να βρίσκονται τουλάχιστον στο δικό του επίπεδο. Και ο Τσίπρας είναι χαρισματικό άτομο. Δεν γίνεται αυτό που έγινε και να θεωρείται ασήμαντος. Αυτός κι αν έχει κάκιστους συνεργάτες...».
Για κλάσματα δευτερολέπτου σταματάει και μετά μου λέει:
«Πρέπει να μου κάνεις την αγιογραφία. Με βασάνισες, με τυράννισες. Σου έκανα μεγάλο χατίρι, δεν ήθελα να δώσω συνέντευξη».

- Μιμή, ξέρεις τι θα γράψω για σένα;
«Για πες».

- Η ομορφιά υποκλίνεται μπροστά σου. Αλλά είσαι επιθετικούλα. Τι ζώδιο είσαι; Καρκίνος;
«Οχι, Ταύρος».

- Α, γι’ αυτό...
«Κάνεις λάθος. Ο Ταύρος είναι ειρηνικός. Δεν υπάρχει πιο συμφιλιωτικός άνθρωπος από μένα. Οχι συμβιβαστικός. Μόνο συμφιλιωτικός. Με έχεις δει ή ακούσει να επιτίθεμαι σε κάποιον; Ποτέ! Εγώ πάντα προσπαθώ να φέρνω κοντά τους ανθρώπους. Ειρηνικός Ταύρος, μέχρι να τα πάρω στο κρανίο... Εσύ τι είσαι;»

- Υδροχόος.
«Α, μάλιστα. Τώρα εξηγείται. Περιστοιχίζομαι από Υδροχόους. Η αδελφή μου είναι Υδροχόος. Η επιμονή σας άλλο πράγμα... Τώρα θέλω, εδώ και τώρα! Οι Υδροχόοι εκνευρίζονται συνέχεια. Οι Ταύροι εκνευρίζονται μία φορά και τα σπάνε όλα! Θυμάμαι τη μητέρα μου, Υδροχόος κι αυτή, να με παίρνει τηλέφωνο λίγα δευτερόλεπτα προτού βγω στη σκηνή. “Μανούλα, όχι τώρα, θα σε πάρω αργότερα”. “Δεν μπορείς να μιλήσεις ούτε στη μητέρα σου; Τώρα θέλω να σου πω”. “Μανούλα, με περιμένουν χίλια άτομα”. “Ας περιμένουν λίγο”! Της ήταν αδύνατον να περιμένει λίγο. Ετσι είσαι κι εσύ».

- Πιστεύεις στα ζώδια; «Οχι στις λεπτομέρειες, αλλά μόνο στον χαρακτήρα. Και πάντα βγαίνει».
Κάπου εκεί μου λέει: «Μα τι θα γίνει τώρα; Θα γράψεις την ιστορία της ζωής μου; Αντε να τελειώνουμε, πρέπει να φύγω». Ξέχασα να τη ρωτήσω αν τώρα είναι ερωτευμένη. Αλλά ξέρω τι θα μου απαντούσε: Ο ακατανίκητος και αθεράπευτος έρωτας της ζωής μου είναι το θέατρο. Love & Mimi πάνε μαζί!