π. Ηλίας Μάκος

Σαν Έθνος, σαν ελληνικός λαός, σαν ελληνική κοινωνία ανησυχούμε και αγωνιούμε.

Και, όμως, η Ελλάδα, έχει την Παναγιά της.

Και αυτό δεν είναι μια ευσεβιστική και υποκριτική και ασόβαρη παπαδίστικη αναφορά (δυστυχώς κάποιοι από εμάς τους ιερείς έχουμε δώσει το δικαίωμα με τις υπερβολές μας και τις αδυναμίες μας και τις ασυναρτησίες μας πολλές φορές να μην μας παίρνουν στα σοβαρά), αλλά είναι κατάθεση από την ίδια την ιστορική πορεία των Ελλήνων.

Μπορεί από τη μια ο κορωνοϊός να έχει διαλύσει την ψυχολογία μας και εν μέρει την καθημερινότητά μας και να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομία.

Μπορεί από την άλλη οι Τούρκοι, απροκάλυπτα να προκαλούν, διεκδικώντας πράγματα, που όχι μόνο δεν τους ανήκουν, αλλά και είναι ποτισμένα με το ελληνικό αίμα...

Την ίδια στιγμή η κοινωνική σήψη, αντί να αναχαιτιστεί, αυξάνεται όλο και περισσότερο. Και το ηθικό κοινωνικό αισθητήριο ολοένα και υποχωρεί.

Και, όμως, υπάρχει η Παναγιά μας.

Η Ορθόδοξη Ελλάδα τιμά την Παναγιά.

Οι Έλληνες αισθάνονται την Παναγιά πολύ κοντά τους και τη γιορτάζουν έστω αν περνούν χαρά ή πόνο.

Και φέτος, παρά τη φοβία του ιού, παρά τους περιορισμούς, παρά τα προληπτικά μέτρα, που, βέβαια, είναι ανάγκη να τηρηθούν, στα γραφικά ξωκκλήσια της Παναγιάς, σε βουνά και θάλασσες, σε πολιτείες και χωριά, σε νησιά και στη στεριανή χώρα, ο αγέρας παίρνει το άρωμά της από το θυμιατήρι και το σκορπίζει ολούθε.

Οι χαρμόσυνες καμπάνες γεμίζουν με παρηγοριά τους ανθρώπους, που η ψυχή τους έχει ανάγκη από την προστασία της Παναγιάς.

Του μοσχολίβανου η οσμή, των αναμμένων κεριών η θωριά, οι ψαλμωδίες, όλα ξυπνάνε γλυκά, ιερά, άδολα αισθήματα.

Και φέτος σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γης στολίζονται οι εικόνες της με άνθη και ψάλλονται ύμνοι στην Παναγιά, με την προσδοκία ότι η Θεοτόκος θα φέρει μόνιμα την άνοιξη στις καρδιές μας και μια καινούργια ελπίδα θα γεννηθεί μέσα στην απελπισία...

Αν δεν θέλουμε να κυνηγάμε σκιές, ας "ζυμώσουμε" τα ιδανικά μας με το ακατάλυτο υλικό, που μας δίνει η Παναγιά. Την αγάπη της.

Γιατί, αλήθεια, πολλοί από μας, να νιώθουμε μόνοι, κατάμονοι και να μένουμε ερμητικά κλεισμένοι στο κάστρο της ψυχής μας και να μην γίνουμε πρωταγωνιστές του ίδιου μας του εαυτού;

Γιατί δεν αφήνουμε του ήλιου την αχτίδα, τη ζωογόνο αύρα του Ελληνικού ήθους, να περάσει μέσα μας; Τι περιμένουμε;Τι καρτεράμε; Δεν υποφέρουμε;

Ας ακούσουμε τους κτύπους της Παναγιάς. Για μας κτυπάει η καρδιά της. Μας αναζητάει. Μας προσμένει. Μας καρτερεί. Ας σηκωθούμε και ας τρέξουμε στην αγκαλιά της Παναγιάς, θα μας δώσει ζωή...

Η Ελλάδα έχει την Παναγιά της... Οι Έλληνες έχουμε την Παναγιά μας...