Τάσος Καραμήτσος

Κατ’ αρχάς, ας πάρουμε τα δεδομένα ως έχουν. Ξαφνικά, μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, αντί για καμιά εκατοσταριά τον μήνα που πέρναγαν από τις τουρκικές ακτές, άρχισε μια πρωτοφανής ροή, της τάξης των 300 ανθρώπων την ημέρα. Κάποιοι συνδέουν χρονικά το εν λόγω γεγονός με την αλλαγή της κυβέρνησης, ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι έχει να κάνει με το σχέδιο Ερντογάν να πιέσει την Ελλάδα και φυσικά την Ευρώπη, στο πλαίσιο του χοντρού γεωπολιτικού παιχνιδιού που ξεκίνησε στην ανατολική Μεσόγειο. Μπορεί να είναι συνδυασμός και των δύο, κάτι το οποίο φαίνεται πιο πιθανό.

Για εμάς, πάντως, σημασία έχει το αποτέλεσμα, το οποίο είναι ένα και το αυτό: η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα τεράστιο, κοινωνικό κυρίως, πρόβλημα και η κυβέρνηση ανάμεσα σε συμπληγάδες πέτρες. Από τη μια, λοιπόν, έχει να αντιμετωπίσει ανθρώπους, οικογένειες με παιδιά, που ξεβράζονται στα όρια της ζωής και του θανάτου (ειδικά τώρα τον χειμώνα) στις ελληνικές ακτές και από την άλλη σχεδόν όλη την κοινωνία απέναντί της. Δυστυχώς, το καθιστούν ακόμα χειρότερο οι ίδιοι οι πολιτικοί, και μάλιστα της κυβερνώσας παράταξης, ή όσοι λένε ότι δρουν για το καλό όλων.

Δείτε πώς αντιδρούν οι τοπικοί άρχοντες, οι δήμαρχοι, οι κοινοτάρχες, οι «πολιτιστικοί» και λοιποί σύλλογοι περιοχών ανά τη χώρα, οι ντόπιοι βουλευτές, οι περιφερειάρχες, ακόμα και οι υπουργοί κ.λπ. όταν αντιλαμβάνονται ότι έστω και το ένα εκατοστό του προβλήματος θα βρεθεί κοντά στην πόρτα τους, στην εκλογική τους περιφέρεια.

Γιατί κανείς δεν θέλει τους ανθρώπους αυτούς όχι στα πόδια του ή στη γειτονιά του, ούτε καν στην ίδια του την πόλη. Ούτε χίλιους στους εκατό χιλιάδες μετανάστες που κυκλοφορούν ανέχονται σε ακτίνα μερικών δεκάδων χιλιομέτρων από το σπίτι τους.

Εδώ ταιριάζει το κλασικό (ελληνικότατο) ρηθέν «μακριά από... μας και ας είναι όπου να ’ναι», το οποίο, φυσικά, μας οδηγεί ως κοινωνία και χώρα εδώ και αιώνες.
Δεν θα βρει άκρη, λοιπόν, με το θέμα αυτό η κυβέρνηση έτσι όπως το πάει, όχι με τον κ. Μηταράκη για υπουργό, αλλά και τον Ουίνστον Τσόρτσιλ να αναστήσει, χειρότερα θα πάθει με όλους αυτούς τους απίθανους τύπους που παριστάνουν τους πολίτες που νοιάζονται για το κοινό καλό.

Η λύση είναι μία και φυσικά με κόστος, αλλά όσο πιο γρήγορα το αντιληφθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός τόσο καλύτερα για όλους, πλην του ΣΥΡΙΖΑ που, λογικά, χαίρεται γιατί είναι αντιπολίτευση. Να ανακοινωθούν τα κλειστά κέντρα μια και καλή και οι τοποθεσίες τους να μην αλλάξουν ποτέ και για κανέναν λόγο και, τέλος, υπάρχουν κλειστά στρατόπεδα, βιομηχανικές ζώνες με παλιά άχρηστα εργοστάσια, υπάρχουν εγκαταλειμμένα κτίρια, έρημα νησιά, ας χτιστούν και νέα με διαδικασίες εξπρές (άνευ διαγωνισμών, με ενιαία τιμή ανά τ.μ.) να τα γεμίζουν μέχρι να δούμε τι θα γίνει. Σε όλη την Ελλάδα ενιαία και… δημοκρατικά. Από την Κρήτη μέχρι τον Εβρο και από το Κερατσίνι μέχρι την Εκάλη, αν νομίζουν ότι έτσι θα πληρώσουν όλοι το τίμημα μιας πολιτισμένης δυτικοευρωπαϊκής κοινωνίας.

Πάντως, θα πρέπει κάποιος να εξηγήσει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ούτε τρώγονται ούτε καταπίνονται, απλά κάπου πρέπει να πάνε. Και είναι χρέος της κυβέρνησης να βγει και να το πει ξεκάθαρα και να το υποστηρίξει.