Μανόλης Γαλάνης

«Αφού τους ψηφίζουμε, καλά μας κάνουν». Η έκφραση αυτή που υποδηλώνει ταυτόχρονα αγανάκτηση και αυτοκριτική μονοπωλεί τις συζητήσεις των πολιτών που βλέπουν την καθημερινότητά τους να δυσκολεύει αφόρητα από την εφιαλτική οικονομική πραγματικότητα.

Το, «δεν φταίνε αυτοί, εμείς που τους βγάζουμε φταίμε», ακούγεται στις πλατείες, στα καφενεία, στα γήπεδα, στις παραλίες και γύρω από το οικογενειακό τραπέζι, εκφράζοντας τη γενικευμένη δυσαρέσκεια από το υπάρχον πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Με τα σενάρια των πρόωρων εκλογών να συμπεριλαμβάνονται στους «επιχειρησιακούς» σχεδιασμούς των κομμάτων και την αγανάκτηση της πλατείας να αναμένεται να δηλώσει την ηχηρή παρουσία της το αμέσως επόμενο διάστημα, δημιουργείται ένα απρόβλεπτο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον.

Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει επακριβώς πως θα συμπεριφερόταν το εκλογικό σώμα στο ενδεχόμενο αιφνιδιαστικών εκλογών που θα προέκυπταν είτε λόγω κομματικών υπολογισμών είτε θα ήταν συνέπεια ραγδαίων εξελίξεων στο μέτωπο της εθνικής μας οικονομίας. Το ερώτημα ένα και βασικό. Μπορεί η αγανάκτηση να αποτυπωθεί στην κάλπη και αν ναι με ποια μορφή;

Αποχή, καταψήφιση των κοινοβουλευτικών κομμάτων ή «σταυρός» σε νέα σχήματα, είναι η πιθανή τριπλέτα επιλογής. Με δεδομένο ότι το πολιτικό σύστημα δεν δείχνει χειροπιαστά σημάδια «μετάνοιας» και όπως αποδεικνύεται δεν έχει τη διάθεση να προχωρήσει σε αυτοκάθαρση αλλά και βάσει του ότι οι κοινωνικές κινητοποιήσεις δεν έχουν μετεξελιχθεί, και είναι αμφίβολο αν τελικά θα συμβεί, σε κομματικούς σχηματισμούς τα πράγματα περιπλέκονται.

Στο σημείο αυτό θα ήταν εποικοδομητικό να θυμηθούμε πώς αντέδρασαν οι γείτονές μας Τούρκοι όταν η πολιτική ζωή της χώρας τους ήταν σε τέλμα αποδεικνύοντας στους πολιτικούς τους ότι μόνο δεδομένους δεν πρέπει να τους θεωρούν. Η πρωθυπουργία της πρώτης Τουρκάλας πρωθυπουργού(1993-1996), Τανσού Τσιλέρ, που μας είναι δυστυχώς γνωστή από την κρίση των Ιμίων, στιγματίστηκε από ευρύτατη διαφθορά και οικονομικά σκάνδαλα. Εξεταστικές επιτροπές, ανάλογες με τις δικές μας, στήθηκαν και εκεί αλλά η πρωθυπουργός δεν βρέθηκε ενώπιον της Δικαιοσύνης με το πέπλο της συγκάλυψης να κάνει μία χαρά τη δουλειά του.

Η λύση δόθηκε από τον τουρκικό λαό στις εκλογές του 2002. Η πρώην πρωθυπουργός δεν εκλέχτηκε ούτε βουλευτής, το κόμμα της δεν μπήκε στη Βουλή, και η ίδια επέστρεψε στον καναπέ του σπιτιού της. Τόσο απλά. Πέρα δηλαδή από τους προπηλακισμούς των βουλευτών, ανεξαρτήτου κόμματος και πιθανού μεριδίου ευθύνης που μπορεί να έχουν για τη σημερινή κατάσταση, υπάρχουν και οι εκλογές σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Γιατί καλή είναι η αγανάκτηση στις πλατείες που τρομάζει τους πολιτικούς και δείχνει ότι η κοινωνία έχει αντανακλαστικά, όμως μετά την απομάκρυνση από το ταμείο που θα κάνουν οι επόμενες κάλπες, όποτε και αν αυτές στηθούν, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!