Σταύρος Λυγερός

Ο Σημίτης δεν ήταν μόνο εσωκομματικά ο άλλος πόλος. Ήταν κι αυτός που εξέφρασε πολιτικά τα στενά συμφέροντα των ανερχόμενων μεσοστρωμάτων και του κόσμου της αγοράς.

Αυτή είναι η αιτία που ο σημιτικός "εκσυγχρονισμός" διείσδυσε εκλογικά στην Κεντροδεξιά. Από την άλλη πλευρά, όμως, η στροφή αυτή αποδυνάμωσε την παραδοσιακή προνομιακή σχέση του ΠΑΣΟΚ με τα λαϊκά στρώματα. Αυτά, όμως, εμφανίζουν μεγάλη αδράνεια στην εκλογική συμπεριφορά τους, γεγονός που επέτρεψε στον Σημίτη να κερδίσει τις εκλογές του 1996 (αυτοπροβαλλόμενος σαν συνεχιστής του Ανδρέα) και οριακά τις εκλογές του 2000.

Η εκλογή του στην πρωθυπουργία άνοιξε τον δρόμο για την αναρρίχησή του και στην προεδρία της παράταξης. Το εκβιαστικό δίλημμα "πρόεδρος ή παραίτηση" το 1996 έφερε αποτέλεσμα. Το ΠΑΣΟΚ ήταν σε μεγάλο βαθμό κρατικοδίαιτο κόμμα που ήθελε να διατηρήσει την εξουσία και που επιπλέον δεχόταν την πίεση της αγοράς για διασφάλιση της πολιτικής σταθερότητας. Αυτός είναι και ο λόγος που η εσωκομματική αντιπολίτευση προς τον Σημίτη σταδιακά εκφυλίσθηκε.

Στον απολογισμό της οκταετούς διακυβέρνησής του Σημίτη υπάρχουν φωτεινά και μελανά σημεία. Το μόνο αναμφισβήτητο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ μεταλλάχθηκε ιδεολογικοπολιτικά. Και εκτός αυτού βυθίσθηκε στη διαπλοκή, γιγαντώνοντας την κλεπτοκρατική αντίληψη για την ανάπτυξη. Εάν δεν είχε προηγηθεί αυτή η μετάλλαξη, το ΠΑΣΟΚ δεν θα είχε μετατραπεί σε σημαιοφόρο του Μνημονίου.

Η άνοδος του Γιώργου

Ο κύκλος Σημίτη έκλεισε στις αρχές 2004. Εγκατέλειψε την προεδρία του κόμματος πριν τις εκλογές για να αποφύγει την πανωλεθρία. Ακολουθώντας πρακτική πολιτικής δυναστείας, παρέδωσε το "δακτυλίδι" στον Γιώργο Παπανδρέου, τιμώντας τη συμφωνία που είχε συνάψει με τον υιό του ιδρυτή το 1996 για να εξασφαλίσει την υποστήριξή του και το εισιτήριο για την πρωθυπουργία και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το βαρύ όνομά του Γιώργου, η καλή διεθνής εικόνα του και το μετριοπαθές ύφος του είχαν συμβάλλει ώστε ο τότε υπουργός Εξωτερικών να έχει κατακτήσει μία υψηλή δημοτικότητα.

Στο τέλος του 2003, με την κυβέρνηση Σημίτη να έχει φθαρεί σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο πολιτικά-εκλογικά, αλλά και ηθικά, το ΠΑΣΟΚ είχε ζωτική ανάγκη να υπερβεί το εσωτερικό ρήγμα του, να επανενοποιηθεί, να ανανεωθεί σε πρόσωπα, να αναβαπτιστί πολιτικά και να ξαναβρεί το κοινωνικό του πρόσωπο. Αυτοί οι λόγοι, σε συνδυασμό με την αμφισημία της πολιτικής προσωπικότητας του Γιώργου Παπανδρέου, έστειλαν κάτω από την πολιτική ομπρέλα του εσωκομματικές δυνάμεις με διαφορετικούς προσανατολισμούς.

Διαβάστε τη συνέχεια στο SLpress.gr