Μανόλης Γαλάνης

Από το να ψάχνουμε τη σωτηρία της χώρας στην φορολόγηση του πιτόγυρου του Ελληνα μήπως να βάζαμε τον Μιχάλη Χριστοφοράκο να μας κάνει τη «δουλειά» με τους Γερμανούς; Αν είναι δηλαδή να κόψουμε ακόμα και το σουβλάκι στον Ελληνα για να πείσουμε την Καγκελάριο, Ανκελα Μέρκελ, ότι αυτός ο λαός δίνει την έσχατη μάχη της σωτηρίας του προτιμότερο είναι να κάνουμε κάτι άλλο. Να «κόψουμε» έναν μισθό στον συνταξιούχο Χριστοφοράκο, ο οποίος ξεκουράζεται επί γερμανικού εδάφους, μπας και πει κανέναν καλό λόγο στους πανίσχυρους παλιόφιλούς του για τους αδελφούς Ελληνες που τώρα είναι ταπί αλλά κάποτε πλήρωναν cash!

Η παραπάνω υπόθεση εργασίας γίνεται τη στιγμή που βρισκόμαστε στο επίκεντρο ενός «βρώμικου» οικονομικού πολέμου που μπορεί να σε αφανίσει ανά πάσα στιγμή μετατρέποντας σε από συντεταγμένο κράτος σε τριτοκοσμική επαρχία. Ζητούμενο στις έκτακτες συνθήκες που ζούμε και στις οποίες δεν χωρούν συναισθηματισμοί και ηθικοπλαστική διάθεση είναι η αποτελεσματικότητα ακόμα και αν αυτή προέρχεται από την πιο αμφιλεγόμενη διαθέσιμη εφεδρεία.

Κάθε μέρα που περνάει δυσκολεύει όλο και πιο πολύ η επιχείρηση της εθνικής μας διάσωσης. Οι αριθμοί δεν φαίνεται να βγαίνουν όσο και αν τους τραβήξεις. Το «κραχ» στην πραγματική οικονομία παραλύει την κοινωνία και η φτώχεια μεγαλώνει. Το χρηματιστήριο «βουλιάζει» και οι οίκοι αξιολόγησης προεξοφλούν την χρεοκοπία μας εντός του 2011. Μέχρι τότε πάντως θα έχουμε την ευκαιρία να απολαμβάνουμε τα πιάτα στα εστιατόρια με «κουβέρ» 23%!

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η Γερμανία συνεχίζει να μας πιέζει αφόρητα έχοντας τον πρώτο λόγο στην τελική έκβαση της ελληνικής περιπέτειας. Η τύχη μας ουσιαστικά βρίσκεται στα χέρια της κυρίας Μέρκελ. Η σκληρή και υποτιμητική, κάποιες φορές, στάση της έναντι του ελληνικού λαού αλλά και τα μαθήματα ήθους που μας παρέδωσαν ευγενικά τα γερμανικά Μέσα Ενημέρωσης, μέσω της πρωτοσέλιδης άσεμνης χειρονομίας της Αφροδίτης της Μύλου, χαράχτηκαν στο εθνικό θυμικό.

Στην προσπάθεια κάμψης των γερμανικών αντιρρήσεων, παρά τη συνεχή επίκληση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης από τους πολιτικούς μας, ενδεχομένως να αποδεικνυόταν «ευεργετική» η παρουσία σε ρόλο ειδικού «διαπραγματευτή» ενός ανθρώπου με αποδεδειγμένη εμπειρία στις ελληνογερμανικές σχέσεις. Του στυλοβάτη του επιχειρηματικού κατεστημένου της Γερμανίας και αγαπημένου συνομιλητή της πολιτικής της ελίτ, πρώην αφεντικού της Siemens Hellas, Μιχάλη Χριστοφοράκου. Του ανθρώπου δηλαδή που κατόρθωσε με αξιοζήλευτη μαεστρία να «συσφίξει» τις σχέσεις των δύο χωρών μέσω «χορηγιών» μετατρέποντας την αδύναμη, ανυπόληπτη και διεφθαρμένη, Ελλαδίτσα, κατά την γερμανική οπτική σήμερα, σε αιμοδότη των εθνικών επιχειρηματικών της συμφερόντων.

Όταν, η επιβίωση ενός λαού και το μέλλον των επόμενων γενεών του παίζεται από τους αδίστακτους κερδοσκόπους στη ρουλέτα των διεθνών αγορών και αποτελεί μέρος των κυνικών υπολογισμών των ισχυρών παικτών της πολιτικής σκακιέρας κάθε αποτελεσματική πρόταση, όσο αιρετική και αν είναι, είναι ευπρόσδεκτη. Αρκεί να μην επιμένεις να «ψαρεύεις» ευρώ σε άδειες τσέπες!