Νίκος Αλιάγας

Οταν ήμασταν παιδιά μετρούσαμε τα άστρα στον ουρανό δίχως να ξέρουμε πως δεν μας έφτανε μια ζωή για να τα μετρήσουμε όλα. Πότε χάσαμε την αθανασία του πιτσιρικά μέσα μας; 

Οταν φορέσαμε κοστούμι ή όταν μάθαμε πως ο ουρανός δεν έχει τέλος, πως όλα είναι ένα μικρό πέρασμα στη ζωή, σε έναν απέραντο κόσμο; 

Μήπως τελικά ξεχάσαμε τον πιτσιρικά όταν συνειδητοποιήσαμε πως δεν φτάνουν πάντοτε οι λέξεις για να μας κατανοήσουν; «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος», έγραψε κάποτε ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης. Οι λέξεις είναι σαν τα αστέρια που πέφτουν και στην πτώση τους δεν χάνονται. Λάμπουν για μια τελευταία φορά στο σκοτάδι και στο κύκνειο άσμα τους ανασταίνουν ξεχασμένες αναμνήσεις. 

Διάττοντες αστέρες του μυαλού, μικρά θραύσματα ύλης που φλέγονται στο σύμπαν και πάνε κι έρχονται στη ζωή μας σαν διαβατάρικα πουλιά που όλο φεύγουν και πάντα επιστρέφουν, που «πάντα γυρνάνε στου Νότου τα νησιά», όπως τραγούδαγε ο Νίκος Πορτοκάλογλου. 

Κάπου ανάμεσα στο Φισκάρδο και τη Βασιλική μια γιαγιά Λευκαδίτισσα με τσεμπέρι και παραδοσιακό ντεκολτέ με κοιτάζει κατάματα και μου προσφέρει ένα ποτήρι με κρύο νερό. 

Το αρχέτυπο της φιλοξενίας, η πηγή της ευγνωμοσύνης, ο τρόπος που μου μιλάει καθώς και η χροιά της φωνής της ξυπνάνε μέσα μου άγνωστες μνήμες, ένα περίεργο συναίσθημα deja vu. Σαν να την ξέρω από παλιά. Σαν κάθε λέξη της να είναι αντικλείδι που ανοίγει το μπαούλο της κληρονομιάς. Ισως να ενεργοποίησε κοιμώμενες στο DNA μου μνήμες, όπως όταν ο Λευκαδίτης παππούς μου Σπυρογιάννης μου διάβαζε «Οδύσσεια» τα μεσημέρια κάτω από την κληματαριά. Οπως όταν με έπαιρνε από το χέρι τα βράδια και περπατούσαμε στο περιβόλι με τις λεμονιές και τις μανταρινιές κοιτάζοντας τον ουρανό. Ακούω ακόμα τη φωνή του να μου λέει: «Ο γαλαξίας είναι ο καθρέπτης μας, όταν ξέρεις να διαβάζεις τον ουρανό με τ’ άστρα, δεν χάνεσαι ποτέ». Πέρασαν τα χρόνια, αλλά πώς να χαθείς σε έναν ήδη χαμένο κόσμο όπου τα πάντα έχουν ταξινομηθεί και κωδικοποιηθεί με «πρέπει», με «θέλω» και «μη»; 

Ξεχάσαμε το όνειρο και την επιθυμία, το δικαίωμα στην ευτυχία και τη γαλήνη όταν πάψαμε να κοιτάζουμε τον ουρανό. Οι ναύτες της αρχαιότητας που ταξίδευαν τη νύχτα δεν έχαναν ποτέ το νήμα και το νόημα και έφταναν πέρα από τα σύνορα γιατί απλούστατα πίστευαν ακόμη στο όνειρο, γιατί ήξεραν καλά πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να γεννιέται με άσχημο αστέρι όταν ξέρει να διαβάσει τον χάρτη του ουρανού. 

Αναμένοντας λοιπόν τις Περσείδες του Αυγούστου, ευκαιρία να ακούσουμε ξανά το πιτσιρίκι που είναι μέσα μας και που ταξιδεύει εν αγνοία μας ακόμα κάπου ανάμεσα στον αστερισμό του Περσέα και της Κασσιόπειας. 

Αυτό το πιτσιρίκι ζωγραφίζει με τη φωτεινή σκόνη των άστρων και δεν φοβάται να αναμετρηθεί με αυτό που ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης περιγράφει ως «τη σκιά που πάντα μας ακολουθεί». 

Αυτό το πιτσιρίκι που όταν πέφτει ένα αστέρι, κάνει μια ευχή στα κρυφά.