Σπύρος Λίτσας

Κι αυτό γιατί αυτή η μικρή προεκλογική περίοδος για πολλούς λόγους κινήθηκε σε κλίμα ήρεμο, όπως αξίζει και αρμόζει σε μια ευρωπαϊκή χώρα που οφείλει να αφήσει οριστικά πίσω της τα βαρίδια του παρελθόντος.
Η ηρεμία αυτή οφείλεται σε δυο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι το ξεκάθαρο μήνυμα της κάλπης των ευρωεκλογών που δεν αφήνει χώρο για παρερμηνείες. Η Νέα Δημοκρατία προσφέρει την προοπτική σταθερότητας στο εσωτερικό αλλά και μια ισχυρή διάσταση επανασύνδεσης με το ευρωπαϊκό και δυτικό κεκτημένο. Ο δεύτερος λόγος είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η ρητορική που ακολουθεί ή η μεθοδολογία των θεματικών συζητήσεων με τους πολίτες δείχνουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο την ποιοτική μεταβολή που ήδη συντελείται στον πυρήνα της θεσμικής και πολιτικής οντολογίας του τόπου.

Πέρα όμως από την επιζητούμενη ηρεμία και την ήττα του μανιχαϊσμού, βλ. «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», η γλυκιά αυτή γεύση της προσμονής έρχεται από την ίδια την αίσθηση που δημιουργεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας με πλατιά πλουραλιστική ιδεολογική αναφορά ότι είναι αυτός ο πολιτικός που έχει όχι απλώς τη διάθεση αλλά την ικανότητα να κλείσει οριστικά τον κύκλο της Μεταπολίτευσης.

Ο κύκλος της Μεταπολίτευσης αποτελεί μια μακρά μεταβατική περίοδο έντονων κοινωνικοπολιτικών τριβών που ξεκινά με την πτώση της Χούντας - αλλά και την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο – και φτάνει μέχρι και σήμερα στην Ελλάδα της de jure αλλά όχι de facto μεταμνημονιακής εποχής. Ο κύκλος αυτός δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες, παρήγαγε σωρεία απρόβλεπτων μεταβλητών, αποτέλεσε αδιαμφισβήτητα τη σταθερότερη πολιτειακά περίοδο για τον τόπο από τη δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους αλλά εξάντλησε πολίτες και θεσμούς εξαιτίας του υπέρογκου παραγόμενου λαϊκισμού, του πάθους και των ουτοπιών που μετεξελίχθηκαν σε πλειοψηφικές απαιτήσεις και σε μειοψηφικού τύπου οχλαγωγικές επιβολές. Η Μεταπολίτευση «νομιμοποίησε» σε ιδεολογικό επίπεδο το λαϊκισμό, τις άδειες υποσχέσεις και την παροχολογία, καθιστώντας αυτές σε κεντρική θέση και σε κανόνα για να «κερδίσει κάποιος εκλογές» [sic]. Είναι όμως και η εποχή, από το 2010 και μετά, που μας έμαθε ότι η συλλογική ύβρις δεν οδηγεί στην κάθαρση αλλά σε μια αέναου τύπου τιμωρία σισυφικής αδιέξοδης συνθήκης.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ολοκληρώνει δυο προεκλογικές εκστρατείες δίχως παροχολογίες, δίχως ρεβανσισμό, δίχως ιδεολογικά αναθέματα και κυρίως δίχως χτυπήματα κάτω από τη μέση στον αντίπαλο του.

Δεν επιδιώκει να εξεγείρει τα πάθη ή να «συνομιλήσει με την Ιστορία» με συνθήματα του αέρα και του θυμικού. Κι αυτό για μια κοινωνία πολιτών που πόνεσε πολύ από το 2010 και μετά, που κουράστηκε να περιμένει στις ουρές των ATM το καλοκαίρι του 2015 για 20 ευρώ ημερησίως, που βαρέθηκε να αναμένει μετέωρη τα «καλά νέα», όλα αυτά είναι λυτρωτικά για τον ψυχισμό της. Για τις σημαντικές προκλήσεις που μας περιμένουν την αμέσως επόμενη ημέρα, ο κάθε ένας από το μετερίζι του, δεν χρειάζεται πάθος ή αγωνία αλλά κοινωνική ηρεμία, συλλογική ενότητα, τεχνοκρατική προσέγγιση και πολιτική αποφασιστικότητα. Ο Έλληνας κουράστηκε να βλέπει λεωφόρους κλεισμένες από πρωθυπουργικές πομπές δεκάδων αυτοκινήτων, κουράστηκε να βλέπει το φίλο και το γείτονα του να καίγεται ζωντανός ή να πνίγεται λόγω της αδυναμίας του κρατικού μηχανισμού να λειτουργήσει ως οφείλει, προστατεύοντας την τιμή, τη ζωή και την περιουσία του.

Ο Έλληνας κουράστηκε να μετρά χαμένες ευκαιρίες και ζητά τώρα το άνοιγμα μιας νέας εποχής που δεν θα αποτελεί πλέον τον δαιδαλώδη προθάλαμο της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας αλλά στην ευθεία που θα οδηγεί την πατρίδα και τους ανθρώπους της στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση, στην αναπτυξιακή ανασυγκρότηση και στη στρατηγική σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο κύκλος της Μεταπολίτευσης πρέπει να κλείσει οριστικά και αλίμονο αν χαθεί άλλη μια ιστορική ευκαιρία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με μια primus inter pares δυναμική προσέγγιση, δείχνει ότι και θέλει και μπορεί να ανοίξει το νέο κύκλο του συλλογικού παρόντος μας. Η απόφαση πλέον περνά σε εμάς, τους πολίτες…