Μαριάννα Τζάννε

Όσο και αν θέλουν να την εξιδανικεύουν, λίγο καλύτερη είναι η εικόνα στη Μέση Ανατολή. «Εκεί τουλάχιστον ξέρεις από την αρχή τι θα σου κοστίσει ένα έργο», μου λέει έμπειρος περί των Αραβικών κρατών επιχειρηματίας που θεωρεί ότι στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα τα έργα μπορούν –έστω και με αυτό τον τρόπο- να είναι κερδοφόρα.

Σε άλλη περίπτωση ελληνική κατασκευαστική που ενεπλάκη με μεγάλες υποδομές σε χώρα της Κεντρικής Ευρώπης το φυσά και δεν κρυώνει. Το σκάνδαλο που ξέσπασε προ μηνών με οργανωμένο καρτέλ στα δημόσια έργα πάγωσε τις διαδικασίες ενώ κινδύνευσαν κοινοτικές χρηματοδοτήσεις δισεκατομμυρίων. Συγκλονιστικά στοιχεία για δωροδοκίες κρατικών λειτουργών, υποκλοπές τηλεφωνικών συνομιλιών, καθορισμό τιμών σε μεγάλα οδικά έργα της χώρας αποκάλυψαν οι εισαγγελικές αρχές, εμπλέκοντας τις μεγαλύτερες τεχνικές εταιρείες του κόσμου  όπως η Αυστριακή Strabag και Teetag –Asdag, η Πορτογαλική Mota- Engil, η Ισπανική Ferrovial, οι Γαλλικές  Bouygues και  Vinci κ.α.

Ένα από τα τεχνάσματα του καρτέλ ήταν οι κωδικοποιημένες τηλεφωνικές συνομιλίες. Σε μία από τις καταγραφές στέλεχος της Strabag απευθυνόμενο σε στέλεχος άλλης κατασκευαστικής ενημερώνει ότι “στο Hilton, θα υπάρχουν τρία δωμάτια και ότι έχει κρατήσει για αυτόν το δωμάτιο 698”. Η αποκωδικοποίηση των αριθμών έδειξε ότι ο αριθμός του δωματίου είναι ο κωδικός για τη χαμηλότερη προσφορά που πρέπει να καταθέσει η κατασκευαστική εταιρεία.

Μήπως τελικά όσα λέγονται για το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα παραγωγής έργων στην Ελλάδα με τη δόση της ελληνικής υπερβολής, διογκώνουν μια πραγματικότητα που επαναλαμβάνεται σε μεγαλύτερα μεγέθη στις χώρες του εξωτερικού; Ή μήπως εμείς ακόμη και το λάδωμα το κάνουμε τόσο άγαρμπα και αυτοκαρφωνόμαστε;

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Τα δημόσια έργα προσφέρονταν ανέκαθεν για συναλλαγή μπροστά στο διακαή πόθο των εργολάβων να εγγράψουν ανεκτέλεστο και να εκτοπίσουν τον ανταγωνισμό. Σήμερα ο τελευταίος τείνει να εξαλειφθεί. Οι περισσότερες ελληνικές εταιρείες πτώχευσαν ή βρίσκονται σε διαδικασία αργού θανάτου και οι λίγοι και δυνατοί κατασκευαστές έχουν ομαδοποιηθεί. Το βάρος πέφτει στις συμμαχίες και το μοίρασμα της πίτας γίνεται με πολύ χαμηλές εκπτώσεις για να υπάρχει μεγαλύτερο κέρδος. Η συνταγή είναι ίδια.

Αλλάζει όμως ανά εποχή και βρίσκει πρόσφορο έδαφος όταν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, είναι ανύπαρκτοι. Ποιος θα ξεχάσει την περσινή έφοδο κλιμακίου της Επιτροπής Ανταγωνισμού σε δεκάδες τεχνικές εταιρείες; Από την «επιδρομή» υπήρξε πλούσιο υλικό (τουλάχιστον 45.000 emails), σκληροί δίσκοι, σημειώσεις ντοσιέ. Όμως από τότε σιωπή, κανένας ένοχος! Η υπόθεση θυμίζει εκείνα τα εγκλήματα που ενώ ξέρεις ότι έγιναν, το πτώμα δεν βρίσκεται πότε.