Σταύρος Λυγερός

Φρόντισε, μάλιστα, να προσδώσει και μία πολιτική νότα, δηλώνοντας πως εάν η ΝΔ κερδίσει τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστηρίξει την προσπάθεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να επαναδιαπραγματευθεί με τους δανειστές με σκοπό να μειώσει το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων.

Η ρητορική του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης εντάσσεται στο πλαίσιο της προεκλογικής σκοπιμότητάς του να καλλιεργεί στους ψηφοφόρους την εντύπωση πως η σκληρή στάση των δανειστών πηγάζει και από ιδεολογική-πολιτική αντιπάθεια προς την κυβέρνηση Τσίπρα. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι τελείως διαφορετική. Το ευρωιερατείο έχει κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένο με την κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία εφάρμοσε σχεδόν κατά γράμμα το 3ο Μνημόνιο. Δεν το κρύβει, άλλωστε. Τα καλά λόγια για τον Σαούλ που έγινε Παύλος ξεχειλίζουν.

Το ευρωιερατείο είναι κατηγορηματικά αντίθετο στο ενδεχόμενο επαναδιαπραγμάτευσης του συμπεφωνημένου ύψους των πρωτογενών πλεονασμάτων, με το επιχείρημα ότι συνδέεται με τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Ως εκ τούτου, ακόμα και εάν σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό σύστημα πήγαινε στις Βρυξέλλες για να το ζητήσει κατά πάσα πιθανότητα θα έτρωγε πόρτα.

Πλασματική η ισοτιμία των κρατών-μελών

Το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα οικοδομήθηκε στη βάση της ισοτιμίας κάθε κράτους-μέλους, ανεξαρτήτως μεγέθους και ισχύος. Αυτή η αρχή ήταν, άλλωστε, που το κατέστησε ελκυστικό. Ο γαλλογερμανικός άξονας λειτουργούσε σαν ατμομηχανή, αλλά οι σύνοδοι κορυφής ήταν πάντα πεδία σκληρής εποικοδομητικής διαπραγμάτευσης. Προφανώς, ποτέ η Γερμανία δεν μετρούσε το ίδιο με τη Μάλτα, αλλά υπήρχε χώρος για τα συμφέροντα ακόμα και του πιο μικρού εταίρου. Κι αυτό ήταν που στο πολιτικό επίπεδο ενίσχυε τον συνεκτικό δεσμό και την ελκτική δύναμη.

Η εκ περιτροπής προεδρία της ΕΕ, μάλιστα, θεσμοθετήθηκε για να συμβολίσει ακριβώς τη θεμελιακή αρχή της ισοτιμίας, η οποία σήμερα έχει καταντήσει άδειο κέλυφος. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η σημερινή Ευρώπη είναι πολύ διαφορετική από αυτό που ήταν πριν το 2008. Σήμερα η Ευρώπη έχει αποκτήσει αφεντικό και οι χώρες-μέλη έχουν ιεραρχηθεί. Καταλύτης για να εκδηλωθούν οι υφέρπουσες ηγεμονιστικές τάσεις του Βερολίνου και για να μεταλλαχθεί η ΕΕ ήταν η κρίση.

Αντί για “ευρωπαϊκή Γερμανία” που ήθελαν όχι μόνο οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία, αλλά και η προηγούμενη γενιά Γερμανών πολιτικών που βίωσε τον απόηχο του ναζισμού, έχουμε διολισθήσει στη “γερμανική Ευρώπη”. Αυτό δεν θα είχε καταστεί δυνατόν εάν η πολιτική του Βερολίνου για επιβολή της μονοδιάστατης λιτότητας στην ευρωπαϊκή περιφέρεια κι όχι μόνο δεν συνέπλεε με τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος.
Εάν για τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου η πολιτική του ευρωιερατείου, στους κόλπους του οποίου ο γερμανικός παράγοντας κατέχει δεσπόζουσα θέση, προκαλεί σκληρή δοκιμασία, στην Ελλάδα προκάλεσε και προκαλεί καταστροφή. Τα καλά λόγια που έρχονται από δυσμάς είναι ρητορική χωρίς αντίκρισμα. Για την ακρίβεια, ηχούν σαν πικρή ειρωνεία στα αυτιά των Ελλήνων που βιώνουν καθημερινά τις συνέπειες της μνημονιακής και μεταμνημονιακής πολιτικής που έχουν επιβάλει οι δανειστές.

Η συνέχεια στο SLpress.gr