Στέφανος Παραστατίδης

Αυτό το μη βιωματικό συναίσθημα γίνεται μονομιάς κυρίαρχο στην Ιταλία που, μόλις τρεις εβδομάδες πριν, αψηφούσε και περίπαιζε τον διαστημικό SARS-COV2.

Ξάφνου, χάνεται το χρώμα και οι φωνές, γύρω και ανάμεσα . Άδειες και ‘κρύες’ οι όμορφες πέτρινες πλατείες, λίγοι άνθρωποι με χάρτινες μάσκες στο πρόσωπο και σε διακριτή απόσταση μεταξύ τους να γυροφέρνουν το σκύλο τους για την ανάγκη του, κρεμασμένες οι τρίχρωμες σημαίες στα μπαλκόνια -όχι για τους εκατό που πεθαίνουν τη μέρα αλλά για τους περισσότερους που θέλουν να ζήσουν, ιατροί με την κούραση ολόγιομη και την ηθική λαβωμένη να διαλέγουν από το πανέρι ποιος θα ξαπλώσει στο τελευταίο κρεβάτι στην εντατική, νοσηλεύτριες να κλείνουν για λίγο τα μάτια μέσα στις στολές τους, ασθενείς που πνίγονται στο βήχα της αναμονής.

Η Ιταλία δοκιμάζεται. Η πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση ανοίγει σαν βεντάλια και χτυπά την οικονομία, τον τουρισμό, την παιδεία, την εργασία, τη ζωή. Μα κυρίως δοκιμάζονται οι κοινωνίες, οι ατομικές συνήθειες, οι ανθρώπινες σχέσεις.

Ο ιός επιλέγει ποιους θα σκοτώσει, τους υπερήλικες, τους καρδιοπαθείς, τους διαβητικούς, τους αναπνευστικούς, τους ανοσοκατασταλμένους. Αυτοί ορίζονται ως οι αδύναμοι της κρίσης. Μα δεν είναι ξένοι· είναι οι γονείς σου, οι παππούδες σου, οι φίλοι σου. Και κυρίως, κινδυνεύουν από σένα, από την ανευθυνότητά σου, τον ατομισμό, την αδιαφορία.

Η Ελλάδα ετοιμάζεται πυρετωδώς. Και ευτυχώς είχε αυτή την πολυτέλεια της προετοιμασίας. Όμως γνωρίζεις πως οι περιορισμοί δεν θα εξαλείψουν την απώλεια και το Εθνικό Σύστημα Υγείας δεν είναι φτιαγμένο για μία τέτοια κρίση. Μπαίνεις και εσύ στο κάδρο. Δεν αρκεί να σκεφτείς ως ο προστάτης των δικών σου αδύναμων ανθρώπων. Ούτε θα αλλάξει κάτι ο φόβος σου. Πρέπει να αναλάβεις τη συλλογική ευθύνη, αυτή που ίσως δεν γνώρισες και τώρα σου αναλογεί, πρέπει να γίνεις το παράδειγμα που ζητούσες από τους άλλους, να αδειάσεις την τσέπη σου και να αγοράσεις σε αξία την ανθρώπινη ζωή. Δεν έμαθες έτσι. Δεν είχες τσέπες για άλλους. Ούτε ένιωσες την εξάρτηση του πρόσφυγα, του άστεγου, του άνεργου, από σένα. Τώρα όμως νιώθεις. Και καλείσαι να βοηθήσεις τον διπλανό σου, τον ανώνυμο διπλανό σου. Και δεν πρέπει να λιποτακτήσεις, ακόμη και αν σε πίκρανε η χώρα σου, οι άνθρωποί της. Αυτήν καλείσαι να βοηθήσεις, τη χώρα σου. Και σε έχει ανάγκη όσο ποτέ. Μα έτσι είναι ο πραγματικός πατριωτισμός, χωρίς ανταλλάγματα.